Ένας αναμενόμενος πανωλεθρίαμβος |
![]() |
![]() |
![]() |
Συνεννόηση για Δράση - Απόψεις | |||
Συντάχθηκε απο τον/την Χρήστος Μπούμπουλης (Christos Boumpoulis) | |||
Κυριακή, 08 Ιανουάριος 2017 20:54 | |||
Ένας αναμενόμενος πανωλεθρίαμβος
Πανωλεθρίαμβος Η πύρρειος νίκη, η νίκη που νομίζεις ότι είναι θρίαμβος αλλά μακροπρόθεσμα αναδεικνύεται σε πανωλεθρία. [πηγή: http://www.slang.gr/lemma/15604-panolethriambos]
Δίχως κατανόηση της δομής και της δυναμικής, ενός προβλήματος, η επίλυσή του μπορεί να πραγματοποιηθεί, αποκλειστικά, κατά τύχη· δηλαδή, είναι, πρακτικά, «αδύνατη». Ας εξετάσουμε, από κάποια συγκεκριμένη οπτική, τα διεθνή προβλήματα που έχει προκαλέσει η σύγχρονη αποικιοκρατία. Μια, φαινομενικά, παράταιρη (αν όχι, «παλαβή») ερώτηση προς τον αναγνώστη: Τι θα απαντούσατε αν σας απεύθυνα την κατηγορία ότι η συμπεριφορά σας παραβιάζει κατάφορα την «ηθική αρχή», (ακολουθούν αλαμπουρνέζικα…) «κούρουα ννε ουεχά καρμάανι τζι τζι ουισέ»; Το πιθανότερο είναι ότι θα απαντούσατε πως η, εν λόγω κατηγορία, είναι μη απαντήσιμη (μη αποφάνσιμη) καθώς περιλαμβάνει μια φράση που, για την κατανόηση σας, δεν περιέχει το οποιοδήποτε νόημα. Έστω, ότι επιμένω στην κατηγορία παρέχοντας, μάλιστα, μια λεκτική περιγραφή (και όχι βιωματική γνώση, η οποία είναι αδύνατο να μεταβιβαστεί από ένα πρόσωπο σε ένα άλλο πρόσωπο) αυτής της φράσης, π.χ. την εξής: «κούρουα ννε ουεχά καρμάανι τζι τζι ουισε», σημαίνει, σε όποιον συμπολίτη μας συναντήσουμε, τυχαία, κάθε πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι μας, «πρέπει», να του χαρίζουμε, αντίγραφα των κλειδιών, του σπιτιού και του αυτοκινήτου μας, μια πιστωτική κάρτα λογιστικά διασυνδεδεμένη με τον τραπεζικό μας λογαριασμό, να του λέμε «καλημέρα φίλε» και στη συνέχεια να πηγαίνουμε στις δουλειές μας. Αν δεν είχατε χάσει την υπομονή σας και δεν είχατε διακόψει – ενδεχομένως από περιέργεια – την ανάγνωση του παρόντος άρθρου, ενδεχομένως, θα απαντούσατε ότι, είστε αμετανόητα «ένοχος» ως προς την κατηγορία με το αιτιολογικό ότι, αν δεν παραβιάζατε αυτή την («παλαβή»), δήθεν, «ηθική αρχή» θα ήταν ζήτημα ελάχιστων ημερών να απολέσετε, και το νοικοκυριό σας, και το σπίτι σας, και το αυτοκίνητό σας, και τις υπάρχουσες τραπεζικές σας καταθέσεις και το πιστωτικό περιθώριο το οποίο σας παρέχει η τράπεζά σας. Κρατήστε την (παρα-) «λογική» δομή του ανωτέρω διαλόγου για χρήση στη συνέχεια.
