|
Συνεννόηση για Δράση -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Η γυναίκα είναι η βασίλισσα του μεγαλειώδους κόσμου που μας περιβάλλει, όχι επειδή μπορεί να γεννά ζωντανά σώματα, αλλά επειδή μπορεί να γεννά το Καλό. Η ιστορία με την Ginger Breggin αυτό καταδεικνύει: όταν μια γυναίκα βρεθεί σε ένα περιβάλλον ασφάλειας (το οποίο διαμορφώνει η προσήλωση του συζύγου της στο ‘αληθινό’) και καταφέρει να εμποδίσει τα όποια αρνητικά προηγούμενα βιώματά της να υπερεπιβληθούν πάνω στην αντίληψή της (δυνατότητα που αποκτά με την ‘καλή αγωγή’ της) για την παρούσα στιγμή, τότε, η γυναίκα, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, μπορεί να γεννήσει κάθε Kαλό. Πώς γίνεται αυτό; Απλά, οραματίζεται το Καλό, με πίστη δυνατή και τότε αυτό φανερώνεται…
 
Ένα δροσερό φθινοπωρινό πρωινό η Ginger στεκόταν στο πάνω κατάστρωμα της προβλήτας και τάιζε ένα σμήνος από 100 περίπου γλάρους. Άλλοι, εφορμούσαν και άρπαζαν το ψωμί από τις παλάμες της, άλλοι το άρπαζαν στον αέρα και άλλοι περίμεναν ανυπόμονοι και γαντζωμένοι στα κάγκελα για να εφορμήσουν στα ψίχουλα που έπεφταν στην προβλήτα. Κάποιοι άλλοι, παρέμεναν νωθροί μέσα στο νερό περιμένοντας την ευκαιρία να αρπάξουν κομμάτια που ξέφευγαν από τους υπόλοιπους. Η όλη εικόνα θύμιζε ένα θαλασσινό καρναβάλι.
Συνήθως τα αχόρταγα αυτά πτηνά παραμένουν εκεί που εντόπισαν τροφή μέχρι να μην μείνει τίποτα άλλο να καταβροχθίσουν. Όμως, το πρωινό εκείνο έμοιαζε να εξαφανίζονται σιγά-σιγά μέχρι που απέμειναν μόνο ελάχιστοι. Θορυβημένοι από αυτή την όψιμη ανησυχία των γλάρων, η Ginger και εγώ, οπισθοχωρήσαμε στο πίσω μέρος της προβλήτα. Τότε, μερικά από τα πουλιά με μια εμφανή επιφυλακτικότητα έσπευσαν να μαζέψουν μερικά – πάντως όχι όλα - από τα κομμάτια ψωμιού που είχαν απομείνει και μετά αναχώρησαν όλα μαζί.
Δεν περιμέναμε να βρούμε κάτι, η Ginger και εγώ, όταν σκύψαμε από το κιγκλίδωμα για να παρατηρήσουμε το κάτω κατάστρωμα της προβλήτας, όταν ξαφνικά εντοπίσαμε το λόγο της φυγής των υπόλοιπων γλάρων. Ένας γιγάντιος γλάρος του οποίου το μέγεθος και η δύναμη θύμιζε χήνα, ήταν εγκλωβισμένος μεταξύ των σανίδων της προβλήτας. Το ένα του πόδι είχε, με κάποιο τρόπο, γλιστρήσει στον κενό χώρο που υπάρχει ανάμεσα σε δυο διαδοχικές σανίδες και είχε ακινητοποιηθεί εκεί. Πιθανώς, οι μεμβράνες του ποδιού του να είχαν πρησθεί τόσο πολύ ώστε να μη χωρούσε πλέον να βγει ανάμεσα από τις σανίδες. Καθώς ήταν τρομοκρατημένο, φτερουγίζοντας περιστρεφόταν γύρω από το εγκλωβισμένο πόδι του δίνοντας την εντύπωση ότι το είχε εξαρθρώσει ή σπάσει.
Η Ginger μου ζήτησε να παραμείνω στο επάνω κατάστρωμα ενώ εκείνη θα έφερνε από το σπίτι μας μια μικρή πετσέτα κουζίνας. Στη συνέχεια, βαδίζοντας αργά και μόνη της, κατέβηκε τις σκάλες και πλησίασε το πουλί καθώς αυτό εξουθενωνόταν κάνοντας φρενήρεις περιστροφές. Καθώς το πλησίαζε μιλούσε στο πουλί διαρκώς, με μια απαλή ένταση και καθησυχαστικά ηχοχρώματα, εξηγώντας του ότι δεν ήθελε το κακό του και ότι έσπευδε για να το βοηθήσει.
Μέχρι η Ginger να φτάσει στο πουλί, εκείνο είχε ηρεμήσει αισθητά. Τότε, το πουλί κίνησε αστραπιαία το τεράστιο, γαμψό ράμφος του προς το μέρος της. Εκείνη δεν πτοήθηκε αλλά επέμενε να το καθησυχάζει ότι δεν ήθελε το κακό του. Όταν το πουλί ηρέμησε για ακόμη μια φορά, τοποθέτησε την πετσέτα γύρω από τους ώμους του και μαζεύοντας τα φτερά του τύλιξε το μπράτσο της γύρω από την πλάτη του. Στη θέση αυτή τα μάτια της βρέθηκαν εκτεθειμένα σε ένα ενδεχόμενο χτύπημα από το επικίνδυνο ράμφος του πουλιού.
Αρχικά, ο γλάρος έκανε μερικές απόπειρες να χτυπήσει την Ginger, σταματώντας όμως την απόπειρα την τελευταία στιγμή. Σε κάποια στιγμή και μάλιστα μοιάζοντας σαν το ίδιο το πουλί να προσπαθούσε να εκφορτίσει την ταραχή του, κατάφερε μερικές ελαφρές τσιμπιές στην πετσέτα. Μετά, στράφηκε πάλι προς την Ginger και ευρισκόμενο λίγες μόνο ίντσες μακριά από το πρόσωπο και τα μάτια της υποδύθηκε ότι της επιτίθεται με το ράμφος του. Η Ginger παρέμεινε ήρεμη και καθησυχαστική. Αντί να της επιτεθεί, το πουλί κλείδωσε μέσα στο ράμφος του το μανίκι από το πουλόβερ της Ginger και απαλά, ξεχείλωσε μερικά νήματα από αυτό. Μεταχειριζόταν, δηλαδή, κάθε διαθέσιμο τρόπο προκειμένου να παρεμποδίσει τον εαυτό του από το να επιτεθεί.
Τα χέρια της Ginger δεν επαρκούσαν για να απεγκλωβίσει το πόδι του γλάρου ενώ, ταυτόχρονα, συγκρατούσε το πουλί. Έτσι, ζήτησε να κατέβω και να τη βοηθήσω. Ενώ εγώ κατέβαινα αργά τα σκαλιά, εκείνη συνέχισε να του μιλά. Του επαναλάμβανε το όνομά μου και του εξηγούσε ότι θα το βοηθούσα.
Ο γλάρος παρέμεινε ήρεμος και καθόλου δεν επεχείρησε να με τσιμπήσει όταν στρίμωξα το πρόσωπό μου από κάτω του προκειμένου να διαπιστώσω σε ποιο σημείο, ανάμεσα στις σανίδες, είχε παγιδευτεί το πόδι του. Το πουλί με άφησε, παρά τον πόνο και το φόβο του να προσπαθήσω να τραβήξω προς τα έξω το πόδι του και να διαπιστώσω ότι ήταν αδύνατο να περάσει το χοντρό μέρος των δακτύλων του από τη χαραμάδα.
Ο μοναδική λύση που υπήρχε ήταν να σύρουμε το πουλί και το πιασμένο πόδι του κατά μήκος της χαραμάδας μεταξύ των σανιδιών, μέχρι το τέλος του δαπέδου της αποβάθρας, όπου και θα μπορούσε, εκεί, να ξεπιαστεί. Ευτυχώς, η απόσταση αυτή δεν ήταν μεγάλη, ενώ δεν υπήρχε ενδιάμεσα κάποιο εμπόδιο για να μπλοκάρει την πορεία του ποδιού διαμέσου της χαραμάδας. Ενώ εγώ κρατούσα σταθερά το πόδι του πουλιού προκειμένου να μη τραυματιστεί, η Ginger μετέφερε το πουλί κατά μήκος της αποβάθρας μέχρι το πόδι του να απελευθερωθεί. Στη συνέχεια, με μια ελαφριά ώθηση προς τη θάλασσα απελευθέρωσε το πουλί, το οποίο αφού ξεκουράστηκε για λίγο στη θάλασσα, αποθαλασσώθηκε με τρόπο που καθιστούσε προφανές ότι δεν είχε τραυματιστεί.
Μετά, η Ginger δυσκολευόταν ακόμα και να σταθεί όρθια. Δεν είχαν πιαστεί τα πόδια της από το γονάτισμα· ήταν εξαντλημένη συναισθηματικά. Όπως μου εξήγησε, καθώς πλησίαζε το πουλί άνοιξε την καρδιά της με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκαταστήσει μια συναισθηματική επικοινωνία με αυτό και να νιώσει στη δική της καρδιά την αγωνία του. Με συνδεδεμένες τις δυο ψυχές, τη δική της και του πουλιού αποκτούσε τη δυνατότητα να καθησυχάσει το πουλί, απλά ηρεμώντας τον εαυτό της και το πουλί, ταυτόχρονα. Μετά τη διαδικασία αυτή ένιωθε μια πνευματικά εξαντλημένη και αδύναμη και γι’ αυτό χρειάστηκε να καθίσει στο έδαφος για να ξεκουραστεί. Το πουλί, υπό κάποια έννοια είχε πάρει μαζί του ένα μέρος της Ginger, το οποίο εκείνη, χρειαζόταν να το αναπλάσει.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πλήρως την ιαματική παρουσία της Ginger. Σε βαθμό υψηλότερο από ό,τι εγώ, εκείνη, μοιάζει να ανοίγει διάπλατα την καρδιά της (seems to hold nothing back in the presence of injured creatures) όταν βρεθεί απέναντι στον πόνο ενός άλλου πλάσματος. Καθιστά τον εαυτό της τόσο ευάλωτο στο πονεμένο πλάσμα ώστε το πνεύμα της, το αγγίζει και το ανακουφίζει. Καθώς είναι αποφασισμένη να προσαρμοστεί στην ανάγκη της στιγμής, εκδηλώνει μια ανεξάντλητη υπομονή και συναισθάνεται τον πόνο του πλάσματος που βρίσκεται απέναντί της.
[σελ. 14, Peter Breggin, “The Heart of Being Helpful – Empathy and the Creation of a Healing Presence”, 1997, Springer].
Σχόλιο: Η γυναίκα είναι η βασίλισσα του μεγαλειώδους κόσμου που μας περιβάλλει, όχι επειδή μπορεί να γεννά ζωντανά σώματα, αλλά επειδή μπορεί να γεννά το Καλό. Η ιστορία με την Ginger Breggin αυτό καταδεικνύει: όταν μια γυναίκα βρεθεί σε ένα περιβάλλον ασφάλειας (το οποίο διαμορφώνει η προσήλωση του συζύγου της στο ‘αληθινό’) και καταφέρει να εμποδίσει τα όποια αρνητικά προηγούμενα βιώματά της να υπερεπιβληθούν πάνω στην αντίληψή της (δυνατότητα που αποκτά με την ‘καλή αγωγή’ της) για την παρούσα στιγμή, τότε, η γυναίκα, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, μπορεί να γεννήσει κάθε Kαλό. Πώς γίνεται αυτό; Απλά, οραματίζεται το Καλό, με πίστη δυνατή και τότε αυτό φανερώνεται…
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Δράση" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει τη "γλώσσα" με την οποία σκεφτόμαστε την ανθρώπινη δράση. |
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
 Περίληψη: Πόσοι κρατικοί, πολιτικοί είτε πολιτειακοί αξιωματούχοι κάνουν χρήση βενζοδιαζεπινών όπως το Halcion; Πόσοι λειτουργοί της παιδείας; Πόσα στελέχη του ιδιωτικού τομέα; Ως πολίτες θέλουμε τα σημαντικά ζητήματα της συλλογικότητάς μας να τα διαχειρίζονται χρήστες βενζοδιαζεπινών; Ασκούμε κάποιο έλεγχο επ’ αυτού; Ποιος προφυλάσσει - ενημερώνοντας - τους πολίτες από τους πλασιέδες των φαρμακοβιομηχανιών; ΚΑΛΟ ΥΠΝΟ (με ή χωρίς βενζοδιαζεπίνες…).
Μία με δύο ώρες αφότου η καμαριέρα είχε δει τον σκυθρωπό φιλοξενούμενο να περιφέρεται στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, ένας από τους εργαζομένους σε αυτό παρατήρησε μέσα από κάποιο παράθυρο τη σκιά ενός ανθρώπου ο οποίος έμοιαζε να ασχολείται με κάτι ενώ βρισκόταν στην ταράτσα. Τότε, ενημέρωσε τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου προκειμένου να διαπιστωθεί εάν ο άνθρωπος στην ταράτσα βρισκόταν εκεί κατόπιν αδείας. Η απάντηση που πήρε ήταν ότι δεν είχε δοθεί τέτοια άδεια και για το λόγο αυτό κλήθηκε αμέσως η υπηρεσία ασφάλειας του ξενοδοχείου.
Ο προϊστάμενος του γραφείου υποδοχής έσπευσε στην ταράτσα του κεντρικού κτιρίου πάνω στην οποία εντόπισε τον φιλοξενούμενο να στέκεται πάνω στο περβάζι της ταράτσας. Παρατήρησε δε ότι τα μάτια του ατόμου αυτού έμοιαζαν γυάλινα, ενώ οι κινήσεις του ήταν αργές και έμοιαζε να έχει περιέλθει σε κατάσταση σύγχυσης.
Ο προϊστάμενος τον ρώτησε, «είσαι φιλοξενούμενος του ξενοδοχείου;».
«Όχι,» απάντησε αυτός. Παραμένοντας απαθής ενώ παρέμενε στην άκρη του περβαζιού της ταράτσας διευκρίνισε, «διαμένω στην γύρω περιοχή και απλώς ήθελα να δω τη θέα από εδώ ψηλά».
Τότε κατέφθασε ο αξιωματικός της ασφάλειας μιλώντας από το άνοιγμα που έδινε πρόσβαση προς την ταράτσα είπε στον άνθρωπο, «πρέπει να απομακρυνθείς από το σημείο που βρίσκεσαι».
«Εντάξει», απάντησε αυτός. Στάθηκε όρθιος και έκανε μερικά βήματα προς την κατεύθυνση του αξιωματικού ασφαλείας.
Ο αξιωματικός ασφαλείας, τότε, ένιωσε έναν φρικώδη φόβο όταν παρατήρησε το γυάλινο, ρομποτικό βλέμμα του ανθρώπου αυτού.
Ο άνδρας είπε στον αξιωματικό, «περίμενε μισό λεπτό». Στη συνέχεια επέστρεψε στην άκρη του περβαζιού της ταράτσας, κάθισε κάτω, ξάπλωσε μπρούμυτα, κρέμασε το σώμα του στο κενό, περίμενε μερικές στιγμές και μετά αφέθηκε να πέσει στο κενό. Η πτώση από ύψος περίπου 36 μέτρων πάνω σε ένα έδαφος επικαλυμμένο με χαλίκια και είχε σαν αποτέλεσμα τη θανάτωσή του.
Εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι η καταπακτή που παρείχε φυσική πρόσβαση στην ταράτσα του κτιρίου είχε αφεθεί ανασφάλιστη προκειμένου να χρησιμοποιηθεί από κάποιους εργαζόμενους τεχνίτες.
Ο νεκρός ονομαζόταν Μάρτιν Κουίκ και ήταν ένα πενηντατριάχρονος πωλητής μηχανών γραφείου. Άφησε πίσω του τη σύζυγό του και δύο κόρες ετών 26 και 29 αντίστοιχα.
Στα προσωπικά αντικείμενα του Μάρτιν Κουίκ περιλαμβανόταν και ένα πορτοφόλι που περιείχε φωτογραφίες της οικογένειάς του, κάρτες επισκεπτηρίου, ταυτότητα, πιστωτικές κάρτες και 58 δολάρια σε μετρητά. Επίσης, η έρευνα της αστυνομίας εντόπισε στην τσέπη του ένα συνταγογραφημένο φιαλίδιο με Halcion των 0,25mg εντός του οποίου είχε απομείνει ένα χάπι.
Η χήρα του Μάρτιν δίωξε ποινικά την κατασκευάστρια του Halcion φαρμακοβιομηχανία, καθώς επίσης και τον ψυχίατρο ο οποίος συνταγογράφησε στο σύζυγό της το ψυχοφάρμακο αυτό. Και στις δύο δίκες οι οποίες ακολούθησαν – για την ευθύνη του κατασκευαστή πάνω σε βλάβες που προκάλεσε το προϊόν του και για ιατρικό σφάλμα που προκάλεσε ο ψυχίατρος – το ζήτημα κλειδί ήταν η κατάδειξη της δυνατότητας του Halcion να προκαλεί αυτοκτονίες. Αν καταφέρναμε να αποδείξουμε στον δικαστή ότι το Halcion μπορούσε δυνητικά να προκαλέσει αυτοκτονία σε οποιονδήποτε, τότε θα μας δινόταν η ευκαιρία να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στην άποψη ότι το Halcion ήταν η αιτία της αυτοκτονίας του Martin. Επίσης, θα έπρεπε να αποδείξουμε ότι η φαρμακοβιομηχανία είτε ο ψυχίατρος είχαν πράξει είτε αμελήσει να πράξουν τα δέοντα με αποτέλεσμα την αυτοκτονία του Μάρτιν.
