Αγορά Πολιτών

Ένας αναμενόμενος πανωλεθρίαμβος

Πανωλεθρίαμβος

Η πύρρειος νίκη, η νίκη που νομίζεις ότι είναι θρίαμβος αλλά μακροπρόθεσμα αναδεικνύεται σε πανωλεθρία.

[πηγή: http://www.slang.gr/lemma/15604-panolethriambos]

Δίχως κατανόηση της δομής και της δυναμικής, ενός προβλήματος, η επίλυσή του μπορεί να πραγματοποιηθεί, αποκλειστικά, κατά τύχη· δηλαδή, είναι, πρακτικά, «αδύνατη».

Ας εξετάσουμε, από κάποια συγκεκριμένη οπτική, τα διεθνή προβλήματα που έχει προκαλέσει η σύγχρονη αποικιοκρατία.

Μια, φαινομενικά, παράταιρη (αν όχι, «παλαβή») ερώτηση προς τον αναγνώστη:

Τι θα απαντούσατε αν σας απεύθυνα την κατηγορία ότι η συμπεριφορά σας παραβιάζει κατάφορα την «ηθική αρχή», (ακολουθούν αλαμπουρνέζικα…) «κούρουα ννε ουεχά καρμάανι τζι τζι ουισέ»;

Το πιθανότερο είναι ότι θα απαντούσατε πως η, εν λόγω κατηγορία, είναι μη απαντήσιμη (μη αποφάνσιμη) καθώς περιλαμβάνει μια φράση που, για την κατανόηση σας, δεν περιέχει το οποιοδήποτε νόημα.

Έστω, ότι επιμένω στην κατηγορία παρέχοντας, μάλιστα, μια λεκτική περιγραφή (και όχι βιωματική γνώση, η οποία είναι αδύνατο να μεταβιβαστεί από ένα πρόσωπο σε ένα άλλο πρόσωπο) αυτής της φράσης, π.χ. την εξής: «κούρουα ννε ουεχά καρμάανι τζι τζι ουισε», σημαίνει, σε όποιον συμπολίτη μας συναντήσουμε, τυχαία, κάθε πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι μας, «πρέπει», να του χαρίζουμε, αντίγραφα των κλειδιών, του σπιτιού και του αυτοκινήτου μας, μια πιστωτική κάρτα λογιστικά διασυνδεδεμένη με τον τραπεζικό μας λογαριασμό, να του λέμε «καλημέρα φίλε» και στη συνέχεια να πηγαίνουμε στις δουλειές μας.

Αν δεν είχατε χάσει την υπομονή σας και δεν είχατε διακόψει – ενδεχομένως από περιέργεια – την ανάγνωση του παρόντος άρθρου, ενδεχομένως, θα απαντούσατε ότι, είστε αμετανόητα «ένοχος» ως προς την κατηγορία με το αιτιολογικό ότι, αν δεν παραβιάζατε αυτή την («παλαβή»), δήθεν, «ηθική αρχή» θα ήταν ζήτημα ελάχιστων ημερών να απολέσετε, και το νοικοκυριό σας, και το σπίτι σας, και το αυτοκίνητό σας, και τις υπάρχουσες τραπεζικές σας καταθέσεις και το πιστωτικό περιθώριο το οποίο σας παρέχει η τράπεζά σας.

Κρατήστε την (παρα-) «λογική» δομή του ανωτέρω διαλόγου για χρήση στη συνέχεια.

Μια πραγματική ιστορία:

Πριν από, περίπου, 17 χρόνια, γνωρίστηκα, στην Ελλάδα, με κάποιον, Έλληνα, από τον οποίο προμηθευόμουνα κάποια υπηρεσία και ο οποίος είχε ζήσει για πολλά χρόνια σε κάποια μεγάλη και ισχυρή χώρα, στην οποία, μάλιστα, είχε αποκτήσει μια μεγάλη χρηματική περιουσία. Ο προμηθευτής μου, κάποια στιγμή, νοστάλγησε την Ελλάδα, επέστρεψε και ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση στην οποία αξιοποιούσε το χρόνο του.

Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε, σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, σε κάποιο Ελληνικό νησί, γευματίσαμε μαζί και συζητήσαμε για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επιχειρηματικές του εμπειρίες, στην, εν λόγω, χώρα της αλλοδαπής. Προς το τέλος της συζήτησής μας, του υπέβαλα το ερώτημα, «από όλες τις, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και πολύ υψηλού επιπέδου, επαγγελματικές εμπειρίες που αποκτήσατε στη συγκεκριμένη χώρα, ποιο ήταν το πολυτιμότερο δίδαγμα που αποκτήσατε εκεί;».