Μια πραγματική ιστορία: Πριν από, περίπου, 17 χρόνια, γνωρίστηκα, στην Ελλάδα, με κάποιον, Έλληνα, από τον οποίο προμηθευόμουνα κάποια υπηρεσία και ο οποίος είχε ζήσει για πολλά χρόνια σε κάποια μεγάλη και ισχυρή χώρα, στην οποία, μάλιστα, είχε αποκτήσει μια μεγάλη χρηματική περιουσία. Ο προμηθευτής μου, κάποια στιγμή, νοστάλγησε την Ελλάδα, επέστρεψε και ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση στην οποία αξιοποιούσε το χρόνο του. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε, σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, σε κάποιο Ελληνικό νησί, γευματίσαμε μαζί και συζητήσαμε για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επιχειρηματικές του εμπειρίες, στην, εν λόγω, χώρα της αλλοδαπής. Προς το τέλος της συζήτησής μας, του υπέβαλα το ερώτημα, «από όλες τις, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και πολύ υψηλού επιπέδου, επαγγελματικές εμπειρίες που αποκτήσατε στη συγκεκριμένη χώρα, ποιο ήταν το πολυτιμότερο δίδαγμα που αποκτήσατε εκεί;». Και εκείνος, μου απάντησε, «το σημαντικότερο δίδαγμα που απέκτησα ήταν ότι, όταν δημιουργείς μια δική σου επιχείρηση θα πρέπει να φροντίζεις, στην έδρα της να υπάρχουν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, και τρία γραφεία, το ένα δίπλα στο άλλο, στη σειρά. Το γραφείο του ενός άκρου, θα το παραχωρείς στο εμπορικό σου διευθυντή· το γραφείο του άλλου άκρου, θα το παραχωρείς στον οικονομικό σου διευθυντή· και το ενδιάμεσο γραφείο θα το χρησιμοποιείς, «εσύ», ο επιχειρηματίας, προκειμένου να αποτρέψεις το πιθανό ενδεχόμενο, ο εμπορικός διευθυντής και ο οικονομικός διευθυντής, να τα «βρουν» μεταξύ τους και να διαπράξουν, από κοινού, απιστίες σε βάρος της επιχείρησής σου. Διαβεβαιώνω τον αναγνώστη ότι η ανωτέρω ιστορία είναι πραγματική και στην περίπτωση που έχει αρχίσει να γελάει, ή, σκέπτεται να γελάσει, θα του πρότεινα να συγκρατηθεί γιατί, διαβάζοντας τη συνέχεια του άρθρου, ενδεχομένως, τα γέλια μπορεί να του διακοπούν απότομα. Τόσο, στις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο, και στις διακρατικές σχέσεις, η ποιότητα αυτών των σχέσεων χαρακτηρίζεται από κάποια υπάρχουσα σχετική αναλογία, «έλλογης εμπιστοσύνης» - «καταναγκαστικού ελέγχου». Δηλαδή, οι δύο ακραίες μορφές (εννοείται πως υπάρχουν και όλες οι ενδιάμεσες εκδοχές), προσωπικών, είτε, συλλογικών, «σχέσεων» είναι, η πρώτη μορφή, εκείνες στις οποίες, όλα τα συμβαλλόμενα μέρη αρνούνται να κάνουν χρήση μέσων εξαναγκασμού, σε βάρος, των υπολοίπων συμβαλλομένων μερών και αρκούνται στην αμοιβαία θεσμοποίηση κοινών κανόνων καλής συνεργασίας τους οποίους τηρούν αυτόβουλα· και η δεύτερη μορφή, εκείνες στις οποίες, ένα, ή, περισσότερα, από τα συμβαλλόμενα μέρη στηρίζουν τη σχέση τους με όλα τα υπόλοιπα συμβαλλόμενα μέρη σε, αποκλειστικά, μέσα εξαναγκασμού της βούλησης αυτών των συμβαλλομένων μερών. Η δυνατότητα του ανθρώπου να εκδηλώνει, ως προς ένα, ή, περισσότερα, άλλα πρόσωπα «έλλογη εμπιστοσύνη» δεν είναι δεδομένη και εξαρτάται από τον, εκάστοτε, συγκεκριμένο πολιτισμό τον οποίο, αυτός ο άνθρωπος, ενσωματώνει. Δηλαδή, π.