…
Στο εγχειρίδιο των ψυχοφαρμάκων το οποίο εκδόθηκε το 1991 από τους ιατρούς G. Arana και S. Hyman, αναφερόταν ότι:
Κατάθλιψη: όλες οι βενζοδιαζεπίνες έχουν ενοχοποιηθεί για την εκδήλωση είτε την επιδείνωση της κατάθλιψης· παραμένει άγνωστο αν η δράση αυτή οφείλεται σε μια αιτιακή σχέση με την κατάθλιψη είτε σε μια ενδεχόμενη αδυναμία των ουσιών αυτών να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη. Στην περίπτωση εκδήλωσης κατάθλιψης η σύνεση υπαγορεύει τη διακοπή χορήγησης βενζοδιαζεπινών.
Τις απόψεις αυτές ενίσχυσε μία έκθεση την οποία δημοσιοποίησε μια ομάδα εργασίας γύρω από το ίδιο ζήτημα την οποία θέσπισε η αμερικανική ψυχιατρική ένωση, το έτος 1990:
Έχει αναφερθεί ότι οι βενζοδιαζεπίνες προκαλούν είτε επιτείνουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Εδώ και πάλι αναφέρεται ότι αν και η παρενέργεια αυτή δεν εκδηλώνεται πολύ συχνά, εντούτοις όταν αυτό συμβαίνει, η παρενέργεια είναι δυνητικά πολύ σοβαρή.
Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝ ΚΟΥΙΚ
Η φαρμακοβιομηχανία γνώριζε ότι γνώριζε ότι η FDA λάβει κατασταλτικά μέτρα σε βάρος του Halcion, ενέργεια η οποία θα προσέλκυε την προσοχή της δημοσιότητας στη δυνατότητα του Halcion να προκαλεί συμπεριφορικές ανωμαλίες. Επειδή, ενδεχομένως γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί, είτε επειδή επιθυμούσε να αποφύγει έναν επικείμενο έλεγχο των μυστικών της αρχείων με επιστημονικά δεδομένα, η φαρμακοβιομηχανία Upjohn επέλεξε το εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη χήρα του Μάρτιν Κουίκ, αποφεύγοντας έτσι την ακροαματική διαδικασία. Η φαρμακοβιομηχανία, με τον τρόπο αυτό κατάφερε να μη εξαναγκαστεί σε παραδοχή κάποιου σφάλματος. Όμως, ο ψυχίατρος που έκανε τη συνταγογράφηση αρνήθηκε τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και έτσι προχωρήσαμε στην ακροαματική διαδικασία.
…
Το δικαστήριο επεδίκασε στη χήρα του Μάρτιν Κουίκ, ως αποζημίωση, το ποσό του 1,2 εκατομμυρίου δολαρίων. Η απόφαση αυτή ήταν μια σημαντική δικαίωση για την οικογένεια. Επίσης, αυτή κατέδειξε ότι ένας δικαστής μπορεί να δεχτεί αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με την υπαιτιότητα σε αυτοκτονίες του Halcion, καθώς επίσης ότι ένα δικαστήριο μπορεί να πεισθεί ότι ένα ψυχοφάρμακο και μπορεί και έχει προκαλέσει ψυχοφαρμακοληπτική παραφροσύνη και αυτοκτονία.
[σελ. 140 και μετά, Peter Breggin, “Medication Madness – The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime – There are hundreds of millions of psychiatric drug prescriptions written annually. Are they doing more harm than good?”, 2008, St.Martin’s Press.]
Σχόλιο: Πόσοι κρατικοί, πολιτικοί είτε πολιτειακοί αξιωματούχοι κάνουν χρήση βενζοδιαζεπινών όπως το Halcion; Πόσοι λειτουργοί της παιδείας; Πόσα στελέχη του ιδιωτικού τομέα; Ως πολίτες θέλουμε τα σημαντικά ζητήματα της συλλογικότητάς μας να τα διαχειρίζονται χρήστες βενζοδιαζεπινών; Ασκούμε κάποιο έλεγχο επ’ αυτού; Ποιος προφυλάσσει - ενημερώνοντας - τους πολίτες από τους πλασιέδες των φαρμακοβιομηχανιών; ΚΑΛΟ ΥΠΝΟ (με ή χωρίς βενζοδιαζεπίνες…). [Χ.Μ.]
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την "γλώσσα" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα. |
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Μια (από τις αμέτρητες) πραγματική, τραγική ιστορία που προκάλεσε η αγχολυτική βενζοδιαζεπίνη Xanax. «Παιδιά», εκκωφαντική η σιωπή σας αναφορικά με τη βαρβαρότητα της αδικαιολόγητης συνταγογράφησης ψυχοφαρμάκων. Εύγε!
Απόσπασμα (σελ. 156) από το Medication Madness - The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin's Press.
Αγχολυτική εξώθηση στη βία; Κρίνοντας από την ονομασία, αγχολυτικά, θεωρούμε ότι τα ψυχοφάρμακα αυτής της κατηγορίας μας ησυχάζουν – και πράγματι, μερικές φορές αυτό κάνουν. Τουλάχιστον αυτό νομίζουμε καθώς, οι εγκεφαλικές μας λειτουργίες, συνολικά, επιβραδύνονται, και τότε αισθανόμαστε μια χαλάρωση και τελικά νυστάζουμε. Μπορούν όμως, αυτά τα ψυχοφάρμακα να προκαλέσουν και τα αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή να μας δημιουργήσουν ερειστικά ή βίαια συναισθήματα;
Ο ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ
Ο Μπομπ Μπέλλοου ήταν ένα ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και επίσης δίδασκε σε μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων.
Δυστυχώς, όμως ήρθε σε αντιπαράθεση με τους μαθητές του εν ώρα διδασκαλίας. Αυτό είχα σαν αποτέλεσμα, αφενός να απολέσει τη θέση του διδάσκοντα στη σχολή διοίκησης και αφετέρου να δημιουργήσει μια κακή φήμη για το πρόσωπό του και να υποβιβάσει την αυτοεκτίμησή του.
Ο παθολόγος του Μπομπ του είχε συνταγογραφήσει 1mg Xanax δις ημερησίως για να αντιμετωπιστεί ένα αίσθημα άγχους που είχε, με αποτέλεσμα μετά από δέκα ημέρες, ο Μπόμπ να παρουσιαστεί στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου ισχυριζόμενος ότι φοβόταν πως πρόκειται να υποστεί ένα «νευρικό κλονισμό». Ενώ βρισκόταν στα επείγοντα περιστατικά, εμφάνιζε μια εικόνα ενός αγχωμένου ανθρώπου ο οποίος ευρισκόταν σε μια κατάσταση σύγχυσης και συναισθηματικής αστάθειας. Παρά το γεγονός ότι η διάγνωση που έγινε δεν ανέφερε κάτι για ψυχωτικό επεισόδιο, αυτός περιήλθε σε μια τόσο έντονα ανεξέλεγκτη κατάσταση ώστε χρειάστηκε να του χορηγηθεί, σε εναίσιμη μάλιστα μορφή, το ισχυρό αντιψυχωσικό ψυχοφάρμακο Haldol (haloperidol).
Ο εξειδικευμένος στα επείγοντα περιστατικά γιατρός που τον εξέτασε, παρότι κατέγραψε στην έκθεση του Μπομπ το Xanax, εντούτοις δεν αντελήφθη την υπαιτιότητα του ψυχοφαρμάκου για την κατάσταση του Μπομπ. Ούτε ο ίδιος ο Μπόμπ το αντελήφθη καθότι είχε ήδη περιέλθει σε κατάσταση, οφειλόμενης στο ψυχοφάρμακο, παραφροσύνης (medication spellbound). Το γεγονός ότι οι αγχολυτικές βενζοδιαζεπίνες μπορεί να επιφέρουν τοξική επίδραση παρόμοια με εκείνη της ελαφριάς αλκοολικής μέθης, παραπλάνησε τους γιατρούς έτσι ώστε κανείς τους δεν αντελήφθη την επίδραση του ψυχοφαρμάκου.
Κατά τη διάρκεια της δεκαήμερης περιόδου χρήσης τους Xanax, οι φίλοι και οι συνάδελφοι του Μπομπ ένιωθαν ότι αυτός περνούσε μια νευρική κρίση. Παρουσίασε μια μανιώδη συμπεριφορά η οποία είναι συνηθισμένη στις περιπτώσει οφειλόμενης σε ψυχοφάρμακα παραφροσύνης (medication spellbinding), δηλαδή ήταν εκνευρισμένος και φραστικά επιθετικός, ενώ κάποιες φορές έμοιαζε μανιωδώς επίμονος για κάποια ζητήματα μικρής ή μηδενικής σημασίας. Του ήταν αδύνατο, τόσο να σιτιστεί όσο και να κοιμηθεί, έμοιαζε να είναι διαρκώς «στην πρίζα», «τσιτωμένος», «φρικαρισμένος», «βαρεμένος», «σπινταρισμένος», «εξουθενωμένος», «υπό κατάρρευση». Επίσης, υποψιαζόταν ότι το γραφείο του ήταν παγιδευμένο με κάποια συσκευή ηχητικής υποκλοπής.
Όταν κατανάλωσε όλα τα χάπια Xanax που διέθετε ο Μπομπ, απέφυγε να προμηθευτεί άλλα και έτσι σταμάτησε τη χρήση τους. Η μικρή διάρκεια της χρήσης αυτού του ψυχοφαρμάκου είχε σαν αποτέλεσμα είτε να μην υπάρξουν είτε να μη γίνουν αντιληπτά κάποια στερητικά συμπτώματα, από τον Μπομπ. Η εμπειρία της οφειλόμενης στο Xanax μανιακή κρίση, επέφερε στον Μπομπ και τη ζωή του το χάος.
Υ.Γ.: ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Αποτελεί μια θλιβερή, ειρωνική και συνάμα τραγική περίπτωση: Έχει καταστεί αδύνατο να αποδειχθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά, δήθεν, ανακουφίζουν την κατάθλιψη ενώ είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί ότι αυτά μπορεί να επιδεινώσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να προκαλέσουν μανία, φόνο και αυτοκτονία. Αν οι συνάδελφοί μου (οι ψυχίατροι) ήθελαν να είναι επιστημονικά ακριβείς, τότε θα ονόμαζαν τα ψυχοφάρμακα αυτά ως «καταθλιπτικά» αντί να τα ονομάζουν ως δήθεν «αντικαταθλιπτικά» και στη συνέχεια θα τα απέσυραν, αμέσως, από την αγορά φαρμάκου.
Απόσπασμα (σελ. 53) από το Medication Madness - The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin's Press.
ΠΟΣΟ ΑΧΡΗΣΤΑ, ΤΕΛΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ;
Είναι ήδη επαρκώς τεκμηριωμένο το γεγονός ότι, η FDA ανεγνώρισε, κατά τη διάρκεια των εργασιών της το 2004, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ουσιώδη στοιχεία τα οποία να στηρίζουν την εκδοχή της δυνητικής χρησιμότητας των αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων για την αντιμετώπιση της παιδικής κατάθλιψης. Τι γίνεται, όμως σχετικά με τους ενήλικες; Υπάρχει περίπτωση τα αντικαταθλιπτικά ψυχοφάρμακα να μην είναι κάν’ αντικαταθλιπτικά;
Κατά τη διάρκεια του έτους 1994, έκανα γνωστό στην κοινή γνώμη μέσω του βιβλίου μου Talking Back to Prozak, την αποτυχία του Prozac να αποδείξει την αποτελεσματικότητά του όπως αυτή η αποτυχία κατεγράφη στη σχετική μελέτη η οποία διεξήχθη για την λήψη της έγκρισης διάθεσης του ψυχοφαρμάκου αυτού από την FDA. Το έτος 2002, μια επιστημονική ομάδα ευρισκόμενη υπό την καθοδήγηση του ψυχολόγου Irving Kirsch του πανεπιστημίου του Connecticut, δημοσίευσε μια ανάλυση δεδομένων αποτελεσματικότητας, την οποία η επιστημονική αυτή ομάδα είχε ήδη υποβάλλει στην FDA μεταξύ 1987 και 1999 και η οποία αφορούσε έξι από τα συχνότερα συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά: το Prozac, το Paxil, το Zoloft, το Effexor, το Serzone και το Celexa. Το κάθε ένα από αυτά τα ψυχοφάρμακα έλαβε μια άδεια διάθεσής του αφού προηγουμένως η ίδια η φαρμακοβιομηχανία που το κατασκεύαζε υπέβαλε δύο μελέτες με θετικά αποτελέσματα, στην FDA. Όμως, όλες αυτές οι φαρμακοβιομηχανίες χρειάστηκε να εκπονήσουν πολλές άλλες πρόσθετες μελέτες προτού καταφέρουν να παρουσιάσουν τις απαιτούμενες από την FDA με αποτελέσματα τα οποία να μοιάζουν θετικά. Έτσι, λοιπόν ο Kirsch και η ομάδα του μελέτησαν όλες τις μελέτες που διεξήχθησαν και αφορούσαν τα εν λόγω αντικαταθλιπτικά – και όχι μόνο εκείνες οι οποίες τελικά υπεβλήθησαν για τη λήψη της άδειας διάθεσης των ψυχοφαρμάκων.
Ο Kirsch και οι συνεργάτες του έλαβαν σαράντα επτά μελέτες, δηλαδή για κάθε αντικαταθλιπτικό και κατά μέσο όρο, σχεδόν από οκτώ μελέτες οι οποίες αποσκοπούσαν στην λήψη άδειας διάθεσης, από την FDA. Μετά το σχετικό έλεγχο αποφάνθηκαν ότι ήταν «αμελητέες» οι όποιες θετικές είτε ευεργετικές επιδράσεις από τη χρήση των αντίστοιχων ουσιών, σε σχέση με τη χρήση του ψευδοφαρμάκου.
Ποια είναι η αντίδραση της ψυχιατρικής και των φαρμακοβιομηχανιών απέναντι στις ογκούμενες επιστημονικές αποδείξεις αναφορικά με το γεγονός ότι τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι μόνο επικίνδυνα αλλά ταυτόχρονα είναι και αναποτελεσματικό, τόσο για τους ενήλικες όσο και για τα παιδιά; Καμία αντίδραση. Πάντως, τα πορίσματα της μελέτης Kirsch έλαβαν τη θετική δημόσια αναγνώριση όλων εκείνων των επαγγελματικών οι οποίοι είχαν τη γενναιότητα να αποδεχτούν τα γεγονός και μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η Marcia Angell, η πρώην συντάκτρια του επιστημονικού περιοδικού New England Journal of Medicine, και ο Charles Medawar, ο σεβαστός βρετανός ερευνητής και υπερασπιστής της δημόσιας ασφάλειας.
Το έτος 2006, η βρετανίδα ψυχίατρος Joanna Moncrieff μαζί με τον Kirsch δημοσίευσαν στο επιστημονικό περιοδικό British Medical Journal (BMJ) άλλη μία αναλυτική μελέτη αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών. Η μελέτη αυτή ήταν εστιασμένη περισσότερο στα αντικαταθλιπτικά του τύπου (SSRI), όπως το Prozac, το Zoloft και το Paxil και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ψυχοφάρμακα αυτά «στερούνται οποιουδήποτε ουσιώδους κλινικού πλεονεκτήματος συγκριτικά με το ψευδοφάρμακο». Επίσης και ενώ το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δόθηκε προς εκτύπωση, άλλη μία ερευνητική επιστημονική ομάδα και υπό την καθοδήγηση του Kirsch (2008) εκπόνησε μια μετα-ανάλυση της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας από την οποία τεκμηριώνεται η αναποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών.
Αποτελεί μια θλιβερή, ειρωνική και συνάμα τραγική περίπτωση: Έχει καταστεί αδύνατο να αποδειχθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά, δήθεν, ανακουφίζουν την κατάθλιψη ενώ είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί ότι αυτά μπορεί να επιδεινώσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να προκαλέσουν μανία, φόνο και αυτοκτονία. Αν οι συνάδελφοί μου (οι ψυχίατροι) ήθελαν να είναι επιστημονικά ακριβείς, τότε θα ονόμαζαν τα ψυχοφάρμακα αυτά ως «καταθλιπτικά» αντί να τα ονομάζουν ως δήθεν «αντικαταθλιπτικά» και στη συνέχεια θα τα απέσυραν, αμέσως, από την αγορά φαρμάκου.
Για την πληρότητα της συζήτησης θα προσθέσω ότι τα ψυχοφάρμακα αυτά μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές στερητικές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται μια ποικιλία νευρολογικών συμπτωμάτων όπως, η ευερεθιστότητα και η επιδείνωση της κατάθλιψης. Ένα σημαντικό τμήμα της ψυχιατρικής εργασίας μου αφορά την ανακούφιση ασθενών οι οποίοι υπέφεραν από τρομακτικά και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αγωνιώδη στερητικά συμπτώματα. Σε πολλές περιπτώσεις τα στερητικά αυτά συμπτώματα υφίστανται για περιόδους μηνών είτε και χρόνων μετά τη διακοπή των αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων.
