Αγορά Πολιτών

Αγορά (εμπόριο)

Γενικά με τον όρο αγορά στην οικονομική επιστήμη χαρακτηρίζεται ένας θεωρητικός χώρος στον οποίο απαντάται η προσφορά και ζήτηση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών, η συγκεκριμένος χώρος που συγκεντρώνονται συναλλασόμενοι εμπορικά ή ακόμα και το σύνολο αυτών των συναλλασσομένων ή του είδους αυτών, κατά ακολουθούμενη πρακτική.

Ανάλυση του όρου

Γενικά σήμερα ο όρος αγορά αποδίδεται με τη σημασία κάποιου χώρου όπου γίνονται αγοραπωλησίες αγαθών, π.χ. Δημοτική Αγορά Αθήνας,.ή κατ΄ έκφραση «’’θα κατέβω στην αγορά’’». Στη σύγχρονη όμως Οικονομική και τα οικονομικά συστήματα η έννοια της αγοράς έχει μια ευρύτερη σημασία θεωρητικού χώρου όπου πραγματοποιούνται οι εμπορικές συναλλαγές.

Ο Αλφρέδος Μάρσαλ του οποίου το έργο «Αρχές της Οικονομικής» που εξέδωσε το 1890 και που αποτέλεσε διάσημη αυθεντική πηγή στους διάφορους οικονομολόγους βασίστηκε στον ορισμό που είχε δώσει ο Γάλλος οικονομολόγος Α. Κουρνό που πρώτος έδωσε την έννοια του θεωρητικού χώρου μέσα στον οποίο πωλητές και αγοραστές βρίσκονται σε ελεύθερη επικοινωνία καθώς και οι τιμές των ομοειδών αγαθών ταχύτερα και ευκολότερα τείνουν έτσι να εξισωθούν.
Στον ορισμό, του Κουρνό, ο Μάρσαλ πρόσθεσε ότι: «όσο πλησιέστερα στο τέλειο βρίσκεται μία αγορά, τόσο ισχυρότερη καθίσταται η τάση, οι καταναλωτές ν΄ αποκτούν το ίδιο προϊόν, την ίδια χρονική στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο αυτής της αγοράς, στην ίδια τιμή».

Με αυτές τις θέσεις ορίσθηκε τελικά ο σημερινός όρος της αγοράς που κύριος συνδετικός κρίκος σε παράλληλες έννοιες αποτελεί η σχέση προσφορά και ζήτηση, εξ ου και η αναφορά της στον ορισμό.

Διάκριση αγορών

Οι αγορές διακρίνονται κυρίως κατά τόπο δραστηριότητας, κατά μορφή ή τύπο δραστηριότητας και κατά είδος διακινούμενου αγαθού.

1. Κατά τόπο δραστηριότητας οι αγορές διακρίνονται σε: "τοπικές", "εθνικές" και "διεθνείς".

2. Κατά τύπο ή μορφή, οι αγορές διακρίνονται σε: ελεύθερη αγορά, ή αγορά ελεύθερου συναγωνισμού, αγορά ευτελούς συναγωνισμού και αγορά άνευ συναγωνισμού, και

3. Κατά διακινούμενα αγαθά, οι αγορές διακρίνονται σε: "αγορά πρωτογενών προϊόντων," "βιομηχανικών προϊόντων", "αγορά υπηρεσιών" (παροχής), (π.χ. μεταφορές), αγορά εργασίας κλπ.

4. Κατά μια συμφωνία αγοράς: π.χ. αγορά ενός οικοπέδου δηλαδή το να πληρώνει κανείς για να αποκτήσει κάτι κλπ.

Ανεξάρτητα της παραπάνω γενικής διάκρισης υφίστανται στη πράξη και άλλες επιμέρους διακρίσεις π.χ. χρηματαγορά, ναυλαγορά, αγορά κεφαλαίου, χρηματιστηριακή, τραπεζική, χρυσού κ.α.π.

[wiki]