Και εκείνος, μου απάντησε, «το σημαντικότερο δίδαγμα που απέκτησα ήταν ότι, όταν δημιουργείς μια δική σου επιχείρηση θα πρέπει να φροντίζεις, στην έδρα της να υπάρχουν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, και τρία γραφεία, το ένα δίπλα στο άλλο, στη σειρά. Το γραφείο του ενός άκρου, θα το παραχωρείς στο εμπορικό σου διευθυντή· το γραφείο του άλλου άκρου, θα το παραχωρείς στον οικονομικό σου διευθυντή· και το ενδιάμεσο γραφείο θα το χρησιμοποιείς, «εσύ», ο επιχειρηματίας, προκειμένου να αποτρέψεις το πιθανό ενδεχόμενο, ο εμπορικός διευθυντής και ο οικονομικός διευθυντής, να τα «βρουν» μεταξύ τους και να διαπράξουν, από κοινού, απιστίες σε βάρος της επιχείρησής σου.

Διαβεβαιώνω τον αναγνώστη ότι η ανωτέρω ιστορία είναι πραγματική και στην περίπτωση που έχει αρχίσει να γελάει, ή, σκέπτεται να γελάσει, θα του πρότεινα να συγκρατηθεί γιατί, διαβάζοντας τη συνέχεια του άρθρου, ενδεχομένως, τα γέλια μπορεί να του διακοπούν απότομα.

Τόσο, στις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο, και στις διακρατικές σχέσεις, η ποιότητα αυτών των σχέσεων χαρακτηρίζεται από κάποια υπάρχουσα σχετική αναλογία, «έλλογης εμπιστοσύνης» - «καταναγκαστικού ελέγχου». Δηλαδή, οι δύο ακραίες μορφές (εννοείται πως υπάρχουν και όλες οι ενδιάμεσες εκδοχές), προσωπικών, είτε, συλλογικών, «σχέσεων» είναι, η πρώτη μορφή, εκείνες στις οποίες, όλα τα συμβαλλόμενα μέρη αρνούνται να κάνουν χρήση μέσων εξαναγκασμού, σε βάρος, των υπολοίπων συμβαλλομένων μερών και αρκούνται στην αμοιβαία θεσμοποίηση κοινών κανόνων καλής συνεργασίας τους οποίους τηρούν αυτόβουλα· και η δεύτερη μορφή, εκείνες στις οποίες, ένα, ή, περισσότερα, από τα συμβαλλόμενα μέρη στηρίζουν τη σχέση τους με όλα τα υπόλοιπα συμβαλλόμενα μέρη σε, αποκλειστικά, μέσα εξαναγκασμού της βούλησης αυτών των συμβαλλομένων μερών.

Η δυνατότητα του ανθρώπου να εκδηλώνει, ως προς ένα, ή, περισσότερα, άλλα πρόσωπα «έλλογη εμπιστοσύνη» δεν είναι δεδομένη και εξαρτάται από τον, εκάστοτε, συγκεκριμένο πολιτισμό τον οποίο, αυτός ο άνθρωπος, ενσωματώνει. Δηλαδή, π.χ. αν, ένας ο οποίος γαλουχήθηκε εντός μιας πολιτείας στην οποία, η ίδια η φυσική επιβίωση του καθενός πολίτη, μπορεί να ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προϋπόθεση, αυτός ο πολίτης να φέρει, διαρκώς, πάνω του (τουλάχιστον) ένα (μεταλλικό) μέσο καταστροφής άλλων ανθρώπων, τότε, ο πολίτης αυτός, όσο και αν κατανοεί τη λεκτική περιγραφή της έννοιας της «έλλογης εμπιστοσύνης», θα του είναι, απολύτως, αδύνατο να γνωρίσει πραγματικά (δηλαδή, βιωματικά) αυτή την έννοια (η οποία, γι’ αυτόν, κατ’ ουσίαν είναι αλαμπουρνέζικα…)· και το ίδιο αδύνατο θα του είναι να συνάψει, προσωπικές, είτε, συλλογικές, σχέσεις οι οποίες να στηρίζονται πάνω στην «έλλογη εμπιστοσύνη».