Αξίζει να επαναλάβουμε, εδώ, ότι είναι πολύ επικίνδυνη, τόσο η χρήση των αντικαταθλιπτικών όσο και η διακοπή της χρήσης τους, ενώ η χρήση τους είναι και αναποτελεσματική. Η καλύτερη συμβουλή είναι: μείνετε μακριά από τα αντικαταθλιπτικά! Κατά τη διάρκεια των σαράντα χρόνων της ιατρικής μου σταδιοδρομίας ουδέποτε συνταγογράφησα αντικαταθλιπτικά σε ασθενή μου παρά μόνο στην περίπτωση απόλυτης αδυναμίας του να υποφέρει τα στερητικά συμπτώματα από χρήση ψυχοφαρμάκων που αυτός ελάμβανε προτού έρθει σε μένα για απεξάρτηση. Παρά τον προφανή ρόλο τον οποίο παίζει η καλή τύχη σε αυτές τις περιπτώσεις, πιστεύω ότι η άρνησή μου να ξεκινήσω τη χορήγηση αυτών των ψυχοφαρμάκων σε ασθενείς μου, συνέβαλε στην επιτυχία μου να μην συμβεί ούτε μία αυτοκτονία κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Απόσπασμα (σελ. 318) από το βιβλίο του καταξιωμένου ψυχιάτρου Peter R. Breggin, M.D. με τίτλο Medication Madness - The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, 2008, St. Martin's Press. Πρόκειται να ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις επιστημονικών δεδομένων αναφορικά με την βαρβαρότητα των ψυχοτρόπων και ναρκωτικών ουσιών, τα οποία δεδομένα δεν θα επιδέχονται αμφισβήτιση. Πρόθεση είναι να βγουν όλα στη φόρα και ας ραγίσουν ακόμα και οι πέτρες από τη θλίψη και την αγανάκτηση για τη συντελούμενη βαρβαρότητα. Στην συνέχεια θα επιχειρηθεί η αιτιακή συσχέτιση της πανδημίας I.H.A.D. με τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της πολιτείας μας. Τέλος, θα εξεταστεί η θέση των μελών του ψυχιατρικού τομέα τόσο από την νομική όσο και από την ηθική πλευρά και επίσης θα εξεταστεί το ενδεχόμενο να στοιχειοθετείται η κατηγορία της τέλεσης εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Η εξιστόρηση περιπτώσεων εκδήλωσης παραφροσύνης οφειλόμενης αποκλειστικά στη χρήση ψυχοφαρμάκων αποσκοπεί όχι μόνο στην γενική ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης αναφορικά με τους κινδύνους που συνεπάγεται η χρήση των ουσιών αυτών, αλλά επίσης να μας καταστήσει πιο αποτελεσματικούς στον εντοπισμό κάποιων άλλων αδιόρατων διαταραχών οι οποίες μπορεί να εκδηλωθούν σε ηπιότερες περιπτώσεις. Τα ψυχοφάρμακα έχουν υποβαθμίσει την ποιότητα της ζωής αμέτρητων ενηλίκων και παιδιών και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε κανείς από αυτούς να μην αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει την ισχυρότατη νοσοαγνωσία την οποία προκαλούν στους ανθρώπους τα ψυχοφάρμακα. Καθημερινά, διαδραματίζονται εκατομμύρια, οφειλόμενες στα ψυχοφάρμακα, ανθρώπινες τραγωδίες – κατ’ ουσία δυσδιάκριτοι πνευματικοί θάνατοι – και οι οποίες περνούν απαρατήρητες. Υπάρχουν παιδιά στα οποία χορηγούνται διεγερτικά ψυχοφάρμακα με αποτέλεσμα αυτά να τελούν υπό καταστολή και τα δικαιώματά τους να μη γίνονται σεβαστά. Τα παιδιά και οι ενήλικες που λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι απολλύουν την επαφή με τα αληθινά τους συναισθήματα, άρα και με τον αληθινό τους εαυτό. Τα αντιψυχωσικά, καθώς επίσης και τα σταθεροποιητικά της διάθεσης ψυχοφάρμακα προκαλούν μια συναισθηματική απάθεια της οποίας η ένταση κυμαίνεται από ανεπαίσθητη μέχρι και κατακλυσμική και η οποία είναι ανάλογη με τη χορηγούμενη δοσολογία όσο και από τη ευαισθησία του λήπτη σε αυτές τις ουσίες.
Εκατομμύρια άτομα υποχρεώνονται να λαμβάνουν συνδυασμούς ψυχοφαρμάκων τα οποία διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία του νου τους και στους οποίους περιλαμβάνονται διάφορα κοκτέιλ αντιψυχωτικών, αντικαταθλιπτικών, σταθεροποιητικών της διάθεσης, διεγερτικών, ηρεμιστικών και βενζοδιαζεπινών αγχολυτικών. Συνήθως είναι προφανές ότι τα ψυχοφάρμακα αυτά προσβάλλουν κατάφωρα την υγεία των εν λόγω ατόμων. Ωστόσο, τα άτομα αυτά θα συνεχίσουν τη λήψη των ψυχοφαρμάκων αυτών. Το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο είναι ενδεικτικό της εκδήλωσης νοσοαγνωσίας – όχι του είδους εκείνου το οποίο οδηγεί στη βία είτε την αυτοκτονία, αλλά εκείνου το οποίο οδηγεί σε αργή πνευματική έκπτωση καθώς το ψυχοφάρμακο προκαλεί εγκεφαλική δυσλειτουργία και βλάβη. Σε όλες τις περιπτώσεις λήψης ψυχοφαρμάκων εκδηλώνεται η βασική ιδιότητα της νοσοαγνωσίας, δηλαδή η οφειλόμενη στα ψυχοφάρμακα αδυναμία αναγνώρισης των νοητικών και ψυχικών βλαβών που αυτά προκαλούν.
Συχνά, τα σημάδια της νοσοαγνωσίας είναι αδιόρατα: Μια γυναίκα χάνει τον ενδιαφέρον για κάποια τέχνη που την ενδιέφερε προηγουμένως και αφοσιώνεται στην εργασία της χωρίς να έχει άλλα ενδιαφέροντα έξω από αυτή· ένας άνδρας χάνει το ερωτικό πάθος για τη σύζυγό του και μάλιστα αποδίδει την απώλεια αυτή στη γήρανσή του· ένας νεαρός άνδρας βιώνοντας καταθλιπτικά συναισθήματα για χρόνια, θεωρεί ότι απλά έτσι είναι η ζωή του· μιας νεαρή γυναίκα νιώθει ευχαριστημένη καθώς έχει πάψει να είναι "υπερευαίσθητη", ενώ την ίδια στιγμή αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η συναισθηματική της ζωή έχει απολέσει τη λεπτότητά της. Κανένα από τα άτομα των περιπτώσεων που αναφέρθηκαν δεν αναγνωρίζει ότι υποφέρει από τις χρόνιες τοξικές επιπτώσεις της λήψης ψυχοφαρμάκων.
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία συχνά συνταγογραφούμενων φαρμάκων, τα αντικαταθλιπτικά είναι εκείνα που αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων προς το χειρότερο, ενώ μάλιστα δημιουργούν στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι καλύτερα. Για παράδειγμα ένας άνδρας μπορεί να αισθάνεται ότι έχει γίνει πιο ευχάριστος και ότι τώρα μπορεί τώρα να τα βγάζει πέρα πιο εύκολα. Όμως, την ίδια ώρα η γυναίκα του θεωρεί ότι ο άνδρας της έχει αποκοπεί συναισθηματικά από εκείνη και ότι νιώθει χειρότερα ακόμα και από ένα πραγματικό χωρισμό μαζί του. Νιώθει ότι το μεν σώμα του συζύγου της είναι στο σπίτι, ακόμα και στο κρεβάτι, αλλά το δε πνεύμα του το νιώθει σαν ξένο. Όταν μάλιστα εκείνη προσπαθεί να του μιλήσει για τις αλλαγές στη συμπεριφορά του, εκείνος την αποπαίρνει. Ο σύζυγός της είχε μια «πραγματική κατάθλιψη» προτού ξεκινήσει το Celexa.
Μία ανύπανδρη γυναίκα παραπονείται στον οικογενειακό της γιατρό ότι μετά την έναρξη λήψης Paxil δεν έχει πλέον οργασμούς και ότι αυτό δεν την πειράζει επειδή δεν έχει κάποιο ερωτικό δεσμό. Η γυναίκα αυτή ήταν επικεντρωμένη μόνο στην επαγγελματική της καριέρα. Εκείνο που δεν έλεγε στον γιατρό της – επειδή δεν το συνειδητοποιούσε – ήταν ότι το φάρμακο αυτό είχε αφαιρέσει τον ερωτισμό της. Όμως, ακόμη και από την εργασία της είχε αφαιρέσει το ζήλο και την είχε καταστήσει μια αδιάφορη εργαζόμενη.
Ένας άνδρας σαράντα χρονών εγκαταλείπει τη γυναίκα που αγαπούσε επί μια εικοσαετία και κατασπαταλά τις οικονομίες του νοικιάζοντας ένα διαμέρισμα πολυτελείας και αγοράζοντας ένα ακριβό σπορ αυτοκίνητο, ενώ ταυτόχρονα παραμελεί τις ανάγκες των παιδιών του. Μήπως πρόκειται για μια τυπική κρίση της μέσης ηλικίας; Αυτό, ο ίδιος ισχυρίζεται αστειευόμενος. Νομίζει ότι δήθεν το Effexor είναι εξαιρετικό και για το λόγο αυτό ορκίζεται στο όνομα του γιατρού του που το συνταγογράφησε.
Οι μυριάδες τρόποι με τους οποίους τα ψυχοφάρμακα αμβλύνουν και διακόπτουν τα συναισθήματα και αποξενώνουν τους ανθρώπους από τον εσώτερο εαυτό τους, σπανίως ή καθόλου δεν αναφέρονται στις επιστημονικές δημοσιεύσεις. Οι περισσότεροι γιατροί αποφεύγουν να αναλογιστούν αυτές τις παρενέργειες όταν συνταγογραφούν αντικαταθλιπτικά είτε όταν διενεργούν τις ιατρικές τους εξετάσεις. Εν τω μεταξύ, εκατομμυρίων ανθρώπων οι ζωές λεηλατούνται καθώς αποκόπτονται από αυτές η όρεξη, ο δημιουργικός ίστρος και το πνεύμα τους, ενώ τα θύματα αυτής της λεηλασίας ούτε που αντιλαμβάνονται αυτό που τους συνέβη. Οι άνθρωποι διακατεχόμενοι από κάποιο είδος συναισθηματικής αναισθησίας, επαναπαύονται πιστεύοντας ότι την κατάστασή τους δήθεν, βελτίωσαν τα ψυχοφάρμακα. Ταυτόχρονα όμως, μπορεί να παραφέρονται δημιουργώντας επεισόδια τα οποία να τους εκθέτουν κοινωνικά, να πληγώνουν τα συναισθήματα των δικών τους ανθρώπων και μάλιστα χωρίς οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους.
Peter R. Breggin, MD, είναι ένας ψυχίατρος και εμπειρογνώμων στην κλινική ψυχοφαρμακολογία. Έχει διδάξει στο Harvard Medical School ως επισκέπτης καθηγητής, έχει εργαστεί ως σύμβουλος πλήρους απασχόλησης στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας και έχει γράψει δεκάδες επιστημονικά άρθρα και πάνω από είκοσι βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των Best Sellers
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίζει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα. |
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Η Ελπίδα, πού μπορεί να φωλιάσει; Ο ποιητικός λόγος μπορεί να παραμερίζει τη μη αποφανσιμότητα της γλώσσας και ο ερωτικός λόγος μπορεί να παραμερίζει τους ομοιοστατικούς μηχανισμούς του βιοψυχικού οργανισμού μας. Αμήν!
Το μεγαλύτερο γκέτο που υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα είναι, ίσως, εκείνο των ουσιοεξαρτημένων ανθρώπων (ψυχοτρόπες είτε ναρκωτικές ουσίες, I.H.A.D.).
Στο παρόν κείμενο θα επιχειρηθεί μια επισκόπηση κάποιων ουσιωδών χαρακτηριστικών αυτού του γκέτο καθώς επίσης της αλληλεπίδρασής του τόσο με τα ευρισκόμενα εκτός του γκέτο πρόσωπα, όσο και με ορισμένα από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα των δυτικών κοινωνιών.
Η ζωή εντός του Γκέτο της Ουσιοεξάρτησης (I.H.A.D.)
Ένας άχρονος κόσμος.
Στο νου και τη σκέψη του ουσιοεξαρτημένου προσώπου δεν υφίσταται η παράμετρος του χρόνου. Οι σκεπτομορφές του αποτελούν ένα είδος τρισδιάστατης (και όχι χωροχρονικής - 4D) απεικόνισης του ‘κόσμου’ του. Σε αυτές δεν περιλαμβάνεται η εξέλιξη, δηλαδή η πορεία από το ‘παρελθόν’ μέχρι την παρούσα στιγμή. Δεν περιλαμβάνεται το ‘νόημα’, ούτε ο ‘σκοπός’.
Στη ‘γλώσσα’ της νόησης του ουσιοεξαρτημένου ατόμου περιλαμβάνονται μόνο ‘χοντρές’ κατηγοριοποιήσεις. Λείπουν, δηλαδή όλες οι υποκατηγορίες τις οποίες εγκαθιδρύει η περίληψη της παραμέτρου του χρόνου.
Οι κρίσεις (οι συμπερασμοί) των ατόμων αυτών βασίζονται κατά βάση σε συγκρίσεις μεταξύ δύο ‘φωτογραφικών’ αποτυπώσεων της καθημερινότητας τους και είναι ανάλογες των αντίστοιχων που παράγονται από οκτάχρονα νήπια είτε παρανοϊκούς.
Η αληθοφάνεια αντικαθιστά την ‘αλήθεια’.
Στον ‘κόσμο’ του ουσιοεξαρτημένου ατόμου κυριαρχεί η μη αποφανσιμότητα. Η έλλειψη όλων των υποκατηγορημάτων τα οποία συνδέονται με την παράμετρο του χρόνου καθιστούν σχεδόν όλα τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας του ατόμου αυτού, μη αποφάνσιμα. Εξ ανάγκης, λοιπόν οι σκεπτομορφές που χρησιμοποιεί το άτομο αυτό, αποτελούνται από ρηχές εκλογικεύσεις.
Επίκτητη ασυμβατότητα με την ‘αλλαγή’.
Οι βιολογικές βλάβες που προκαλούν οι νευροτοξικές (ψυχοτρόπες είτε ναρκωτικές) ουσίες στον εγκεφαλικό ιστό υποβαθμίζουν σημαντικά την ομοιοστατική λειτουργία του νευρικού συστήματος. Η ομοιοστατική λειτουργία εξασφαλίζει ότι οι κρίσιμες παράμετροι (π.χ. συγκέντρωση νευροδιαβιβαστών) της λειτουργίας του νευρικού συστήματος θα κυμαίνονται εντός ασφαλών (βιώσιμων) ορίων. Με υποβαθμισμένη την ομοιοστατική λειτουργία του νευρικού του συστήματος, το ουσιοεξαρτημένο άτομο αποκτά μια εύθραυστη προσωπικότητα. Η κατάδειξη στο άτομο αυτό των λογικών αντιφάσεων είτε των λογικών κενών στις σκεπτομορφές του, η επισήμανση της ανάγκης είτε της δυνατότητας εμβάθυνσης των κατηγορικών δομών της νόησής του, προκαλούν τη μερική είτε ολική κατάρρευση της δομής της προσωπικότητάς του καθώς επίσης και μια ενδεχόμενη βίαιη αντίδρασή του. Τα ουσιοεξαρτημένα άτομα επιδέχονται πολύ δύσκολα είτε καθόλου, τόσο τον κοινωνικό έλεγχο όσο και αλλαγές στην καθημερινότητά τους.
Αδυναμία σύναψης δυαδικών σχέσεων.
Χρειάζεται να εξηγήσω πρώτα το μηχανισμό της μάθησης μέσω ανθρώπινης διάδρασης, μέσω μιας αναλογίας που αφορά την τεχνική της ιππασίας. Ζητούμενο είναι ο χειρισμός του αλόγου με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια του αναβάτη. Μέσο είναι η πρόκληση προοδευτικά αυξανόμενου ερεθίσματος στο άλογο και η με τον τρόπο αυτό εκμάθηση του αλόγου να αντιλαμβάνεται αμέσως την οδηγία που του απευθύνει ο αναβάτης. Συγκεκριμένα, υπάρχουν 4 διαβαθμίσεις φυσικού ερεθίσματος του αλόγου προκειμένου αυτό να επιταχύνει το βηματισμό του: ελαφρύ, μέτριο και έντονο λάκτισμα των τακουνιών του αναβάτη πάνω στα πλαϊνά σημεία της κοιλιάς του αλόγου και επίσης ελαφρύ κτύπημα με το ραβδί ιππασίας πάνω στη βάση του λαιμού του αλόγου. Το κρίσιμο σημείο που θέλω να καταδείξω αφορά τη ‘μάθηση’. Όταν αναβάτης και άλογο κάνουν τις πρώτες κοινές τους διαδρομές το άλογο ‘δοκιμάζει’ το βαθμό συνέπειας του αναβάτη περιμένοντας φυσικό ερέθισμα μέχρι και τέταρτης βαθμίδας (ράβδισμα) μέχρι να εκτελέσει την εντολή του. Στη σχέση του αναβάτη με το άλογο υπάρχει η παράμετρος του χρόνου ο οποίος προκαλεί μάθηση (δηλαδή ένα νευρολογικό αποτύπωμα) στη συμπεριφορά του αλόγου. Μετά από την πάροδο κάποιου αρχικού χρονικού διαστήματος ο χειρισμός του αλόγου επιτυγχάνεται με ελάχιστο ερέθισμα. Κάποιες φορές μάλιστα μοιάζει το άλογο να καταλαβαίνει την επιθυμία του αναβάτη (για στροφή, επιτάχυνση ή επιβράδυνση) χωρίς να υπάρξει ο οποιοσδήποτε φυσικός ερεθισμός του αλόγου. Τα κρίσιμα στοιχεία είναι ο χρόνος και η συνέπεια.
