Αγορά Πολιτών

Ιντί Αμίν

Ο Ιντί Αμίν Νταντά (Idi Amin Dada, περ. 1925 - 16 Αυγούστου 2003) ήταν δικτάτορας της Ουγκάντα κατά το χρονικό διάστημα 1971-1979.

Βιογραφία

Γεννήθηκε μεταξύ του 1925 και του 1927 στο Κομπόκο της Ουγκάντα. Το 1946 κατετάγη στο στρατό και γρήγορα τράβηξε την προσοχή των ανωτέρων του για τις αθλητικές του επιδόσεις, μάλιστα κέρδισε το πρωτάθλημα πυγμαχίας για 9 συναπτά έτη. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960, με την υποστήριξη του τότε πρωθυπουργού της χώρας Μίλτον Ομπότε αναρριχήθηκε στην στρατιωτική ιεραρχία, παρόλο που ήδη αυτήν την περίοδο είχε δείξει την βιαιότητα του χαρακτήρα του σε διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Το 1969 ο Ομπότε τον τοποθετεί στη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Στις 25 Ιανουαρίου 1971 και ενώ ο Ομπότε έλειπε σε ταξίδι, εκδηλώνεται πραξικόπημα με κύριο υποκινητή τον Ιντί Αμίν ο οποίος κατηγορεί τον Ομπότε για ανεπαρκή κοινωνική πολιτική και τον καθιστά υπεύθυνο για τη δεινή οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Η είδηση του πραξικοπήματος γίνεται αρχικά δεκτή με ενθουσιασμό από τους κατοίκους της Ουγκάντα, γρήγορα όμως η κατάσταση επιδεινώνεται. Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες σκοτώνονται ή δολοφονούνται τα δύο τρίτα του στρατού που τότε αριθμούσε 9.000 στρατιώτες. Το 1972 επιτέθηκε σε Ισραηλινούς και Βρετανούς, μέχρι τότε στενούς συμμάχους του, εξαιτίας της αδυναμίας του να προμηθευτεί όπλα από αυτούς και κατόπιν συνομιλίας του με τον Θεό στον ύπνο του, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος. Για να μπορέσει να εξασφαλίσει κάποια συμμαχία στράφηκε στον ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος δέχθηκε να τον βοηθήσει. Η σύναψη σχέσεων με τη Λιβύη έδωσε το έναυσμα για τον διωγμό από την Ουγκάντα των Ισραηλινών και πενήντα χιλιάδων Ασιατών με βρετανικά διαβατήρια. Ο Αμίν χρησιμοποιούσε τη βία για να εξοντώσει όλους ανεξαιρέτως τους αντιπάλους του, πραγματικούς ή φανταστικούς.

Η επιτυχία του στη χρησιμοποίηση του φόβου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη διαίρεση των κατοίκων της χώρας σε δύο ομάδες, καθεμιά από τις οποίες προσπαθούσε να κερδίσει την εύνοια του εις βάρος της άλλης. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τον Ιντί Αμίν ήταν τεράστιο όχι μόνο εξαιτίας του αριθμού των νεκρών αλλά και της απάνθρωπης μεταχείρισης. Οι τελετουργικές εκτελέσεις που ξεπερνούσαν τα όρια του σαδισμού οδηγεί πολλούς μελετητές στο συμπέρασμα ότι οφείλονταν στη διαταραγμένη ψυχική του υγεία. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες έχουν δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από την πιθανή κανιβαλική συμπεριφορά του. Μάλιστα λέγεται ότι κρατούσε στο ψυγείο του σπιτιού του τα κεφάλια μερικών από τους εχθρούς του, στα οποία πολλές φορές απευθυνόταν σαν να κουβέντιαζε. Παρά ταύτα το 1975 καταφέρνει να εκλεγεί πρόεδρος του Οργανισμού Αφρικανικής Ένωσης.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η σοβαρή οικονομική κρίση και η διακοπή κάθε βοήθειας από το εξωτερικό εντείνεται, έτσι σε μια προσπάθεια να στρέψει την προσοχή του λαού αλλού, ο Αμίν διέταξε εισβολή στην Τανζανία, τον Οκτώβριο του 1978. Όμως, οι εισβολείς απωθήθηκαν από τον στρατό της Τανζανίας, ο οποίος γρήγορα εισέβαλε στην ίδια την Ουγκάντα, μέχρι να εξαναγκάσει τον Αμίν να εγκαταλείψει κάθε αντίσταση και να αποχωρήσει από τη χώρα τον Απρίλιο του 1979.