χ. αν, ένας ο οποίος γαλουχήθηκε εντός μιας πολιτείας στην οποία, η ίδια η φυσική επιβίωση του καθενός πολίτη, μπορεί να ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προϋπόθεση, αυτός ο πολίτης να φέρει, διαρκώς, πάνω του (τουλάχιστον) ένα (μεταλλικό) μέσο καταστροφής άλλων ανθρώπων, τότε, ο πολίτης αυτός, όσο και αν κατανοεί τη λεκτική περιγραφή της έννοιας της «έλλογης εμπιστοσύνης», θα του είναι, απολύτως, αδύνατο να γνωρίσει πραγματικά (δηλαδή, βιωματικά) αυτή την έννοια (η οποία, γι’ αυτόν, κατ’ ουσίαν είναι αλαμπουρνέζικα…)· και το ίδιο αδύνατο θα του είναι να συνάψει, προσωπικές, είτε, συλλογικές, σχέσεις οι οποίες να στηρίζονται πάνω στην «έλλογη εμπιστοσύνη». Μια, τις αναγκαστικές συνέπειες της δυνητικής, πολιτισμικής αιτιολογίας, αδυναμίας, προσωπικής, είτε, συλλογικής, εκδήλωσης «έλλογης εμπιστοσύνης» είναι και η εξής: Από το κεφάλαιο, «παίγνια πεπερασμένων επαναλήψεων», της θεωρίας «Παιγνίων», γνωρίζουμε ότι, η, εξ αρχής, μη τήρηση κανόνων αποτελεί τη μια και μοναδική επιλογή των συμβαλλομένων που σχετίζονται χρησιμοποιώντας μέσα εξαναγκασμού. Μελετώντας την τρέχουσα κατάσταση που αφορά τις διεθνείς σχέσεις και λαμβάνοντας υπόψη διάφορα πρόσφατα, πιθανά, γεγονότα και καταστάσεις, έχω καταλήξει στα εξής, υποκειμενικά, συμπεράσματα:
Οι ελάχιστες προϋποθέσεις συμμετοχής, των έντιμων ιθαγενών των αποικιοκρατούμενων χωρών, στην ανάσχεση της διεθνούς καταστροφής που έχει προκαλέσει η σύγχρονη αποικιοκρατία, φαντάζομαι, ότι είναι οι εξής:
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να επισημάνω, μετ’ επιτάσεως, την πεποίθησή μου ότι, κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο άνθρωπος, συχνά αρέσκεται να παίζει, απερίσκεπτα, με παιχνίδια τα οποία περιλαμβάνουν, ένα, ή, περισσότερα, κουμπιά· στις περιπτώσεις αυτές, ουδέν πρόβλημα εστί. Εφόσον, όμως, συνεχίζει και αφού έχει ενηλικιωθεί, να παίζει, απερίσκεπτα, με διάφορα κουμπιά τα οποία, ενίοτε, είναι καταστροφικά, τότε, αναλαμβάνει και την ευθύνη για τη διαμόρφωση, εξ αιτίας του, συνθηκών οι οποίες μπορεί να είναι ακόμη και καταστροφικές. Στη δική μου φαντασία, ο έλεγχος των συνανθρώπων μου μέσω της χρήσης «κουμπιών», διαφόρων ειδών, δεν αποτελεί τον σκοπό της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, μη μπορώντας να αποκλείσω το πιθανό ενδεχόμενο να σκέφτομαι εσφαλμένα θεωρώ ότι αυτή η άποψή μου είναι, πλήρως, υποκειμενική.
Χρήστος Μπούμπουλης Οικονομολόγος
Υ.Γ.: Οι αποικιοκράτες ας εισπράξουν, παρά την αμέριστη και θεμιτή, θετική υποστήριξη, η οποία καλοπροαίρετα τους παρέχεται, τα αποτελέσματα των (αθέμιτων;) επιλογών τους.
|
|||
Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 08 Ιανουάριος 2017 21:11 |