Στην περίπτωση της προσωπικής σχέσης με ουσιοεξαρτημένο άτομο λείπει μερικώς είτε πλήρως, περιοδικά είτε μόνιμα, αυτή η λεπτή μαθησιακή λειτουργία μέσω της αλληλόδρασης (προσωπική σχέσης). Νιώθεις ένα αίσθημα ματαιότητας και απόγνωσης όταν μετά από συχνά επαναλαμβανόμενες προσπάθειες και κοινά βιώματα με το ουσιοεξαρτημένο άτομο, διαπιστώνεις ότι τα όποια κοινά βιώματα, δεν έχουν ‘μετρήσει’, δεν έχουν αφήσει ‘αποτύπωμα’ ούτε στη συμπεριφορά του, ούτε στη ‘σχέση’ με το άτομο αυτό.
Η μακραίωνη γνώση όπως μας παραδίδεται από την προφορική ‘παράδοση’ μας πληροφορεί ότι, ενδεχομένως, κάθε ανθρώπινο πλάσμα αποτελείται από τη σύνθεση τριών ανεξάρτητων υποστάσεων: το πρόσωπο μόνο του (ενικός αριθμός στις γλωσσικές δομές), το πρόσωπο αυτό σε σχέση (συντροφιά) με ακριβώς ένα, άλλο πρόσωπο (δυϊκός αριθμός στις γλωσσικές δομές) και το πρόσωπο αυτό σε σχέση (συντροφιά) με άλλα δύο είτε περισσότερα πρόσωπα (πληθυντικός αριθμός στις γλωσσικές δομές). Η δυνατότητα του ουσιοεξαρτημένου προσώπου να συνάψει δυαδικές σχέσεις είναι υποβαθμισμένη είτε ανύπαρκτη. Στην καθημερινότητα το έλλειμμα (η αναπηρία) αυτή αναπληρώνεται με τις (βίαιες) σχέσεις ανέντιμης αμοιβαιότητας (οι οποίες ουσιαστικά είναι πληθυντικές) περιλαμβάνοντας τη συμβολική παρουσία κάποιου τρίτου (του θύματος) προσώπου. Η εξάπλωση των διαζυγίων, η υποβάθμιση των προσωπικών σχέσεων, η υποβάθμιση της ποιότητας του οικογενειακού και κοινωνικού βίου, η εξάλειψη της κοινωνίας σχέσεων κ.λπ. αποτελούν αποτελέσματα αυτής της αδυναμίας σύναψης αυθεντικών δυαδικών σχέσεων.
Αδυναμία ολιστικής θεώρησης μορφών
Οι νευροτοξικές (ψυχοτρόπες είτε ναρκωτικές) ουσίες προκαλούν βλάβες στη δομή, την ένταση και τη διάρκεια εστίασης της προσοχής. Οι υψηλές νοητικές, συνδυαστικές απαιτήσεις που συνδέονται με την ολιστική θεώρηση μορφών (σκοπών, προβλημάτων, κριτικής ανάλυσης) πληρούνται μερικώς είτε καθόλου, με αποτέλεσμα οι ουσιοεξαρτημένοι, εξετάζοντας μόνο ένα μέρος ενός ζητήματος να αποκομίζουν την ψευδαίσθηση της ολόπλευρης θεώρησης του ζητήματος αυτού. Το αποτέλεσμα είναι η εκδήλωση νοητικής μη αποφανσιμότητας καθώς επίσης και η εκδήλωση αναποτελεσματικότητας στη δράση του ουσιοεξαρτημένου ατόμου.
Η ζωή εκτός του Γκέτο της Ουσιοεξάρτησης (I.H.A.D.)
Η ζωή ενός φυσικού (μη ουσιοεξαρτημένου) προσώπου που ζει εκτός του γκέτο της ουσιοεξάρτησης και ειδικότερα όταν το γκέτο αυτό καταλαμβάνει το 65%+ μιας πολιτείας, είναι πικρή, πολύ πικρή (εξ ου και η θλίψη στα πρόσωπα που περιλαμβάνονται στις φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης).
Από το πρωί μέχρι το βράδυ καθημερινά, η πλειοψηφία όσων ακούς (συμπεράσματα είτε συλλογισμοί) από τις διάφορες συναντήσεις με πρόσωπα της καθημερινότητας κυμαίνονται από το επίπεδο της παιδαριωδίας οκτάχρονων νηπίων μέχρι και την απόλυτη παράνοια. Λόγια που ακούς π.χ. από έναν απλό περιπτερά μέχρι έναν υπουργό είτε πρόεδρο κόμματος μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις ακραία απόγνωση και να σου γεννήσουν την αίσθηση ότι η πολιτεία είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.
Κατά κανόνα, η όποια προσπάθεια συνεννόησης που βασίζεται σε κριτική σκέψη είτε συνεπή λογική ανάλυση καταλήγει – στην καλύτερη περίπτωση – σε ασυνεννοησία. Η κατάδειξη της λογικής ασυνέπειας στις απόψεις ενός ουσιοεξαρτημένου προσώπου, συνήθως, αποτελεί μια οδυνηρή συναισθηματική και νοητική εμπειρία για το άτομο αυτό και συνήθως προκαλεί μια λιγότερο είτε περισσότερο βίαιη αντίδραση.
Η πλειοψηφία των κρατικών και ιδιωτικών δομών γύρω σου τελούν υπό κατάρρευση ενώ αν το ψάξεις λίγο για να εντοπίσεις τους λόγους αυτής της κατάρρευσης σκοντάφτεις πάνω σε ουσιοεξαρτημένα άτομα που στερούνται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, μόνιμα είτε περιοδικά, τη στοιχειώδη νηφαλιότητα και τη στοιχειώδη ευθυκρισία.
Η προσπάθεια σύναψης δυαδικής προσωπικής σχέσης με ουσιοεξαρτημένο άτομο αφήνει την καρδιά ξεπαγιασμένη: τα κοινά βιώματα αδυνατούν να δημιουργήσουν, στο πεδίο του ‘άλλου’, οποιοδήποτε αποτύπωμα. Η σχέση παράγει ένα αίσθημα ψυχικής οδύνης με δυσδιάκριτη αιτιολογία. Η συμπεριφορά του έτερου προσώπου μοιάζει (χωρίς πραγματικά) να είναι κακοπροαίρετη είτε σκοπίμως βασανιστική και πάντως ακυρώνει το ενδεχόμενο της ανάδυσης εμπιστοσύνης και αρμονίας στη σχέση αυτή. Αντίθετα με ό,τι, συνήθως συμβαίνει επιχειρώντας σχέση με ουσιοεξαρτημένο άτομο, με ένα φυσικό άτομο πάντα βρίσκεται δρόμος να ξεπεράσεις εμπόδια (ιδιοτροπίες, αδυναμίες, κ.λπ.). Πάντα ανοίγει η συμπάθεια δρόμο ή μονοπάτι για να συναντήσει και να αγγίξει την καρδιά του ‘άλλου’ της δυαδικής σχέσης.
Η αδυναμία των μελών του γκέτο των ουσιοεξαρτημένων να συνάψουν αυθεντική δυαδική σχέση έχει σαν αποτέλεσμα (με βάση το μηχανισμό υπεραναπλήρωσης που περιέγραψα) την εξάπλωση και γιγάντωση του ρατσισμού (πληθυντικές σχέσεις ανέντιμης αμοιβαιότητας σε βάρος τρίτων προσώπων μέσω δυναμικών αυτοαναφορικότητας). Η θυματοποίηση που πραγματοποιείται περιλαμβάνεται, ενδεχομένως, εντός των ορίων της βαρβαρότητας και του ‘κανιβαλισμού’. Η επιλογή των θυμάτων βασίζεται κυρίως σε συγκυριακούς παράγοντες ενώ ενδεχόμενη είναι μια προτίμηση εκ μέρους της λαϊκής χαιρεκακίας σε βάρος των φυσικών ανθρώπων.
Η Ελπίδα, πού μπορεί να φωλιάσει;
Ο ποιητικός λόγος μπορεί να παραμερίζει τη μη αποφανσιμότητα της γλώσσας και ο ερωτικός λόγος μπορεί να παραμερίζει τους ομοιοστατικούς μηχανισμούς του βιοψυχικού οργανισμού μας. Αμήν!
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία με την οποία σκεφτόμαστε την ανάγκη ή μη ανάγκη να είμαστε μορφωμένοι και ενημερωμένοι ώστε να μπορούμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας από την βαρβαρότητα και την παραφροσύνη ορισμένων λειτουργών της πολιτείας μας. |
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: ίσως, θα πρέπει να πάψουμε να βρίζουμε τόσο πολύ τα ‘παιδιά’ (τους ‘νταβατζίδες’) γιατί μπορεί κάποια στιγμή να κοιταχτούμε σε κανένα ‘καθρέπτη’ και τότε να πάθουμε ξαφνικά, ενεργειακή εξάντληση μεγάλην…
Ο βασιλιάς και ο υπηρέτης (μια ινδική ιστορία)
Ένας βασιλιάς ήθελε να μάθει που βρίσκεται ο Θεός και τι κάνει! Ο πρωτοσύμβουλός του δεν γνώριζε την απάντηση, αλλά σαν πολιτικός και διπλωμάτης που ήταν είπε ότι θα φρόντιζε να μάθει. Οι μέρες περνούσαν και ο πρωτοσύμβουλος δεν έβρισκε κάποιον ικανό να απαντήσει τις βασιλικές ερωτήσεις. Ένας υπηρέτης τους τον είδε στεναχωρημένο και αφού έμαθε τους λόγους, τον διαβεβαίωσε ότι ο ίδιος θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Ο πρωτοσύμβουλος δεν τον πίστεψε βέβαια, αλλά αφού δεν μπορούσε να βρει άλλο πρόσωπο, πήρε τον υπηρέτη του στο παλάτι.
Μέσα στην αίθουσα του θρόνου, ο υπηρέτης ζήτησε μια γαβάθα γάλα και ο βασιλέας, νομίζοντας πως διψούσε, πρόσταξε να του τη φέρουν. Ο υπηρέτης έκατσε στα πόδια του θρόνου και άρχισε να ταράζει το γάλα αργά και ήσυχα με ένα δάχτυλο. Μετά από 15 λεπτά ο βασιλέας εξοργίστηκε: «Ήρθες εδώ για να απαντήσεις τις ερωτήσεις μου και όχι να κάθεσαι σαν ζωντόβολο ταράζοντας το γάλα με ένα δάχτυλο! Τι διάβολο κάνεις;».
Ο υπηρέτης ψύχραιμος απάντησε: «Συγγνώμη Μεγαλειότατε! Γυρεύω το βούτυρο.»
«Βρε ανόητε» φώναξε εξαγριωμένος ο βασιλιάς. «Εσύ θα απαντήσεις τις ερωτήσεις μου; Εσύ δεν ξέρεις ούτε πώς φτιάχνεται το βούτυρο!… Πρώτα πρέπει να βράσεις το γάλα με μια πικρή μαγιά μέσα. Μετά πρέπει να χτυπήσεις το γιαούρτι μέχρι που το βούτυρο να ανέβει στην επιφάνεια, και έπειτα πρέπει να το καθαρίσεις ζεσταίνοντάς το. Έτσι βρε βλάκα βγάζουν το βούτυρο οι τσοπάνηδές μας.»
«Έχεις δίκιο Μεγαλειότατε» είπε ο υπηρέτης. «Τούτη είναι η απάντηση στην πρώτη σου ερώτηση. Αν θέλεις να γνωρίσεις που βρίσκεται ο Θεός πρέπει πρώτα να ακολουθήσεις μια διαδικασία εκπαίδευσης και πειθαρχίας: πρέπει να βραστείς με μια πικρή μαγιά, μετά να χτυπηθείς και μετά να ζεσταθείς κλπ. Και τώρα δεν πρόκειται να απαντήσω στη δεύτερή σου ερώτηση, εκτός αν με ρωτήσεις ωραία και ευγενικά σαν μαθητής μου: αλλιώς ό,τι και να σου πω δεν θα σου χρησιμέψει σε τίποτα.»
Ο βασιλιάς έμεινε κατάπληκτος. Αναγνωρίζοντας τη λογική του υπηρέτη, κατέβηκε από το θρόνο του και τον κάλεσε να πάρει τη θέση του. Μετά κάθισε στα πόδια του υπηρέτη με σεβασμό. Εκείνος δε είπε: «Αγαπημένε μου μαθητή, τώρα απάντησα κιόλας στη δεύτερη ερώτησή σου ‘τι κάνει ο Θεός;’. Ο Θεός άλλα πράγματα ανεβάζει και άλλα κατεβάζει. Να τι κάνει ο Θεός.»
Υπό τις παρούσες συνθήκες σχεδόν πλήρους έλλειψης νηφαλιότητας αποτελεί, ίσως, αναποτελεσματική μέθοδο επίλυσης των προβλημάτων της πολιτείας μας η ευθεία, λεκτική επισήμανση των αντίστοιχων ορθών λύσεων. Αποτελεσματικότερη μέθοδος μοιάζει να είναι η κατάδειξη της άγνοιας των ανθρώπων μέσω της άμεσης και ενίοτε ενοχλητικής είτε οδυνηρής βιωματικής εμπειρίας.
Οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει ‘κουφάλογα’. Ό,τι και να μας πουν για τις πραγματικές αιτίες π.χ. της ιδιωτείας μας, των δεινών που υπομένει μια ανύπαντρη κυρία μέσης ηλικίας σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία, την χορήγηση ψυχοτρόπων ουσιών σε νήπια, την πανδημία I.H.A.D., την ανευθυνότητα των πνευματικών ανθρώπων (βλ. βραχμάνοι/νες), την άσκηση αδικαιολόγητης και τυφλής βίας εκ μέρους όσων διαθέτουν ισχυρή συμβολική δύναμη, την ανομία, την κοινωνική αταξία, εμείς τίποτα δεν θα ‘ακούσουμε’ καθώς οι αιτίες αυτές βρίσκονται εντός του κοινού μας νοητικού χώρου ‘μη αποφανσιμότητας’ (η για λόγους επιβίωσης επιλεγμένη από εμάς του ίδιους, κοσμοεικόνα).
Ο συγγραφέας του παρόντος κειμένου δυσκολεύεται να ‘δει’ άλλη αποτελεσματικότερη μέθοδο από εκείνη του ‘κρεμμυδιού’. Οδυνηρή, βιωματική απέκδυση της άγνοιάς μας, φύλλο - φύλλο.
Λήμματα
«Το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος [συμβολική δύναμη] αποτελούν τις τρεις αντίχριστες δυνάμεις στον κόσμο που μπορούν να νικήσουν και να υποτάξουν για πάντα τη συνείδηση των ανθρώπων». [Φ. Ντοστογιέφσκι].
«Τον δυνατόν, θα τον καταλάβεις, θα τον ψυχογραφήσεις όταν τον δεις μπροστά στον αδύναμο». [Γ. Τσαρούχης].
Ο βαθμός ελευθερίας του λόγου την οποία επιλέγει να χρησιμοποιήσει ένας πολίτης είναι αντιστρόφως ανάλογος της ωριμότητας και της αξίας του. Στο ένα άκρο, ένας/μία ‘Σούδρος/η’ απολαμβάνει πλήρη ελευθερία του λόγου καθώς ο άμυαλος άνθρωπος αδυνατεί, ούτως ή άλλως, να κάνει ποιοτική διάκριση λόγου. Στο άλλο άκρο, ένας/μία ‘Βραχμάνος/α’ επιλέγει αυτοβούλως, μηδενική χρήση ελευθερίας λόγου, καθώς οφείλει (από τον ηθικό και όχι από τον ανθρώπινο νόμο) να μιλάει μόνο όταν η ομιλία μπορεί να βελτιώσει τη σιωπή και μάλιστα, με λόγο απλό και γλυκό, όταν χρειαστεί, να μιλήσει και τότε να πει μόνο λόγια αληθινά. Επίσης, οφείλει να αναλαμβάνει (απέναντι στον εαυτό του/της – είναι εντελώς περιττό να το εκφωνήσει και με τη ντουντούκα για να το ακούσει και όλος ο ντουνιάς) το ρόλο της ηθικής αυθεντίας και να ζήσει ανάλογα.