Μια, τις αναγκαστικές συνέπειες της δυνητικής, πολιτισμικής αιτιολογίας, αδυναμίας, προσωπικής, είτε, συλλογικής, εκδήλωσης «έλλογης εμπιστοσύνης» είναι και η εξής:

Από το κεφάλαιο, «παίγνια πεπερασμένων επαναλήψεων», της θεωρίας «Παιγνίων», γνωρίζουμε ότι, η, εξ αρχής, μη τήρηση κανόνων αποτελεί τη μια και μοναδική επιλογή των συμβαλλομένων που σχετίζονται χρησιμοποιώντας μέσα εξαναγκασμού.

Μελετώντας την τρέχουσα κατάσταση που αφορά τις διεθνείς σχέσεις και λαμβάνοντας υπόψη διάφορα πρόσφατα, πιθανά, γεγονότα και καταστάσεις, έχω καταλήξει στα εξής, υποκειμενικά, συμπεράσματα:

1. Ο βαθμός άσκησης ελέγχου, εκ μέρους των αποικιοκρατικών χωρών, πάνω στα πολιτικά συστήματα των αποικιοκρατούμενων χωρών, υπερέβη, δυστυχώς, ένα κρίσιμο επίπεδο.

2. Η, εν λόγω, υπέρβαση θέτει, de facto, νέες προϋποθέσεις, για την οποιουδήποτε είδους συμμετοχή, στα αντίστοιχα ημεδαπά πολιτικά συστήματα, εκ μέρους έντιμων ιθαγενών πολιτών των αποικιοκρατούμενων χωρών, οι οποίες (προϋποθέσεις) είναι, από δύσκολο, έως, αδύνατο, να εκπληρωθούν.

3. Δίχως τη δημιουργική συμβολή των έντιμων ιθαγενών πολιτών των αποικιοκρατούμενων χωρών, τις εξελίξεις, οι οποίες αφορούν τα υπάρχοντα (και τα αναμενόμενα) μεγάλα διεθνή προβλήματα, ενδεχομένως, θα καθορίσουν, τρόπον τινά, αυτόνομα, με ό,τι αυτό σημαίνει…, εκείνες ειδικά, η δομή και δυναμική, που χαρακτηρίζουν, γενικά, τις ανθρώπινες κοινωνίες, οι οποίες ανταποκρίνονται στον νόμο της «νευρικής πλαστικότητας» (neural plasticity) που οποίος διέπει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.

Οι ελάχιστες προϋποθέσεις συμμετοχής, των έντιμων ιθαγενών των αποικιοκρατούμενων χωρών, στην ανάσχεση της διεθνούς καταστροφής που έχει προκαλέσει η σύγχρονη αποικιοκρατία, φαντάζομαι, ότι είναι οι εξής:

1. Η δημοσιοποίηση του πλήρους και δυναμικού περιεχομένου των φακέλων, τόσο των δικαστικών, όσο, και όλων των εμπλεκομένων, ημεδαπών και αλλοδαπών, υπηρεσιών.

2. Παραχώρηση στους ενδιαφερόμενους, εφόσον υπάρχει ζήτημα, είτε, βιολογικής ομηρίας, είτε, ακούσιων παρεμβάσεων στην υγεία τους, το πλήρες και δυναμικό περιεχόμενο όλων των υπαρχόντων φακέλων υγείας που τους αφορούν.

3. Δημοσιοποίηση όλων των πλαστών, σε βάρος των ενδιαφερομένων, ενοχοποιητικών στοιχείων που έχουν κατασκευαστεί, δίχως εξαίρεση.

4. Παραχώρηση στους ενδιαφερόμενους, όλων των αναγκαίων πρακτικών μέσων για τη διεξαγωγή ενός αξιόπιστου και πλήρους διαγνωστικού σωματικού ελέγχου.

5. Παραχώρηση στους ενδιαφερόμενους, όλης της διαθέσιμης πληροφόρησης και όλων των αναγκαίων τεχνικών μέσων, για την, αυτόβουλη, κατά το δυνατόν, αναίρεση, είτε, απενεργοποίηση, όλων των ενδεχόμενων, ακούσιων παρεμβάσεων στον οργανισμό τους.

6. Δημοσιοποίηση πλήρως αποτελεσματικών, εφαρμόσιμων με ασφάλεια και δίχως αρνητικές παρενέργειες, είτε, εκτεταμένες οργανικές παρεμβάσεις, πρωτοκόλλων για την πλήρη θεραπεία των, σοβαρών, είτε, θανατηφόρων, ασθενειών που προκαλεί η δυνητική χρήση των σύγχρονων βιολογικών όπλων, με τα οποία διεξάγονται (αν διεξάγονται) οι σύγχρονοι, υβριδικοί, είτε, ασύμμετροι, είτε, άλλοι, πόλεμοι.