Ανθρώπινα δικαιώματα

Τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ηθικές αρχές που θέτουν συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπινης συμπεριφοράς και συνήθως προστατεύονται ως νόμιμα δικαιώματα κατά το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Θεωρούνται ως «κοινώς αντιλαμβανόμενα αναπαλλοτρίωτα θεμελιώδη δικαιώματα που κάθε άτομο δικαιούται από τη στιγμή της γέννησής του, απλώς και μόνο επειδή είναι ανθρώπινο ον». Αυτά περιλαμβάνουν αστικά και πολιτικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, καθώς και την ισότητα ενώπιον του νόμου. Στα ανθρώπινα δικαιώματα περιλαμβάνονται, επίσης, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της συμμετοχής στον πολιτισμό, το δικαίωμα στην τροφή, την ιατρική περίθαλψη, δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση και το δικαίωμα στην παροχή στέγης.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, λοιπόν, θεωρούνται διεθνή (εφαρμόζονται και ισχύουν παντού) και διαφυλάττουν την ισότητα (ισχύουν τα ίδια για όλους). Το δόγμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει επηρεάσει καταφανώς το διεθνές δίκαιο καθώς και τα εθνικά συντάγματα, τις πολιτικές των κρατών και τη δράση μη-κυβερνητικών οργανισμών κι αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της δημόσιας τάξης ανά τον κόσμο. Κατά την ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «αν ο δημόσιος διάλογος εν καιρώ ειρήνης στην παγκόσμια κοινότητα διαθέτει κοινή ηθική γλώσσα, είναι αυτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Οι έντονες αξιώσεις του δόγματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξακολουθούν να προκαλούν μεγάλο σκεπτικισμό και διαφωνίες όσον αφορά στο περιεχόμενο, τη φύση και το σκεπτικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ακόμη και σήμερα. Πράγματι, το ερώτημα τι συνιστά «δικαίωμα» είναι από μόνο του αμφιλεγόμενο και αποτελεί αντικείμενο συνεχιζόμενης φιλοσοφικής διαμάχης.

Πολλές από τις βασικές ιδέες που πυροδότησαν το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαμορφώθηκαν ως επακόλουθο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των θηριωδιών του Ολοκαυτώματος και κλιμακώθηκαν με την υιοθέτηση της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Παρίσι από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το 1948. Ο αρχαίος κόσμος δεν συμπεριλάμβανε την έννοια των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο πραγματικός προάγγελος της συζήτησης περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η έννοια των φυσικών δικαιωμάτων, που συνιστούσε μέρος της μεσαιωνικής παράδοσης του Φυσικού Δικαίου που πρέσβευαν κατά τον Διαφωτισμό φιλόσοφοι όπως ο Τζον Λοκ, ο Φράνσις Χάτσεσον κι ο Ζαν-Ζακ Μπουρλαμακί, ενώ δέσποζε στο Αγγλικό Νομοσχέδιο περί Δικαιωμάτων και τα πολιτικά ιδεώδη της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης.

Αυτά ήταν τα θεμέλια από τα οποία εκπορεύθηκαν τα σύγχρονα επιχειρήματα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο... -1η πρόταση του Προοιμίου της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης. -Άρθρο 1 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ

[wiki]

Οι όροι υπό τους οποίους, μια πολιτεία, διεξάγει, τόσο το τοπικό, όσο και το διεθνές της εμπόριο, είναι δυνατό να επηρεάσουν την εξέλιξή της, δημιουργικά ή καταστροφικά, ακόμη και σε ακραίο βαθμό.

Το εμπόριο φέρνει σε σχέσεις αλληλεπίδρασης, τόσο τους πολίτες, όσο και τα Έθνη. Την ποιότητα αυτής της αλληλεπίδρασης καθορίζουν, τόσο αυτές καθεαυτές οι κουλτούρες που χαρακτηρίζουν τους συναλλασόμενους, πολίτες, ή, Έθνη, όσο και οι σχέσεις του βαθμού ποικιλομορφίας μεταξύ των αντίστοιχων κουλτουρών.

Για παράδειγμα, η διεξαγωγή εμπορίου με ένα Έθνος το οποίο χαρακτηρίζεται από μια αφοσίωση στην ανθρωπιά, την ελευθερία και τον πολιτισμό, είναι πολύ πιθανό ότι θα προκαλέσει, μέσω οιονεί οργανικών διεργασιών, τη μεταλαμπάδευση αυτής της αφοσίωσης στα συναλλασόμενα με αυτό, άλλα Έθνη. Αντιστρόφως, η διεξαγωγή εμπορίου με άλλο Έθνος το οποίο χαρακτηρίζεται από μια αφοσίωση στη χρησιμοθηρία, τον υλικό πλούτο και τον υλισμό, είναι πολύ πιθανό οτι θα προκαλέσουν, πάλι μέσω οιονεί οργανικών διεργασιών, το “μαρασμό” κάθε πολιτιστικού στοιχεία που βασίζεται σε έννοιες της μεταφυσικής (δικαιοσύνη, ηθική, αλήθεια, μη-δυαδισμός, μη-βία, κ.λπ.)

Πρακτικά, όταν οι όροι διεξαγωγής εμπορίου είναι οι ορθοί, τότε, ένα Έθνος απολαμβάνει ειρήνη, ελευθερία, αρμονικές εσωτερικές και διεθνείς σχέσεις και μια λιτή προκοπή. Αντίθετα, όταν οι όροι διεξαγωγής εμπορίου δεν είναι οι ορθοί, τότε, ένα Έθνος στερείται, τόσο τους υλικούς πόρους που είναι απαραίτητοι για την επιβίωση των μελών του, όσο και τους θεσμικούς παράγοντες οι οποίοι θα εξασφάλιζαν τον έμπρακτο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μελών του.