Εκείνοι που κατέχουν ισχυρή συμβολική δύναμη μπορούν εύκολα, τόσο να ευεργετήσουν όσο και να καταστρέψουν ανθρώπινες ζωές. Για παράδειγμα και μάλιστα ειδικότερα υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες σχεδόν παντελούς έλλειψης νηφαλιότητας και ευθυκρισίας – βλ. I.H.A.D. 65%+), ένα δημόσιο απαξιωτικό είτε πικρόχολο σχόλιο σε βάρος των ανύπανδρων κυριών μέσης ηλικίας, είτε των ξανθών κυριών, είτε των Ρoμά, είτε των μεταναστών κ.λπ. είναι πραγματικά πιθανό να προκαλέσουν απροσμέτρητο ανθρώπινο πόνο και δυστυχία σε ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισαν, που ποτέ δεν θα γνωρίσουν και που σε τελική ανάλυση σε τίποτα δεν φταίνε. Επίσης, άστοχες είτε ανεύθυνες κατηγοριοποιήσεις είτε εκφράσεις είναι πιθανότατο να διαμορφώσουν σχέσεις εξαιρετικά οδυνηρής είτε καταστροφικής αντιπαλότητας μεταξύ ανθρώπων που μόνο εξαιτίας των διαχειριστών αυτής της ισχυρής συμβολικής δύναμης, καταλήγουν να ταυτοποιούν τον εαυτό τους ως μέλη φατριών, κλίκων, ‘στρατοπέδων’, παρατάξεων, κ.λπ. Ανάλογα ισχύουν και για τις άστοχες αναφορές σε αρνητικές συμπεριφορές στο φυσικό είτε το νοητικό επίπεδο.
«The slightly alkaline three-pound electrochemical computer in the cranium has, if we are lucky, a capability to discriminate over a scale of nine in any dimension. To calculate the average is our métier; and if we can discriminate four points in either direction from there we are doing remarkably well. To these ends our brains employ ten thousand million logical elements, running on glucose at twenty-five watts. The discriminatory yield of nine points on a scale represents an output of 3.2 bits.» [Platform for change, Stafford Beer, Wiley].
Ο ευρισκόμενος εντός του ανθρώπινου κρανίου, ελαφρώς αλκαλικός και βάρους τριών λιβρών ηλεκτροχημικός υπολογιστής έχει, αν είμαστε τυχεροί, την ικανότητα να κάνει διακρίσεις σε μια κλίμακα εννέα σημείων μιας οποιασδήποτε διάστασης. Είναι αριστοτέχνης στον υπολογισμό μέσων όρων. Εφόσον, επιπλέον μπορέσει να διακρίνει και οκτώ ακόμη διακριτά σημεία εκατέρωθεν του μέσου όρου (τέσσερα σε κάθε πλευρά), τότε είναι εντυπωσιακά τα επιτεύγματα που μπορεί αυτός να πραγματοποιήσει. Για τους σκοπούς αυτούς, ο εγκέφαλός μας απασχολεί δέκα δισεκατομμύρια λογικά στοιχεία, που λειτουργούν εντός ενός διαλύματος γλυκόζης και τα οποία καταναλώνουν ηλεκτρική ισχύ είκοσι πέντε βατ. Η διακριτική ικανότητα μεταξύ εννέα διαφορετικών σημεία τα οποία ανήκουν σε μια κλίμακα, αντιπροσωπεύουν ποσότητα πληροφορίας μεγέθους 3,2 bits. [Platform for change, Stafford Beer, Wiley].
Ο φυσικός άνθρωπος είναι σχεδιασμένος από τη φύση του να ζει στους ρυθμούς και το περιβάλλον ζωής τύπου ‘το μικρό σπίτι στο λιβάδι’. Είναι αναγκαίο από τη φύση του ο άνθρωπος, όταν νιώσει κούραση να έχει την ελευθερία να σταματήσει την εργασία του ώστε να ξαποστάσει. Να μπορεί να κάνει ένα περίπατο μέσα στη φύση για να ανακτήσει την εσωτερική του ισορροπία οποτεδήποτε τέτοια ανάγκη του προκύψει. Να έχει στην κατοχή του όλα τα στοιχειώδη μέσα που απαιτούνται ώστε να μην απειλείται η επιβίωσή του (δική του γη, στέγη, περιβόλι, οικόσιτα ζώα, εργασία). Να μπορεί να πει π.χ. ‘για τρεις μήνες δεν εργάζομαι’, χωρίς αυτό να έχει αρνητικές συνέπειες στη βιολογία είτε την ελευθερία του. Να διαθέτει επαρκή χρόνο για να τον διαθέσει σε προσωπικές (οικογενειακές και κοινωνικές) σχέσεις.
Ένα μικρό τμήμα της ανθρωπότητας αποφασίσαμε (θεωρώντας ότι ανήκουμε στη σπουδαία φυλή των ‘ΠάρταΟλα’) ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν έχεις το τελευταίο μοντέλο του iPod, μια κουρσάρα, και μια μεζονέτα, οπότε τι κάναμε; Διαιρέσαμε την πολιτεία σε χίλια κομμάτια και ‘υπεξαιρέσαμε’ (ευρωποιήσαμε) την ζωτικότατα και την ανθρωπιά της πλειοψηφίας των συνανθρώπων μας, με όποιο μέσο διέθετε ο καθένας μας, μα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με την επιλογή της μη έγνοιας για το συνάνθρωπο. Φτιάξαμε τις απάνθρωπες, τσιμεντένιες πόλεις. Επινοήσαμε την υπαλληλική εργασία. Αναπτύξαμε σε επιστημονικό επίπεδο τη διάχυση βίας και δυστυχίας στην πολιτεία, έτσι ώστε οι πολλοί να ‘στραγγίξουν’ από ποικιλομορφία και να μην μπορούν να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο, το μόνιμο από το προσωρινό. Πετύχαμε μέσω της χρήσης της γλώσσας (που κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζει) να διαδώσουμε την ουσιοεξάρτηση (μέσω γκρίζας διαφήμισης) στο 65%+ του πληθυσμού των ενηλίκων. Ειδικά, στην επαρχία που οι πολίτες είναι περισσότερο ευάλωτοι στους διαφόρους τηλεψυχοφουρφουρίκους, τα μόνα έμβια όντα που δεν παίρνουν ουσίες είναι, ενδεχομένως, οι γεννημένες τις Πέμπτες λευκές προβατίνες... Πετύχαμε να δημιουργήσουμε και να συντηρούμε εντός της πολιτείας μας διάφορα μορφώματα εντός των οποίων ζούμε παρασιτικά και με τα οποία ουδείς πολίτης θα ησχολείτο αν οι πολίτες ζούσαν ευτυχισμένες ζωές εντός συνθηκών τύπου ‘το μικρό σπίτι στο λιβάδι’ (εντάξει, λίγο καλύτερων συνθηκών, εννοείται). Πετύχαμε να διευθετήσουμε τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας της πολιτείας μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποκομίζουμε κέρδος από τη δυστυχία του συνανθρώπου μας: στο σύστημα δικαιοσύνης να βάζουμε τους πολίτες να αλληλοσπαράσσονται χωρίς λόγο, στο σύστημα υγείας ευρωποιήσαμε την υγεία των πολιτών, στην παιδεία και προς χάριν της παραπαιδείας τουβλοποιήσαμε τη νεολαία της πολιτείας μας, στην οικονομία διασπαθίσαμε το μελλοντικό εθνικό εισόδημα της πολιτείας μας, εκχωρήσαμε τις ψυχές και τις προσωπικές μας σχέσεις ως τιμάρια στους τηλεψυχοφουρφουρίκους, κ.λπ. Προκειμένου να είναι υψηλά τα προσωπικά μας εισοδήματα διαμορφώσαμε σε τέτοιο θηριώδες επίπεδο το συνολικό ΑΕΠ της πολιτείας μας ώστε εξαντλήσαμε τους ανθρώπινους και τους φυσικούς πόρους και μολύναμε είτε υποβαθμίσαμε το φυσικό μας περιβάλλον. Αρνούμαστε απολύτως κάθε ανάληψη ευθύνης, θεμιτή και οφειλόμενη στέρηση ελευθεριών και ανάληψη ρίσκου τα οποία συνδέονται με τα καθήκοντα και το πόστο που κατέχουμε εντός της πολιτείας. Αρνούμαστε κάθε θυσία και συμμετοχή στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της πολιτείας μας και επιλέγουμε τον επικερδή ρόλο του διαιτητή (τραγουδι-στή). Γι’ αυτό, ίσως, θα πρέπει να πάψουμε να βρίζουμε τόσο πολύ τα ‘παιδιά’ (τους ‘νταβατζίδες’) γιατί μπορεί κάποια στιγμή να κοιταχτούμε σε κανένα ‘καθρέπτη’ και τότε να πάθουμε ξαφνικά, ενεργειακή εξάντληση μεγάλην…
Υ.Γ.: επέλεξα να εντάξω αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Το ψέμα, όμως, έχει κοντά ποδάρια. Καθώς θα του έρχονται (π.χ. του ψευδο-ηγέτη) προς επιτέλεση συγκεκριμένα καθήκοντα με τα οποία η πραγματική του φύση δεν είναι συμβατή, καθώς θα του έρχονται προς επίλυση συγκεκριμένα προβλήματα τα οποία απαιτούν ποικιλομορφία ανώτερη από εκείνη που η φύση του έδωσε, τότε αυτός θα περιπέφτει όλο και περισσότερο σε μια ανθρωπολογική κατάσταση χαρακτηριζόμενη από υπερβολική εντροπία, σε ιδρυματοποίηση κατά το κοινώς λεγόμενον.
41. Των Βραχμάνων, των Κσάτριγιας, των Βάισγιας, καθώς και των Σούδρας, ώ Εξολοθρευτή των Εχθρών, χωρισμένα είναι τα έργα σύμφωνα με την ίδια τους η φύση που πηγάζει απ’ τους Γκούνας (υπερδιέγερση, βλακεία, ισορροπία).
42. Γαλήνη, αυτοκυριαρχία, ασκητική ζωή, αγνότητα σκέψης, μακροθυμία κι ακόμα ευθύτητα, γνώση κι άμεση εμπειρία, πίστη, είναι τα έργα του Βραχμάνου που πηγάζουν απ’ την ίδια του τη φύση*.
43. Ανδρεία, λαμπρότητα, σταθερότητα, καθώς κι επιδεξιότητα στη μάχη, μη-φυγή, γενναιοδωρία και φύση ηγεμονική, είναι του Κσάτριγια τα έργα, που πηγάζουν απ’ την ίδια του τη φύση.
44. Γεωργία, κτηνοτροφία, εμπόριο, είναι τα έργα του Βάισγια, που πηγάζουν απ’ την ίδια του τη φύση. Υπηρετικά είναι τα έργα του Σούδρα, που κι αυτά πηγάζουν απ’ την ίδια του τη φύση.
45. Με τα ειδικά έργα του μόνο σαν ασχολείται, στην τελική λύτρωση φτάνει ο άνθρωπος…
* Δεν πρέπει να νομιστεί πως η αναφορά, εδώ, στις τέσσερις κάστες περιορίζεται αποκλειστικά στο κλειστό κοινωνικό σύστημα της Ινδίας. Όχι μονάχα στην Ινδία, αλλά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι άνθρωποι μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, που η κάθε μια τους έχει τα χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε μια απ’ τις κάστες. Έτσι, η Γκίτα αναφέρεται εδώ στην ανθρωπότητα γενικά.
[κεφ. 18ο, Μπαγκαβάτ Γκίτα, μετ. Θ. Παντουβά].
Από την αρχαιότητα είναι ήδη γνωστό ότι το ανακάτεμα των καστών αποτελεί συμφορά για μια πολιτεία.
Στην πολιτεία μας και μάλιστα - στις περισσότερες των περιπτώσεων - με την (ψυχωσική) συνδρομή του κάθε τηλε-ψυχο-φουρφουρίκου, ο κάθε Σούδρας μπορεί εύκολα να μεταπηδήσει σε οποιαδήποτε κάστα τραβά η ψυχή του. Μια πληθώρα ψυχοτρόπων ουσιών (αμιτριπτιλίνη, φλουοξετίνη, ρισπεριδόνη, μεθιλφενιδάση, οπιούχα, κοκαΐνη, κ.λπ.) θα του δώσουν προσωρινά – αν και με ολέθριο νοητικό, ψυχικό, προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος – το σθένος, το παράστημα και τη ‘μούρη’ για να υποδυθεί το δήθεν γνήσιο μέλος αυτής της κάστας.
Το ψέμα, όμως, έχει κοντά ποδάρια. Καθώς θα του έρχονται (π.χ. του ψευδο-ηγέτη) προς επιτέλεση συγκεκριμένα καθήκοντα με τα οποία η πραγματική του φύση δεν είναι συμβατή, καθώς θα του έρχονται προς επίλυση συγκεκριμένα προβλήματα τα οποία απαιτούν ποικιλομορφία ανώτερη από εκείνη που η φύση του έδωσε, τότε αυτός θα περιπέφτει όλο και περισσότερο σε μια ανθρωπολογική κατάσταση χαρακτηριζόμενη από υπερβολική εντροπία, σε ιδρυματοποίηση κατά το κοινώς λεγόμενον.
Για να δικαιούται, ένας, τα «μεγαλεία» της συμμετοχής στη διακυβέρνηση μιας πολιτείας δεν επαρκούν τα «μεταξωτά βρακιά» της βαριάς «μούρης» είτε της βαριάς οικογενειακής καταγωγής. Απαιτούνται, κυρίως, γαλήνη, αυτοκυριαρχία, ασκητική ζωή, αγνότητα σκέψης, μακροθυμία κι ακόμα ευθύτητα, γνώση, άμεση εμπειρία και πίστη. Και μάλιστα, αυτά να πηγάζουν από τη φύση ενός πραγματικού κυβερνήτη.
Η πολιτεία μας, πιθανότητα, δεν θα μπορέσει να λύσει τα μεγάλα της προβλήματα μέχρι να βρούμε το θάρρος να μετατρέψουμε την σημερινή Σουδρο-βουλή σε μια πραγματική Βουλή, κέντρο μιας δημοκρατικής, ανθρωπιστικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης της πολιτείας μας.
Μέχρι τότε, το «μάρμαρο» της ανεκδιήγητης πολιτικής ανανδρίας μας θα το πληρώνουν τα παιδιά, οι γυναίκες, οι ασθενείς, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι μη μορφωμένοι, οι έντιμοι κ.λπ.
Αξίζει ένα τέτοιο τίμημα η πολιτική μας ανανδρία;
Υ.Γ.: το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στις 10/6/2009 στο www.oreazoi.gr και επέλεξα να το εντάξω στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα πολιτικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Ο αυθεντικός σεβασμός, η αγάπη και η παραχώρηση της δέουσας και προσήκουσας προτεραιότητας στη γυναίκα από όλους τους πολίτες και τους θεσμούς μιας πολιτείας, αποτελεί προϋπόθεση για την προκοπή της πολιτείας αυτής.
Μεγάλη είναι η αταξία που επικρατεί σήμερα στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η πολυπλοκότητα της καθημερινότητάς μας - όπως αυτή διαμορφώθηκε και από την τεχνολογική πρόοδο – μας δημιουργεί την εντύπωση ότι οι αιτίες της κοινωνικής αταξίας είναι και αυτές πολύπλοκες.
Μεταξύ πολλών άλλων κοινωνικών παραμέτρων στις οποίες αξίζει να δώσουμε την προσοχή μας, περιλαμβάνεται και ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες αναφέρονται σε γυναίκες.
Η Caroline Ingalls (Karen Grassle) όπως τη θυμόμαστε στην τηλεοπτική εκπομπή «το μικρό σπίτι στο λιβάδι», χαρακτηριζόταν από την ευχέρεια με την οποία επιτελούσε, τόσο εντός του οικογενειακού, όσο και εντός του κοινωνικού της περιβάλλοντος, τον ‘συγκολλητικό’ της ρόλο.
Η Caroline, αγαπώντας αυθεντικά την Caroline, προέβαλλε πάνω στα πρόσωπα που αποτελούσαν το ανθρώπινο περιβάλλον της αυτή την αγάπη και στη συνέχεια, με τη γνώση που εκ φύσεως κατέχει κάθε γυναίκα, άμβλυνε τις ‘γωνίες’, απάλυνε τον πόνο, έφερνε πιο κοντά τους ανθρώπους, επιβεβαίωνε, μετάγγιζε ψυχικό σθένος κ.λπ. Η συμπεριφορά της προς τις γυναίκες ήταν συμμετρική σε σχέση με την αντίστοιχη προς τους άνδρες.
Στην σημερινή εποχή αξίζει να γίνει αντικείμενο παρατήρησης ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες αναφέρονται σε άλλες γυναίκες. Όταν η αναφορά γίνεται δημόσια, συχνά, εμπεριέχει ‘δηλητήριο’ που είναι αρκετό για την ακαριαία θανάτωση ενός ανεπτυγμένου αφρικανικού ελέφαντα. Η κατ’ ιδίαν αναφορά σε τρίτη, απούσα γυναίκα, συχνά, θα άφηνε με την κακότητά της ενεό έναν ακούσιο ωτακουστή.
Η αρμονική συνεργασία μεταξύ των γυναικών μιας πολιτείας είναι απαραίτητη προκειμένου να ‘συγκολλούνται’ μεταξύ τους τα μέρη της πολιτείας.
Η αυτοεκτίμηση και η αγάπη της γυναίκας για τον εαυτό της είναι απαραίτητη προκειμένου οι γυναίκες να συνεργαστούν αρμονικά μεταξύ τους.
Ο αυθεντικός σεβασμός, η αγάπη και η παραχώρηση της δέουσας και προσήκουσας προτεραιότητας στη γυναίκα από όλους τους πολίτες και τους θεσμούς μιας πολιτείας, αποτελεί προϋπόθεση για την προκοπή της πολιτείας αυτής.