7. Η πλήρης αποδέσμευση και η πλήρης αποκατάσταση, με συναινετικά, φυσικά και μη βίαια μέσα, όλων των προσώπων του κοινωνικού περιβάλλοντος των ενδιαφερομένων, τα οποία, ενδεχομένως, τελούν υπό αποικιοκρατική καταστολή.

8. Η ευρύτερη περιοχή, εντός της οποίας βρίσκεται η μόνιμη κατοικία των ενδιαφερομένων, θα έχει εκκενωθεί από όλες τις, ενδεχομένως, υπάρχουσες αποικιοκρατικές δομές ελέγχου.

9. Στους ενδιαφερόμενους θα έχει καταβληθεί μια, παραδειγματικά υψηλή χρηματική αποζημίωση η οποία θα είναι ανάλογη της, όποιας, αποικιοκρατικής κακοποίησης, αυτοί, μπορεί να έχουν υποστεί.

10. Η προηγούμενη έλευση ενός χρονικού διαστήματος διάρκειας, τουλάχιστον οκτώ μηνών, κατά τη διάρκεια του οποίου, οι ενδιαφερόμενοι θα διαβιώσουν σε ένα περιβάλλον, ασφαλές, από όλες τα απόψεις και πλήρως, «κανονικό». Δηλαδή, θα είναι πλήρως σεβαστά, τόσο, τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, όσο, και οι θεμελιώδεις ελευθερίες τους· όλες οι συγγενικές, κοινωνικές και επαγγελματικές τους σχέσεις θα έχουν απαλλαγεί από την οποιαδήποτε αποικιοκρατική επιρροή και όλα τα, σε βάρος τους, αθέμιτα μέσα καταναγκασμού και οι αθέμιτοι περιορισμοί οποιουδήποτε είδους, θα έχουν αποσυρθεί πλήρως. Το νόημα αυτής της αυτοπροαίρετης και οικειοθελούς περιόδου αυτοπαρατήρησης είναι η διασφάλιση ότι, οι ενδιαφερόμενοι, πράγματι, απολαμβάνουν, την πλήρη ελευθερία της βούλησής τους, την άριστη σωματική υγεία, όλα τα αναγκαία κοινωνικά δίκτυα υποστήριξης, την οικονομική και επαγγελματική αυτονομία και την αναγκαία ευρωστία, τα οποία είναι αναγκαία για την αποτελεσματική και υπεύθυνη συμμετοχή, του οποιουδήποτε πολίτη, στη διαχείριση των «κοινών», τόσο της δικής του πολιτείας, όσο, και της διεθνούς κοινότητας.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να επισημάνω, μετ’ επιτάσεως, την πεποίθησή μου ότι, κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο άνθρωπος, συχνά αρέσκεται να παίζει, απερίσκεπτα, με παιχνίδια τα οποία περιλαμβάνουν, ένα, ή, περισσότερα, κουμπιά· στις περιπτώσεις αυτές, ουδέν πρόβλημα εστί. Εφόσον, όμως, συνεχίζει και αφού έχει ενηλικιωθεί, να παίζει, απερίσκεπτα, με διάφορα κουμπιά τα οποία, ενίοτε, είναι καταστροφικά, τότε, αναλαμβάνει και την ευθύνη για τη διαμόρφωση, εξ αιτίας του, συνθηκών οι οποίες μπορεί να είναι ακόμη και καταστροφικές.

Στη δική μου φαντασία, ο έλεγχος των συνανθρώπων μου μέσω της χρήσης «κουμπιών», διαφόρων ειδών, δεν αποτελεί τον σκοπό της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, μη μπορώντας να αποκλείσω το πιθανό ενδεχόμενο να σκέφτομαι εσφαλμένα θεωρώ ότι αυτή η άποψή μου είναι, πλήρως, υποκειμενική.

Χρήστος Μπούμπουλης

Οικονομολόγος

Υ.Γ.: Οι αποικιοκράτες ας εισπράξουν, παρά την αμέριστη και θεμιτή, θετική υποστήριξη, η οποία καλοπροαίρετα τους παρέχεται, τα αποτελέσματα των (αθέμιτων;) επιλογών τους.