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο χαρακτηριστικοί δείκτες από τους οποίους προσδιορίζεται, κατά προσέγγιση, ο βαθμός ορθότητας των όρων διεξαγωγής του εμπορίου, μιας πολιτείας:

• Το ποσοστό κατά το οποίο οι υποδομές μιας πολιτείας ανήκουν, συλλογικά, στους πολίτες.

• Ο βαθμός διαφάνειας της λειτουργίας του θεσμού της δικαιοσύνης.

Στο βαθμό κατά τον οποίο, οι υποδομές μιας πολιτείας ιδιωτικοποιούνται, καθώς επίσης, στο βαθμο κατά τον οποίο ο θεσμός της δικαιοσύνης λειτουργεί αδιαφανώς, η πολιτεία, θα απομακρύνεται από τους συλλογικούς στόχους, της ειρήνης, της ελευθερίας, των αρμονικών σχέσεων και της λιτής προκοπής.

Στην παρούσα συγκυρία, η επικρατούσα στην πατρίδα μας κατάσταση είναι δυσμενής:

• Οι υποδομές της Ελλάδας (αεροδρόμια, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, δημόσιες υπηρεσίες, κ.λπ.), άλλες ήδη ιδιωτικοποιήθηκαν και άλλες πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν.

• Το άρθρο 24 παρ. 5. (τελικές – μεταβατικές διατάξεις) του νόμου 2472/1997 σε συνδυασμό με τις προβλέψεις του άρθρου 577, παρ. 1 του κώδικα ποινικής δικονομίας, απαγορεύουν ρητά την πρόσβαση των πολιτών στο πλήρες ποινικό τους φάκελο. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιείται η έμμεση κατάργηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Με βάση τα ελλειπή στοιχεία που διαθέτω, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η αντίστοιχη κατάσταση στις υπόλοιπες χώρες είναι καλύτερη. Ούτε μπορώ να ισχυριστώ ότι οι ηγέτες των υπολοίπων χωρών διεθέτουν, τόσο την αναγκαία διακριτική ευχέρεια, όσο και το αναγκαίο ψυχικό και ηθικό σθένος, ώστε να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους, κατά προτεραιότητα, στην αναβάθμιση των δικών τους όρων διεξαγωγής εμπορίου.

Κατά τη γνώμη μου, η σημερινή κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί και μάλιστα, με ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο.

• Αρχικά, οι πολίτες, χρειάζεται να εργαστούν, για την αναβάθμιση της καθαρότητας της σκέψης τους.

• Να εξελιχθούν, ή να μεταβληθούν, ορισμένα έθιμα που συμπεριλαμβάνονται στην εθνική μας κουλτούρα.

• Οι πολίτες να εντοπίσουν ποιοί είναι οι βέλτιστοι όροι εμπορίου που εξυπηρετούν τους συλλογικούς εθνικούς μας στόχους και στη συνέχεια, να εφαρμόσουν ατομικά και εμμέσως, πολιτικά, αυτούς τους όρους εμπορίου.

Στην συλλογική προσπάθεια που περιγράφω, νομίζω ότι υπάρχουν δύο σημεία που χρειάζονται προσοχή:

• Στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, μπορεί να γίνεται κατάχρηση, ή παρερμηνεία, (μέσω της επονείδιστης τέχνης της ρητορικής πειθούς) στοιχείων του Ελληνικού πολιτισμού προκειμένου να εκλογικεύεται δολίως η οποιαδήποτε χρήση βίας. Οποιεσδήποτε τέτοιες προσπάθειες θα πρέπει να αναγνωρίζονται αμέσως και να αποκρούονται απόλυτα: η βία είναι απόλυτα αναποτελεσματική για την επίλυση του οποιουδήποτε προβλήματος.

• Οι έννοιες του “προσώπου” και της “συμπεριφοράς” είναι απολύτως διακριτές. Η διάκριση αυτή πολλές φορές, όμως, στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου αποκρύπτεται δολίως προκειμένου να καλλιεργούνται αδικαιολόγητες έχθρες μεταξύ αθώων λαών. Από τη δική μας ιστορία γνωρίζουμε πόσο εύκολο είναι, δυστυχώς, εξωτερικοί παράγοντες να προκαλέσουν στανικά, την εκδήλωση αρνητικών συμπεριφορών εκ μέρους αθώων Εθνών.

Εφόσον εργαστούμε συστηματικά, συλλογικά και με πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, πιστεύω, ότι τελικά, θα τα καταφέρουμε.