Υ.Γ.: ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να προβάλει την αναγκαιότητα της αγνότητας στις σχέσεις των ανθρώπων.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
 Σχόλιο: Όσοι λογικοί άνθρωποι έχουν απομείνει στην πατρίδα μας έχουν αμέτρητους λόγους να παρακολουθούν έκπαγλοι την έκταση και τη δριμύτητα της αλογίας, της μοχθηρίας, της αναλήθειας, της ανανδρίας, τα οποία διέπουν το δημόσιο και ιδιωτικό βίο. Δημοσιεύω το κείμενο αυτό προκειμένου να λάβουν μια ανάσα παρηγοριάς, όσοι την αξίζουν πραγματικά.
-
Μόλο που γνωρίζεις, ω μεγάλε βασιλέα, γιατί μιλείς σ’ αυτόν τον τρόπο, λέγοντας· ‘δεν γνωρίζω’ χωρίς στοχασμό, σα να ήσουν ένας άλλος, πρόστυχος άνθρωπος;
-
Και η καρδιά σου γνωρίζει την αλήθεια και το ψέμα· λέγε το αγαθό ο ίδιος και μην ξεφτελίζεις τον εαυτό σου (ζητώντας) μαρτυρία.
-
Ποιό κρίμα δεν εργάζεται εκείνος, που σαν κλέφτης κρούβει τον εαυτό του, και δείχνει τον εαυτό του αλλοιώτικον απ’ ό,τι είναι;
-
Στοχάζεσαι· - ‘Εγώ είμαι μοναχός μου’· και δε γνωρίζεις πως ο παλιός μάντης … υπάρχει στην καρδιά σου, και είναι γνώστης κάθε κακής πράξης, και μπροστά του εσύ πράζεις το άδικο;
-
Κάνοντας το κακό στοχάζεται κανείς: - ‘Ουδένας με ξέρει’. Αλλά τον ξέρουν και οι θεοί κ’ εκείνος που είναι στην ψυχή (κάθε ζωντανού).
-
Αλλά τον κακόψυχον άνθρωπο, τον κακοποιό, που πράζει την ανομία, που γι’ αυτόν δε χαίρεται, τον τυραγνεί ο Ιάμας.
-
Όποιος ξεφτελίζοντας τον εαυτό του, δείχνεται αλλοιώτικος απ’ ό,τι είναι, γι’ αυτόν οι θεοί δεν είναι ευεργετικοί, γι’ αυτόν που ο ίδιος δεν είναι η αιτία (της ευεργεσίας).
[Η ιστορία της Σακούνταλας κατά το Μαχαβάρατα, μτφρ. Κωνσταντίνος Θεοτόκης, 1906, ανατύπωση ‘Τυπογραφείο Κείμενα Αθήνα 1986]
Σχόλιο: Όσοι λογικοί άνθρωποι έχουν απομείνει στην πατρίδα μας έχουν αμέτρητους λόγους να παρακολουθούν έκπαγλοι την έκταση και τη δριμύτητα της αλογίας, της μοχθηρίας, της αναλήθειας, της ανανδρίας, τα οποία διέπουν το δημόσιο και ιδιωτικό βίο. Δημοσιεύω το κείμενο αυτό προκειμένου να λάβουν μια ανάσα παρηγοριάς, όσοι την αξίζουν πραγματικά.
Υ.Γ.: ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει τη "γλώσσα" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα ζητήματα πολιτικής.
|
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος με τόσο γερά ‘κότσια’ ώστε μπορούσε να υπομένει θεληματικά τις ταλαιπωρίες της πνευματικής ατραπού, ενώ ταυτόχρονα έπραττε και έλεγε εκείνα τα οποία ήταν υπαγορευμένα από το καθήκον του. Παραθέτω, λοιπόν, ένα απόσπασμα από τη διδασκαλία του περί Αγάπης, προκειμένου η αναφορά αυτή να λειτουργήσει ‘απεκδυτικά’ σε βάρος εκείνων οι οποίοι μη μπορώντας είτε μη θέλοντας να φανερώσουν τις πραγματικές αιτίες των μεγάλων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της πολιτείας μας, δολίως υπερπληρώνουν το δημόσιο διάλογο με τη μισαλλοδοξία τους.
Η αληθινή Αγάπη.
Διότι δεν είναι δυνατό άνθρωπος, που δεν γνωρίζει να αγαπά, να έχει κάποιο γενναίο και ανδρείο φρόνημα. Διότι, το υπόβαθρο όλων των αγαθών δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αγάπη· «πλήρωμα νόμου η αγάπη» (Ματθ. 22, 40), λέγει. Διότι, όπως ακριβώς η φωτιά, όταν πέσει σε ξύλα συνήθως όλα τα καθαρίζει, έτσι και η θερμότητα της αγάπης, οπουδήποτε κι αν πέσει, όλα τα εξαλείφει και τα διαλύει, όσα καταστρέφουν το θείο σπόρο, και προετοιμάζει τη γη καθαρή για να δεχθεί τα σπέρματα.
«Ένθα αγάπη, πάντα ανήρηται τα κακά»
Όπου υπάρχει αγάπη όλα τα κακά εξαφανίζονται· δεν υπάρχει εκεί η φιλαργυρία, που είναι η ρίζα των κακών, δεν υπάρχει η υπερηφάνεια, δεν υπάρχει η αλαζονεία· διότι, πώς θα μπορούσε κανείς να φερθεί αλαζονικά προς τον φίλο; Τίποτα λοιπόν, δεν κάμνει κάποιον τόσο ταπεινό, όσο η αγάπη.
Διότι υπηρετούμε τους φίλους όπως οι δούλοι και δεν ντρεπόμαστε, αλλά και ευγνωμοσύνη χρεωστάμε σ’ αυτούς γι’ αυτή τη δουλεία. Δεν λυπούμαστε τα χρήματα, αλλά πολλές φορές ούτε και τα σώματα· διότι, κάποιος και ριψοκινδύνευσε ακόμη για τον αγαπώμενο. Φθόνος δεν υπάρχει, ούτε κακολογία, όπου υπάρχει γνήσια αγάπη· διότι όχι μόνο δεν κατηγορούμε τους φίλους, αλλ’ αποστομώνουμε κι αυτούς που τους κατηγορούν [αν έχουν άδικο, Χ.Μ.].
Όλα είναι γαλήνια, όλα ήμερα, δε φαίνεται ούτε ίχνος μάχης και φιλονεικίας· όλα είναι γεμάτα ειρήνη, διότι λέγει: «Πλήρωμα νόμου η αγάπη» (Ρωμ. 12, 10)· τίποτε το αηδές δεν υπάρχει σ’ αυτή. Πώς; Επειδή όλα τα αμαρτήματα, η πλεονεξία, η αρπαγή, ο φθόνος, η κακολογία, η αλαζονεία, η επιορκία, το ψεύδος, όλα αυτά καταλύονται, όταν υπάρχει η αγάπη· διότι επιορκούν οι επίορκοι, επειδή θέλουν ν’ αρπάξουν· κανένας όμως δε θέλει ν’ αρπάξει από τον αγαπώμενο, αλλά και δίνει τα δικά του σ’ εκείνον που αγαπά· και βέβαια πολύ περισσότερο αισθανόμαστε χαρά γι’ αυτό, παρά να πάρουμε απ’ αυτόν.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε τις προσωπικές σχέσεις.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: H εξαιρετικά οδυνηρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πολιτεία μας όμως, δε μας εμποδίζει να ασκήσουμε τα βασικά εκείνα λειτουργήματα που μας καθιστούν ανθρώπινους: Να αγαπούμε, να συνάπτουμε προσωπικές σχέσεις με άλλους λογικούς ανθρώπους, να εκφράζουμε τη διαφορετικότητά μας και να υπηρετούμε τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή; Άρα, δεν έχουμε κάποια ουσιώδη δικαιολογία να παραιτηθούμε από τον αγώνα για ποιότητα και βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Αρκεί να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας αποπροσανατολίσει από τα ουσιώδη. (φωτό: Dr. Peter Breggin M.D.).
Ζούμε σε μια πολιτεία παραδομένη στην πανδημία medication spellbinding. Σε μια πολιτεία που έχει ανακηρύξει το παιδαριώδες σε μυστηριώδες. Σε μια πολιτεία που οι εντός του δημοσίου διαλόγου κατήγοροι είναι, τουλάχιστον λίγο, χειρότεροι από τους κατηγορούμενους στο πεδίο της συμπεριφοράς που αναφέρεται στο κατηγορητήριό τους.
Σε μια πολιτεία που οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της επιτέλεσης του καθήκοντος είναι οι ίδιοι που περισσότερο κερδοσκοπούν και ασχημονούν σε βάρος του. Σε μια πολιτεία που αν τολμήσεις να μιλήσεις (σε επιχειρήσεις, σε συλλόγους, σε κρατικές υπηρεσίες, σε παρέες, σε πολιτικά κόμματα, κ.λπ.) ρεαλιστικά και λογικά, τότε θα συρθείς να απολογηθείς σε κουφούς ‘δικαστές’, γιατί καθυστέρησες να μετανιώσεις που, δήθεν, είσαι ένας ελέφαντας. Σε μια πολιτεία που τιμωρεί ανελέητα την άρνηση άσκησης τυφλής και αδικαιολόγητης συμβολικής βίας σε αθώους, με την ποινή της υποχρέωσης να χαρίζεις ισοβίως το χαμόγελό σου σε όλους όσους σου χαρίζουν ισοβίως την τυφλή και αδικαιολόγητη συμβολική βία τους.
Ένας που έχει μάθει να διακρίνει τα ανθρώπινα πλάσματα από τα άλογα φυσικά φαινόμενα μπορεί – παρά τη ζοφερή εικόνα που παρουσιάζει η πολιτεία μας – να εντοπίζει τις πράγματι υπάρχουσες εστίες «φωτός», να αναγνωρίζει ότι η ‘ανατολή’ είναι το σημείο σύγκλισης της πορείας αρκετών ανθρώπινων ζωών τις οποίες αξίζει, ένας να υπηρετήσει και ότι, σε τελευταία ανάλυση, ο κοινός μας προορισμός, δηλαδή η ‘γούβα’ όλους τους ανταμείβει ακριβοδίκαια, όταν έρθει η ώρα.
Το σημερινό θέμα αναφέρεται στο ενδεχόμενο, χαρίζοντας τη συμπάθειά μας στους συνανθρώπους μας να καταστήσουμε τις παρουσίες μας στις ζωές τους, ιαματικές. Αν πράγματι το νόημα της ανθρώπινης ζωής είναι μια πορεία από την άγνοια στην ωριμότητα, από τον μικρονοϊκό εγωκεντρισμό στην ανιδιοτελή αγάπη, τότε είναι αμέτρητες οι ανάγκες και οι αφορμές προκειμένου να φανούμε χρήσιμοι, να βοηθήσουμε, να ‘θεραπεύσουμε’, εν τέλει να υπηρετήσουμε τους συνανθρώπους μας. Στο κείμενο αυτό γίνεται μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί μια γλώσσα εντός της οποίας αυτή η αλληλοβοήθεια – την οποία παρέχουμε είτε αποδεχόμαστε ως φίλοι, ως σύζυγοι, ως γονείς, ως πολίτες, ως δάσκαλοι, ως προϊστάμενοι, ως αξιωματούχοι, ως λειτουργοί κ.λπ. - να είναι αποτελεσματική.
Στη συνέχεια παρατίθενται ιδέες και αποσπάσματα από το βιβλίο του Peter Breggin M.D, με τίτλο «The Heart of Being Helpful – Empathy and the Creation of a Healing Presence”, 1997, εκδ. Springer.
«Για να έχει ιαματικό χαρακτήρα η παρουσία μας χρειάζεται να ευαισθητοποιήσουμε την αντίληψή μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε αυτή να μας διανοίξει έναν αποτελεσματικό δίαυλο επικοινωνίας με τον άλλο άνθρωπο. Η ευαισθητοποίηση αυτή δεν μπορεί να υλοποιηθεί με άλλο τρόπο παρά με μια θυσιαστική προσαρμογή του τρόπου που νοούμε και αισθανόμαστε με κριτήριο αυτής της προσαρμογής τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου που προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Στα ψυχικά μας αποθέματα θα αναζητήσουμε όλα τα αναγκαία νοητικά και συναισθηματικά εφόδια που απαιτούνται για την ωρίμανση και την ενδυνάμωση του ανθρώπινου πλάσματος απέναντί μας». [σ. 5].
«Υπό κάποια έννοια, ένα ιαματικό περιβάλλον διαμορφώνεται γύρω από μια ανθρώπινη επικοινωνία όταν ως συντρέχοντες εκπέμπουμε αγάπη, σεβασμό και φροντίδα, την ίδια στιγμή που είμαστε ανοικτοί να αποδεχτούμε τα ίδια αυτά στοιχεία από τον έτερο της επικοινωνίας». [σ. 37].
«Η ανάγκη ύπαρξης όσο γίνεται περισσότερης συμπάθειας, αποτελεί την σημαντικότερη και μία εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση παροχής υποστήριξης και βοήθειας στους άλλους ανθρώπους». [σ. 38].
«Αν και αποτελεί ένα περίπλοκο στόχο, μπορούμε να αριστοποιήσουμε τις προσωπικές μας σχέσεις, δηλαδή να εδράσουμε τις φιλίες μας καθώς επίσης και τις οικογενειακές μας ζωές πάνω στον αλληλοσεβασμό, τη συμπάθεια και την αγάπη. Μήπως είναι ουτοπικό; Πράγματι είναι. Όμως τι άλλο μπορεί να δώσει νόημα στις ζωές μας αν όχι η διαρκής προσπάθεια να τηρούμε τις ηθικές αρχές και να αγαπούμε;». [σ. 56].
«Η αγάπη μας για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο μας καθιστά πιο πρόθυμους να αποδεχτούμε με αγάπη και όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα. Αυτό γιατί συμβαίνει άραγε; Η αγάπη μας για το πρόσωπο αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τα σωματικά του ψεγάδια αλλά και τον εγωκεντρισμό του και τα όποια άλλα κουσούρια του χαρακτήρα του. Το αγαπούμε παρά τις όποιες αρνητικές του τάσεις και τις αντινομίες που χαρακτηρίζουν κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Το αγαπούμε τόσο με τις γενναιοδωρίες του όσο και με τις μικροπρέπειές του. Με τις γενναιότητες και με τις δειλίες του· όταν εκδηλώνει οξύνοια και όταν εκδηλώνει μικρόνοια· όταν είναι στις ομορφιές του και όταν ασθενήσει είτε γεράσει. Το αγαπούμε όχι μόνο επειδή μας μοιάζει τόσο πολύ, αλλά και γιατί είναι τόσο διαφορετικό. Έχοντας αγαπήσει ένα πρόσωπο με ακριβώς αυτό τον τρόπο, καταλήγει να είναι δύσκολη η απόρριψη άλλων ανθρώπων, μόνο επειδή αυτοί οι άλλοι είναι διαφορετικοί, είναι εγωκεντρικοί, είναι δειλοί, είναι μικρονοϊκοί, είναι άσχημοι. Σε τελική ανάλυση, αυτά ακριβώς μοιάζει να χαρακτηρίζουν – κάποιες στιγμές – και το δικό μας αγαπημένο πρόσωπο». [σ. 58].
Δεν θα συνεχίσω, επί του παρόντος τουλάχιστον, περισσότερο με τις εξαιρετικές ιδέες του Peter Breggin.
Το μήνυμα που θέλω να εκπέμψω στον αναγνώστη είναι, να μη σταματήσει την προσπάθεια διαμόρφωσης κατάλληλων συνθηκών ώστε να ζήσει μια αξιόλογη ζωή.
Όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις πληρούνται: υπάρχουν πράγματι εκεί έξω υγιείς ψυχικά και πνευματικά άνθρωποι με τους οποίους μπορεί να συνάψει προσωπικές σχέσεις αγάπης και αλληλοϋποστήριξης. Υπάρχει διαθέσιμη και ολόκληρη η αναγκαία γνώση και όλα τα υλικά εφόδια.
Το σημαντικότερο εμπόδιο που υπάρχει σήμερα για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας είναι η πανδημία medication spellbinding. Στις περισσότερες από τις κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού καθώς επίσης και στις σημαντικότερες του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται άνθρωποι που αδυνατούν τόσο να σκεφτούν δημιουργικά και λογικά, όσο και να υποψιαστούν ότι αυτό συμβαίνει στους ίδιους. Τα προβλήματα που άθελά τους προκαλούν στην πολιτεία και τους συνανθρώπους τους, συνήθως είναι – σε κάποιο βαθμό - αντιμετωπίσιμα. Ένας που έχει χαρίσει τη συγνώμη του σε αυτούς τους ανθρώπους και εφόσον έχει αναπτύξει την ικανότητα να διακρίνει τις εκδηλώσεις του medication spellbinding, μπορεί εκμεταλλευόμενος την πολύ λίγη μνήμη τους και το χαμηλό επίπεδο ποικιλομορφίας τους να διαμορφώσει εφεδρικά, παράλληλα κοινωνικά μορφώματα τα οποία σε κάποιο βαθμό θα αναπληρώνουν τις κοινωνικές λειτουργίες που σήμερα είναι προβληματικές.
Η εξαιρετικά οδυνηρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πολιτεία μας όμως, δε μας εμποδίζει να ασκήσουμε τα βασικά εκείνα λειτουργήματα που μας καθιστούν ανθρώπινους: Να αγαπούμε, να συνάπτουμε προσωπικές σχέσεις με άλλους λογικούς ανθρώπους, να εκφράζουμε τη διαφορετικότητά μας και να υπηρετούμε τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή; Άρα, δεν έχουμε κάποια ουσιώδη δικαιολογία να παραιτηθούμε από τον αγώνα για ποιότητα και βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας.