Ο Ιντί Αμίν φυγαδεύτηκε στη Λιβύη, αλλά στη συνέχεια πήγε στη Σαουδική Αραβία και τελικά κατέληξε στο Μπαχρέιν. Το 2003 εισέρχεται για νοσηλεία σε νοσοκομείο της Τζέντα με υψηλή πίεση και νεφρική ανεπάρκεια. Μετά από κωματώδη κατάσταση που διήρκεσε τρεις μήνες, αφήνει την τελευταία του πνοή στις 16 Αυγούστου 2003.

[https://el.wikipedia.org/wiki/Ιντί_Αμίν]

Idi Amin Biography Documentary

https://www.youtube.com/watch?v=tSC7PH1z9LE

Υ.Γ.: Ένα Έθνος, ή, διάγει μια ειρηνική περίοδο, ή, διάγει μια περίοδο πολέμου. Ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο αυτών περιόδων αποτελεί η πραγματοποίηση, είτε, βασανιστηρίων, είτε, σκόπιμων προκλήσεων ασθενειών, είτε, δολοφονιών, σε βάρος αθώων μελών αυτού του Έθνους. Η δικτατορία αποτελεί μια ειδική περίπτωση των περιόδων πολέμου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα Έθνη αντιλαμβάνονται ορθά, πότε διάγουν, μια περίοδο ειρήνης, ή, μια περίοδο πολέμου.

Παράρτημα

LSD Toxicity Treatment & Management

Approach Considerations

Prior to patient management considerations, the clinician must first assess the entire situation in terms of scene safety. Is there an actual or potential threat of violence not only to himself or herself but also to the healthcare team? If the answer to that question is in the affirmative, then it is incumbent upon the team to approach the patient in an expeditious manner while limiting harmful exposure to the team. Developing guidelines, teaching those guidelines, and table-topping or exercising those guidelines helps to ensure that this type of patient is addressed in a calm, measured, and safe fashion—safe not only for the patient but also for the staff.

Otherwise, the basic tenet of caring for patients who have ingested hallucinogens such as lysergic acid diethylamide (LSD) is supportive reassurance in a calm, stress-free environment (“talking down”). Rarely, as mentioned above, patients need to be either sedated or physically restrained. Benzodiazepines can safely be given to treat agitation, but neuroleptic medications, such as haloperidol (Haldol), may have adverse psychomimetic effects and thus are not indicated in LSD intoxication.

Excessive physical restraint should be avoided because of potential complications of LSD intoxication, such as hyperthermia and/or rhabdomyolysis.

Guidelines for detoxification and substance abuse treatment, including as they apply to LSD and other hallucinogens, have been established by the Substance Abuse and Mental Health Services Administration.

Gastrointestinal decontamination (eg, activated charcoal) is rarely required, with the possible exception of ingesting huge amounts in a matter of 30-60 minutes prior to presentation. Enhanced elimination measure, likewise, may be counter-productive.

Supportive care

Massive ingestions of LSD should be treated with supportive care, including respiratory support and endotracheal intubation if needed. Hypertension, tachycardia, and hyperthermia should be treated symptomatically. Hypotension should be treated initially with fluids and subsequently with pressors if required.

Ergotism therapy

Ergotism is treated with discontinuation of any inciting drugs and supportive care. Intravenous administration of anticoagulants, vasodilators, and sympatholytics may be useful. The use of balloon percutaneous transluminal angioplasty in severe cases has been reported.

[http://emedicine.medscape.com/article/1011615-treatment]

Note: the photo was found here, https://assets.mubi.com/images/film/545/image-w1280.jpg?1481118382