Αρκεί να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας αποπροσανατολίσει από τα ουσιώδη.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα. |
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Δεν επαρκεί η επισήμανση του προβλήματος της πανδημίας I.H.A.D. Τη λύση του προβλήματος προσδιορίζουν τα 17 σημεία αναφοράς που μας χαρίζει ο Dr Peter Breggin M.D. Εδώ, νιώθω την ανάγκη να παραθέσω – επειδή μου προκάλεσαν ιδιαίτερη συγκίνηση – τα λόγια του P.B. για τη σύζυγό του Ginger:
“I cannot separate Ginger’s influence from anything that I accomplish in this life; she helps everything good to happen and makes everything better”,
«η αιτία όλων των επιτευγμάτων μου στη ζωή αυτή ήταν η σύζυγός μου και εγώ ως ένα αδιαίρετο ζεύγος, η σύζυγός μου ανοίγει το δρόμο προς κάθε τι καλό, ενώ εκλεπτύνεται οτιδήποτε εκείνη αγγίξει».
Απόσπασμα (σελ. 330) από το Medication Madness - The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin's Press
Σωτήριοι κανόνες ζωής
-
Αγάπη είναι η απόλαυση της συνειδητότητας (joyful awareness). Αγαπήστε τη ζωή – τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση, την κηπουρική, τις τέχνες, τη μουσική, τον αθλητισμό και την άσκηση, τη λογοτεχνία, το Θεό – και οτιδήποτε άλλο σας παρέχει την απόλαυση της συνειδητότητας του θαύματος να είμαστε ζωντανά πλάσματα ευρισκόμενα εντός ενός κόσμου ο οποίος είναι ακόμη πιο μεγαλειώδης από εμάς τους ίδιους.
-
Η ευγνωμοσύνη γονιμοποιεί (satisfies) το πνεύμα μας. Ας είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα αγαπούμε. Αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάποιον ή κάτι το οποίο να αγαπούμε, τότε ας είμαστε ευγνώμονες για την δυνατότητά μας να αγαπούμε. Ας είμαστε ευγνώμονες για την δυνατότητά μας, όταν το θελήσουμε, να βοηθούμε και να υπηρετούμε άλλους ανθρώπους.
-
Η ευγνωμοσύνη αποτελεί το αντίδοτο της αυτολύπησης. Η αυτολύπηση είναι καταστροφική. Μάλιστα, ας αποφύγουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε στη χειρότερη εποχή. Δεν είναι δύσκολο να αναλογιστούμε πόσο δυσκολότερα ήταν τα πράγματα για τους ανθρώπους προηγούμενων εποχών, είτε και τώρα ακόμα σε άλλα πάμπτωχα κράτη. Ας είμαστε ευγνώμονες για την παρούσα κατάσταση της ζωής μας.
-
Η ζωή μας γίνεται Βίος όταν καθοδηγείται από την ηθική. Ας τοποθετήσουμε την ηθική και τις αρχές υψηλότερα από τις απολαύσεις, την ευκολία, την εξασφάλιση, το εισόδημα, την καριέρα, τα αξιώματα και το κοινωνικό προφίλ. Η τήρηση των ηθικών αρχών αποτελεί το ‘κλειδί’ για μια ζωή την οποία διέπει μια λεπτή ικανοποίηση.
-
Χρειάζεται κουράγιο για να απολαύσεις ό,τι είναι αληθινά καλό. Ας βρούμε το κουράγιο να αγαπούμε, να είμαστε ευγνώμονες και να ζούμε με υψηλό ήθος. Ιδιαίτερα ας είμαστε όσο γενναίοι χρειάζεται για να μιλήσουμε έντιμα και για να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά τη στιγμή που ο φόβος έχει φωλιάσει στην καρδιά μας.
-
Τολμείστε να συναντηθείτε με τον Έρωτα. Ζώντας αυτή τη ζωή ερωτευμένοι με τον άνθρωπό μας, καταφέρνουμε να την κάνουμε, όσο είναι δυνατόν, παραδεισένια.
-
Επιλέξτε ένα επάγγελμα που σέβεστε και αγαπάτε. Πολλοί άνθρωποι το καταφέρνουν. Ας νιώθουμε ότι το επάγγελμά μας είναι ένα προνόμιο, μια απόλαυση και μια ευκαιρία να υπηρετούμε άλλους ανθρώπους. Ας διαλέξουμε ένα επάγγελμα το οποίο μας δίνει την ευκαιρία να καλυτερεύουμε τις ζωές των άλλων.
-
Ας αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής με μια ατσαλένια αποφασιστικότητα να τις υπερβούμε. Διαφορετικά, δεν θα τα καταφέρουμε. Το αίσθημα της ανημποριάς όταν η ζωή φέρνει αντιξοότητες αποτελεί μια συνταγή αποτυχίας. Η επιλογή ότι, ναι! θα αντιμετωπίσω όλες τις σημαντικές προκλήσεις της ζωής, αποτελεί μια συνταγή για κατάκτηση μιας προσωπική ικανοποίησης, η οποία καθιστά την επιτυχία ως το πιθανότερο ενδεχόμενο.
-
Ας μην αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα. Παρά το γεγονός ότι συχνά είναι μια καταστροφική επιλογή η ομιλία είτε η δράση υπό την επήρεια αρνητικών συναισθημάτων, εντούτοις είναι πολύ σημαντική η αναγνώριση και συνειδητοποίηση των αρνητικών συναισθημάτων αυτών. Το βίωμα συναισθηματικής οδύνης αποτελεί ένα σήμα ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα στον τρόπο που ζούμε το οποίο ζητά την άμεση παρέμβασή μας. Ας καλοδεχτούμε τα οδυνηρά συναισθήματά μας για να μας μιλήσουν, όσο μπορούν, για εκείνα που πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας.
-
Ας αποφύγουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως ναυαγούς (survivors). Αρκούμενοι σε μια απλή επιβίωση, καταλήγουμε τελικά είτε να τα κουτσοβολεύουμε, είτε να αποτύχουμε. Ας κρατήσουμε ζωντανό μέσα μας το όραμα ότι σε αυτή τη ζωή πρόκειται να θριαμβεύσουμε.
-
Χαρίζοντας τη συγνώμη σπάμε τα δεσμά που μας ενώνουν με το μίσος. Το μίσος ενώ δεν επανορθώνει τις αδικίες που μας έκαναν, μας καθιστά μίζερους, πικρόχολους και άθυμους. Αποτελεί μια καλή υπηρεσία προς τον εαυτό μας η συγχώρεση και αν είναι αναγκαία η αποφυγή των ανθρώπων που μας πόνεσαν, ενώ είναι μια κακή υπηρεσία το μίσος προς αυτούς τους ανθρώπους.
-
Η αξιόλογη ζωή είναι μια καλύτερη επιλογή από την ευτυχισμένη ζωή. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για την απόκτηση της ευτυχίας, ούτε κόλπα, ούτε χάπια που χαρίζουν ευτυχία. Η επιδίωξη της ευτυχίας θα σας οδηγήσει σε βλαβερές πρακτικές, θα σας περισπάσει την προσοχή από ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό, ενώ δεν αποκλείεται να σας οδηγήσει ακόμη και στην παραφροσύνη. Η ευτυχία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τυχαίους παράγοντες – από τα παιδικά μας χρόνια, από τον τόπο γέννησής μας, την υγεία, τις συγκυρίες – όμως, αυξάνουμε την πιθανότητα να είμαστε ευτυχισμένοι επιλέγοντας να παραμείνουμε προσηλωμένοι στις αρχές μας και στο να αγαπούμε, ιδίως όταν η ζωή μας δίνει αντιξοότητες και μας απογοητεύει.
-
Αν και ουδείς γνωρίζει το αληθινό νόημα της ζωής, εντούτοις είναι βέβαιο ότι ο καλύτερος τρόπος να τη ζήσουμε είναι με αγάπη, με ευγνωμοσύνη, με ηθικές αρχές, με κουράγιο και με ακλόνητη αποφασιστικότητα να τη ζήσουμε αγωνιζόμενοι όσο περισσότερο μπορούμε. Η ηθική ζωή εγγυάται την ύπαρξη της διάκρισης της αξίας, ενώ συχνά ακολουθείται κατά πόδας από την ευτυχία.
-
Ας καταστήσουμε το πνεύμα μας ευάλωτο στην αγάπη, ας είναι η αγάπη ο τρόπος να συναντήσουμε το πνεύμα των άλλων ανθρώπων. Δεν υπάρχει σημαντικότερη από την ικανότητά μας, τόσο ως ξεχωριστά πρόσωπα, όσο και ως η ανθρωπότητα συνολικά, να αγαπούμε ο ένας τον άλλον.
-
Κανένα προσωπικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί κάνοντας χρήση ψυχοφαρμάκων ή ναρκωτικών, τα οποία καταστρέφουν το νου του ανθρώπου, καθώς επίσης και την εκδήλωση της ψυχής του. Τόσο τα παράνομα ναρκωτικά όσο και τα ψυχοφάρμακα, όλες οι ψυχοτρόπες ουσίες δηλαδή καταστέλλουν και διαστρέφουν τα αληθινά μας συναισθήματα και για το λόγο αυτό θα πρέπει να αποφεύγονται σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερα μάλιστα στις στιγμές που υποφέρουμε ή φοβόμαστε και έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε αυτά τα συναισθήματα και να επιλέξουμε τη δράση μας.
-
Ας αποκρούσουμε κάθε ψυχιατρική κατηγοριοποίηση. Ας μην επιτρέψουμε το σύνολο της ανθρώπινης ζωής μας να συρρικνωθεί σε φράσεις όπως «κλινική κατάθλιψη», «διπολική διαταραχή» είτε «αγχώδης διαταραχή». Δεν υπάρχουν «ψυχιατρικές διαταραχές», αλλά υπάρχουν μόνο διαταραχές της ζωής μας. Αντί να επιτρέψουμε σε άλλους να προσδιορίσουν – έχοντας υποβάλλει τη ζωή μας στην πρέσα ενός κονσερβοποιητήρα - τη ζωή μας, ας προτιμήσουμε να αναζητήσουμε οι ίδιοι τη μοναδική και ανεπανάληπτη διήγηση της προσωπικής μας ανάπτυξης και εξέλιξης.
-
Ας επιλέξουμε με σωφροσύνη ποια θα είναι η έσχατη λύση των προβλημάτων μας. Όταν αισθανθούμε ακραία απόγνωση και μοναξιά, που θα καταφύγουμε; Μήπως στην ψυχιατρική η οποία μέσω των αποκλειστικά βιολογικών εξηγήσεων του φαινομένου της ζωής θα μας οδηγήσει στα ψυχοφάρμακα που θα καταστρέψουν το μυαλό μας; Ή μήπως θα στραφούμε στο είδος εκείνο ζωής το οποίο διέπουν υψηλές αρχές, που χαρακτηρίζεται από την υπευθυνότητα και την αγάπη, από την εκπλήρωση των ιδανικών μας και από το αίσθημα της ενότητας με ένα Νόημα ή μια Δύναμη που μας ξεπερνά; Η επιλογή μας της έσχατης λύσης μας προσδιορίζει ως πρόσωπα και προσδίδει στις ζωές μας την κατεύθυνση προς την οποία αυτές πορεύονται.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Πόσοι ελλαδίτες κάνουν χρήση των αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων τύπου (SSRI) Paxil, Prozac, Zoloft και Celexa; (μερικά εκατομμύρια;). Ποιά τα καθήκοντα αυτών των χρηστών; (Πολιτικοί; Πολιτειακοί; Δικαστικοί; Δημοσιογράφοι; Δάσκαλοι; Καθηγητές; Πανεπιστημιακοί; Κρατικοί Λειτουργοί; Κληρικοί; Γιατροί; Επιχειρηματίες; Κηδεμόνες παιδιών; Πνευματικοί Άνθρωποι; Άνθρωποι των Τεχνών;). Ποιός φροντίζει να πληροφορήσει όλους αυτούς τους χρήστες ότι αυτοί πιάστηκαν κορόιδα; (Κανείς;). Με βάση τις απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα από τα ενδεχόμενα που ακολουθούν πιό είναι το περισσότερο εύλογο; (να αναμένουμε προκοπή και πρόοδο για την πατρίδα μας; να μεταναστεύσουμε στο εξωτερικό; να δώσουμε μια τύφλα στη μούρη μας;). Καλό ύπνο...
Απόσπασμα (σελ. 5) από το Medication Madness - The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin's Press.
Αν, ο Χάρι Χέντερσον είχε έγκαιρη συνείδηση των πράξεών του, τότε, η ‘αποστολή’ την οποία ανέλαβε να θέσει εις πέρας θα του φαινόταν ως απολύτως παράλογη – δηλαδή μια ενέργεια την οποία ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα πραγματοποιούσε. Τίποτε στη ζωή του τριανταεπτάχρονου Χάρι δεν έδειχνε πως ο ίδιος ήταν δυνατό να προβεί σε μια πράξη που προκαλεί τη φρίκη. Και όμως, αυτός έγινε τελικά ένα ακραίο παράδειγμα της φρίκης την οποία προκαλεί η οφειλόμενη στα ψυχοφάρμακα παραφροσύνη (spellbinding).
Ο Χάρι ζούσε μια καλή ζωή, μαζί με τη σύζυγό του και την υπόλοιπη οικογένειά του. Μετά την συμφορά που αυτοί έζησαν, πολλοί από τους συγγενείς και τους φίλους του μου επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι η συζυγική σχέση του Χάρι και γυναίκας του αποτελούσε ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους υπολοίπους· σύμφωνα με την έκφραση του αδελφού του «ήταν το οικογενειακό μας υπόδειγμα». Επίσης, η χρονιά εκείνη ήταν οικονομικώς η πιο επιτυχημένη, για τον Χάρι. Είχε μια δική του επιχείρηση και τα πράγματα έδειχναν ότι η επιχείρηση αυτή θα του εξασφάλιζε μια άνετη ζωή. Η φήμη που είχε δημιουργηθεί γύρω από το πρόσωπο του τον ήθελε να είναι ένας άνθρωπος σχολαστικός στην εργασία του και μάλιστα ιδιαιτέρως έντιμος. Στην επιχείρησή του οι περισσότερη εργασία γινόταν από τον ίδιο και τη σύζυγό του Σίντυ, έτσι τα έξοδα της επιχείρησης αυτής ήταν περιορισμένα και επομένως μπορούσε να είναι γενναιόδωρος προς τους υπόλοιπους εργαζομένους εκεί συγγενείς του.
Ο Χάρι συμμετείχε στις υπηρεσίες της εκκλησιαστικής ενορίας του και επίσης δίδασκε στο κατηχητικό. Με τη σύζυγό του Σίντυ δεν είχαν αποκτήσει παιδιά· η εκκλησία, καθώς επίσης ο κοινωνικός περίγυρος ήταν για αυτούς οικογένεια.
Όταν ο πεθερός και η πεθερά του Χάρι αναζήτησαν κάποιο σπίτι για να αγοράσουν, εκείνος τους προέτρεψε να αγοράσουν το όμορο γειτονικό του σπίτι και μάλιστα τους προσέφερε δωρεάν προσωπική του εργασία για διάφορες επισκευές που χρειάστηκε να γίνουν στο σπίτι αυτό. Η σύζυγος του δεν του άσκησε την οποιαδήποτε πίεση. Απλά, έτσι ήταν ο Χάρι: ανταποκρινόταν αυθόρμητα σε κάθε ανάγκη που έβλεπε μπροστά του.
Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης εργασίας μου στο τομέα της εγκληματολογίας, ως ψυχίατρος και ως ιατρικός εμπειρογνώμων, σπανίως αποδέχτηκαν τόσες πολλές, εγκάρδιες και θετικές ζωντανές μαρτυρίες, καθώς επίσης και τόσες επαινετικές γραπτές μαρτυρικές καταθέσεις για κάποιο πρόσωπο. Ήταν τόσο μεγάλο το πλήθος των ανθρώπων που ήθελαν μιλήσουν για τις αρετές του, ώστε χρειάστηκε να τους συναντήσω ομαδικά στην κουζίνα του Χάρι και της Σίντυ. Ο Χάρι, φυσικά δεν παρευρίσκονταν καθώς ήταν ήδη φυλακισμένος.
Ήταν πράγματι αναγκαία η φυλάκιση του Χάρι; Ήταν πράγματι βίαιη η προσωπικότητά του; Από ό,τι μπόρεσα να εξακριβώσω, η μοναδική φορά που ο Χάρι εκδήλωσε βίαιη συμπεριφορά ήταν σε ηλικία 15 χρόνων: Ένας συμμαθητής του εξύβρισε τη φιλενάδα του «τσούλα» ενώ εκείνος τη συνόδευε, με αποτέλεσμα ο Χάρι να τον χτυπήσει χωρίς όμως να του προξενήσει σημαντικό τραύμα.
Η παιδική ηλικία του Χάρι ήταν τραυματική. Ο ίδιος, τα αδέλφια του και οι αδελφές του έλαβαν ανεπαρκή φροντίδα από τον αλκοολικό πατέρα του και την καταπιεσμένη μητέρα του. Εάν ο Χάρι ήταν εγωκεντρικός τότε θα θεωρούσε τον εαυτό του αυτοδημιούργητο. Όμως, η παιδική του ηλικία του άφησε μια αδιόρατη θλίψη την οποία αυτός αποδέχτηκε ως στοιχείο της προσωπικότητας του, χωρίς ωστόσο κάποιος στον περίγυρο του να τον χαρακτηρίζει ως καταθλιπτικό.
Μη θεωρώντας τον εαυτό του ως καταθλιπτικό, ο Χάρι ουδέποτε διανοήθηκε να αναζητήσει ιατρική βοήθεια, παρά μόνο όταν και εξαιτίας ενός πεπτικού προβλήματος επισκέφτηκε τον οικογενειακό γιατρό. Το πεπτικό του πρόβλημα λύθηκε, όμως, στην αίθουσα αναμονής, συνέβη εκείνη την ημέρα κάτι το οποίο έμελλε να αλλάξει για πάντα τη δική του ζωή, της συζύγου του, καθώς επίσης και τις ζωές των ανθρώπων του περίγυρου του. Ένα φυλλάδιο το οποίο αναφερόταν στην κατάθλιψη και τους τρόπους θεραπείας της, υπέπεσε στην αντίληψή του Χάρι. Το φυλλάδιο αυτό το οποίο αυτοχαρακτηρίζονταν ως εκπαιδευτικό και το οποίο μάλιστα αντλούσε κύρος από τον ιατρικό χώρο εντός του οποίου αυτό ήταν τοποθετημένο, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το διαφημιστικό φυλλάδιο ενός φαρμακευτικού προϊόντος. Τότε ο Χάρι και μάλιστα για πρώτη φορά στη ζωή του σκέφτηκε, «μήπως έχω κατάθλιψη;».
Δύο ήταν οι παράγοντες, στη ζωή του Χάρι, που του προξενούσαν άγχος: Οι υπερβολικές απαιτήσεις των εξ αγχιστείας συγγενών του και η κατάσταση της υγείας της μητέρας του η οποία υπέφερε από Αλτσχάιμερ και η οποία ήταν στα τελευταία της. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του χάρη υποστήριξα, « χωρίς να είναι υπερβολή, η ύπαρξη και των δύο αυτών παραγόντων προκλήσεις άγχους, οφείλεται στα αισθήματά του, αλτρουισμού και ευθύνης και καθόλου σε εγωισμό είτε εγωκεντρισμό».
Μετά από την εξέταση του παθολόγου, ο Χάρι ενημέρωσε εν συντομία το βοηθό του παθολόγου για τα αισθήματα δυσθυμίας που ένιωθε περιοδικά, κατά τη διάρκεια της ζωής του. Παρότι ο Χάρι δεν θυμάται, ούτε να είχε ποτέ του ιδέες αυτοκτονίας, ούτε να ανέφερε το οτιδήποτε σχετικό με ιδέες αυτοκτονίας στο γιατρό που τον εξέταζε, στο γραπτό πρακτικό το οποίο συμπληρώθηκε κατά τη διάρκεια εκείνης της εξέτασης ήταν καταγεγραμμένο ότι αυτός είχε πρόσφατα βιώσει συναισθήματα αυτοκτονίας. Πάντως, ο Χάρι δεν είχε ποτέ στη ζωή του εμπειραθεί οτιδήποτε θα πλησίαζε καν’ στην ψυχαναγκαστική εκείνη ορμή για βίαιες πράξεις, η οποία σύντομα έμελλε να τον συγκλονίζει.
Φεύγοντας από το ιατρείο ο Χάρι, κρατούσε μια συνταγή για Paxil, 20mg ημερησίως. Το Paxil είναι μία από τις εμπορικές ονομασίες του γνωστού Prozac, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται επίσης και τα Celexa, Lexapro, Luvox και Zoloft (δες τον πίνακα Ι στο τμήμα Α). Όλα αυτά τα σκευάσματα είναι Επιλεκτικοί Αναστολής μη Επαναπρόσληψης Σεροτονίνης (SSRIs) μέσω των οποίων εμποδίζεται η φυσική αποβολή του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη από το σημείο επενέργειάς της που βρίσκεται ανάμεσα στους νευρώνες του εγκεφάλου. Μεταξύ των σκευασμάτων αυτών, το Paxil είναι εκείνο που συχνότερα είναι εμπλεκόμενο σε πράξεις βίας ή αυτοκτονίας.
Ένα μήνα αργότερα, η δοσολογία στον Χάρι αυξήθηκε στα 30mg και μετά από μία εβδομάδα στα 40mg ημερησίως, δοσολογίες οι οποίες βρίσκονται εντός των συνιστώμενων ορίων για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Ωστόσο, οι περισσότερες από τις ανεπιθύμητες ψυχιατρικές παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών εκδηλώνονται υπό τις συνήθεις δοσολογίες και μάλιστα όταν έχει υπάρξει μια πρόσφατη αύξηση ή μείωση της δοσολογίας.
Ο Χάρι υπό την επήρεια του Paxil
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η σύζυγος του Χάρι δεν είχε συνδέσει αιτιακά τις αλλαγές που παρατήρησε στο σύζυγό της με την έναρξη χρήσης από αυτόν του Paxil, αν και εκ των υστέρων αναγνωρίζει ξεκάθαρα αυτή την σχέση. Ξεκίνησαν κάποιες εκδηλώσεις ευερεθιστότητας, παρά το γεγονός ότι συνήθως ήταν πολύ ευγενικός και υποδειγματικός σύζυγος. Σε κάποια περίπτωση η σύζυγός του εξεπλάγην όταν ο Χάρι απηύθυνε μια αισχρή χειρονομία σε κάποιον άλλο οδηγό ο οποίος με το αυτοκίνητό του τον απέκλεισε. Σε αντίθεση με το συνηθισμένο του χαρακτήρα, ξέσπασε σε ανεξέλεγκτα κλάματα όταν επισκέφτηκε τη νοσούσα μητέρα του και σε κάποια εκδρομή σαββατοκύριακου επίσης ξέσπασε σε ασυγκράτητα κλάματα. Εκδήλωσε, επίσης μια μανιώδη έλλειψη ευθυκρισία όταν, κατά τη διάρκεια ενός πλειστηριασμού αγόρασε ορισμένα άχρηστα είτε πολυδάπανα αντικείμενα – ενός αυτοκινήτου συμπεριλαμβανομένου – τα οποία η οικογένειά του δεν τα χρειαζόταν. Και σε αυτή την περίπτωση η συμπεριφορά του Χάρι Χέντερσον ήταν ανάρμοστη στο συνηθισμένο χαρακτήρα του.
Τα αντικαταθλιπτικά, συχνά προκαλούν στον εγκέφαλο και στο νου μια υπερδιέγερση, η οποία κυμαίνεται μεταξύ της αϋπνίας, της ήπιας ταραχής και της μανίας σε βαθμό ψύχωσης. Επίσης, μπορεί να προκαλέσουν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Ο Χάρι, επρόκειτο να εκδηλώσει όλες αυτές της νοσηρές συμπεριφορές ως αποτέλεσμα της λήψης Paxil.
Κάποια μέρα, ο Χάρι ξέμεινε από Paxil με αποτέλεσμα να «καταρρεύσει», να κάνει έναν ύπνο διάρκειας δύο ημερών, χωρίς καθόλου να αντιλαμβάνεται ότι αυτά οφείλονταν στην επενέργεια του ψυχοφαρμάκου. Ο γιατρός του είχε αμελήσει να τον ενημερώσει για τα ενδεχόμενα αυτά, ενώ εκείνος δεν αναζήτησε άλλες εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης. Από όλες τις παρενέργειες που εκδηλώθηκαν στον Χάρι, η σεξουαλική δυσλειτουργία ήταν η μοναδική για την οποία είχε ενημερωθεί από τον γιατρό του και έτσι αυτή ήταν η μοναδική την οποία ο Χάρι μπορούσε να συνδέσει με τη λήψη του φαρμάκου.
Ένας φίλος του που είδε τον Χάρι αρκετές φορές σε δραστηριότητες της εκκλησιαστικής τους ενορίας παρατήρησε ότι ο Χάρι ήταν «νευρικός και ταραγμένος», «αφηρημένος» και «με την προσοχή του διασπασμένη σε πολλές εστίες». Γενικά, πάντως, ο Χάρι κατάφερνε να κρύβει την εσωτερική αναταραχή που βίωνε, από όλους τους γνωστούς του.
Οκτώ μήνες μετά την έναρξη χρήσης Paxil, η δοσολογία του Χάρι αυξήθηκε πάλι και έφτασε τα 60mg ημερησίως, επίπεδο δοσολογίας ελαφρά ανώτερο του μέγιστου συνιστώμενου 50mg ημερησίως για την κατάθλιψη, αν και πάλι εντός των συνηθισμένων ιατρικών πρακτικών. Τότε, η νοητική κατάσταση του Χάρι επιδεινώθηκε απότομα. Ένιωσε μια ολοένα διευρυνόμενη ψυχαναγκαστική ορμή να δώσει ένα τέλος στον παράξενο πόνο που ένιωθε μέσα στο κεφάλι του και ο οποίο αποτελεί μια από τις πιο βασανιστικές και απρόσιτες στην περιγραφή παρενέργειες των νεώτερων αντικαταθλιπτικών όπως το Paxil, το Zoloft, το Prozac και το Celexa.
Ο Χάρι άρχισε να σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα αν πέθαινε και η σύζυγός του μαζί του επειδή «δεν θα ήταν σωστό» να την αφήσει να ζήσει πίσω του με τις ενοχές να υποφέρει. Σκοτώνοντας και τους δυο τους φαινόταν σε αυτόν ως το ηθικώς πρέπον. Όμως, η ιδέα να την βλάψει του έγινε τόσο ανυπόφορη ώστε τελικά, αναγκάστηκε να επικεντρωθεί στο δικό του χαμό.
Οι παρορμήσεις αυτές ξεπήδησαν από το πουθενά. Ο Χάρι δεν συνδεόταν με κανέναν από εκείνους τους γενεσιουργούς παράγοντες οι οποίοι συνήθως συναντώνται σε άτομα που καταλήγουν να γίνουν απελπιστικά αυτοκτονικοί. Δεν έκανε κατάχρηση ουσιών ούτε αλκοόλ· δεν αντιμετώπιζε κάποια μεγάλη απώλεια, κάποιο τραύμα ή το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου· η εργασία και το οικονομικό του εισόδημα ήταν επαρκή. Παρά το πιθανό ενδεχόμενο ο Χάρι να ανάφερε στο γιατρό του ότι στο παρελθόν είχε βιώσει κάποιο αυτοκτονικό συναίσθημα, ουδέποτε εξέφρασε κάποια αυτοκτονική απειλή ούτε κάποια απόπειρα. Πράγματι δεχόταν κάποια πίεση από τα πεθερικά του για την πραγματοποίηση των επισκευών του σπιτιού τους και επίσης κάποια πίεση λόγω της βαριάς ασθένειας της μητέρας του, όμως όλοι όσοι γνώριζαν τον Χάρι συμφώνησαν ότι αυτός διαχειριζόταν αυτές τις πιέσεις χωρίς να εκδηλώνει κάποια ασυνήθιστη καταπόνηση. Στην πάροδο των ετών τα όποια καταπιεσμένα συναισθήματα υπήρχαν παρέμεναν ήπια χωρίς να τον εξασθενίσουν.
Ο Χάρι άρχισε να αναζητά ένα τρόπο για να αποκτήσει ένα όπλο με το οποίο θα έθετε τέλος στη ζωή του. Αφού πρώτα απέτυχε να αγοράσει ένα πιστόλι, φαντάστηκε την εικόνα ενός αστυνομικού πάνω σε ένα ποδήλατο. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τον γκρεμίσει από το ποδήλατο και στη συνέχεια να του αρπάξει το όπλο και να θέσει τέρμα στη ζωή του. Πήρε το αυτοκίνητό του και οδήγησε στους δρόμους της πόλης αναζητώντας ανεπιτυχώς, έναν αστυνομικό ποδηλάτη. Ο Χάρι δεν ένιωθε κάποια εχθρότητα προς τους αστυνομικούς, ενώ μάλιστα είχε επιχορηγήσει οικονομικώς το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Ο κουνιάδος του ήταν πυροσβέστης, ένα επάγγελμα το οποίο ο Χάρι συνέδεε με ένα θετικό τρόπο με τις υπόλοιπες δυνάμεις ασφαλείας.
Στη συνέχεια ο Χάρι είχε μια νέα ιδέα. Η ιδέα αυτή του φάνηκε, εκείνη τη στιγμή, πολύ λογική επειδή δεν θα υπέβαλε άλλους σε οποιοδήποτε κίνδυνο. Θα έκανε διάρρηξη σε κάποιο όχημα της αστυνομίας προκειμένου να πάρει μια αστυνομική καραμπίνα· με τον τρόπο θα απέφευγε να βλάψει κάποιον άλλον. Έτσι, πήρε πορεία προς το αστυνομικό τμήμα της πόλης του όπου γνώριζε ότι θα εύρισκε εκεί παρκαρισμένα περιπολικά της αστυνομίας. Ήταν αποφασισμένος να βρει ένα όπλο χωρίς να βλάψει κάποιον αστυνομικό.
Όταν ο Χάρι μου παραχώρησε συνέντευξη, ενώ ήταν κρατούμενος στη φυλακή, διερεύνησα τις γνώσεις του σχετικά με τα όπλα. Ποτέ του δεν είχε αγγίξει κάποιο όπλο και δεν είχε καμιά ιδέα για τις διαφορές μεταξύ των πυροβόλων όπλων και των αεροβόλων, ούτε για τον χειρισμό τους. Δεν είχε κάποια ιδέα για το αν θα ήταν σε θέση να χειριστεί αποτελεσματικά μια μακρύκανη καραμπίνα προκειμένου να αυτοπυροβοληθεί. Ήταν το ίδιο ανίδεος και για τα πιστόλια χειρός. Δεν γνώριζε το παραμικρό για τα σχετικά ζητήματα ασφάλειας. Δεν γνώριζε ούτε ότι θα έπρεπε να σύρει προς τα πίσω τη θαλάμη προκειμένου να οπλίσει ένα ημιαυτόματο πιστόλι. Ήταν ένα άτομο συνεπαρμένο από μια αποστολή· οι λεπτομέρειες είτε τα πρακτικά ζητήματα δεν απασχολούσαν το μυαλό του Χάρι. Επικεντρωμένος καθώς ήταν στο στόχο του δεν άφηνε οτιδήποτε άλλο να παρεμβληθεί. Εν τω μεταξύ, ο Χάρι δεν είχε ούτε και την παραμικρή ιδέα ότι το ψυχοφάρμακο υποκινούσε μια συμπεριφορά εντελώς ξένη προς το χαρακτήρα του.
Λίγο πριν την άφιξη του Χάρι στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, ο Χάρι εντόπισε ένα περιπολικό όχημα παρκαρισμένο δίπλα στο πεζοδρόμιο. Ένας αστυνομικός ήταν καθισμένος μέσα στο όχημα συμπληρώνοντας μια κλήση για την τροχαία παράβαση που διέπραξε κάποιος οδηγός τον οποίο είχε συλλάβει και ευρισκόταν μπροστά από το περιπολικό. Τώρα μια νέα παρόρμηση συνεπήρε τον Χάρι. Οδήγησε κρυφά το αυτοκίνητό του σε κάποιο χώρο στάθμευσης κοντά στο περιπολικό.
Ο αστυνομικός καθόταν στο αυτοκίνητό του έχοντας αφήσει αναλάμποντα τον φωτεινό φανό του περιπολικού, χωρίς να υποψιάζεται ότι κάποιος επρόκειτο να του επιτεθεί με έναν ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο. Εν τω μεταξύ ο ψυχαναγκασμός του Χάρι τον είχε καταλάβει πλήρως. Σύμφωνα με τη δικά του λόγια, αυτός είχε «απώλεια περιφερικής όρασης». Αισθάνθηκε συνεπαρμένος: «Το μόνο που έβλεπα ήταν τις κόκκινες αναλαμπές και έμοιαζε να εξαντλούμε. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι δεν το άντεχα άλλο – πρέπει να το κάνω».
Ο Χάρι παρέμεινε καθισμένος στο αυτοκίνητό του με τη μηχανή στο ρελαντί μέχρι που ο αστυνομικός επιχείρησε να ανοίξει την πόρτα του περιπολικού του. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν μεταξύ 15 και 20 ποδών. Μόλις ο αστυνομικός πάτησε στο πεζοδρόμιο ο Χάρι ξεκίνησε. Φρενάροντας στιγμιαία πάτησε μέχρι το τέρμα το γκάζι και εφόρμησε. Όταν ο αστυνομικός τον αντελήφθη, ο Χάρι ήδη είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, τον χτύπησε ρίχνοντάς τον στο έδαφος και προσκρούοντας στο πλαϊνό μέρος του περιπολικού.
Στη συνέχεια, ο Χάρι πλησίασε τον ξαπλωμένο αστυνομικό και άκουσε τον αστυνομικό να κραυγάζει, «αυτός προσπαθεί να με σκοτώσει». Ο Χάρι έσκυψε πάνω του και προσπάθησε να τον καθησυχάσει, «Το μόνο που θέλω είναι το όπλο σου. Το μόνο που θέλω είναι το όπλο σου». Εκείνο που επεδίωκε είναι να τον βεβαιώσει ότι δεν ήθελε να τον βλάψει.
Στο σημείο αυτό η μνήμη του Χάρι παρουσιάζει κάποιο κενό διάρκεια ενός με δυο λεπτών. Θυμάται κάποιον να ακινητοποιεί το χέρι του καθώς το άπλωσε για να αρπάξει το όπλο του αστυνομικού. Άκουσε κάποιον να λέει, «Ω, θα πάρει το όπλο». Τότε οραματίστηκε ότι πήρε το όπλο, το έστρεψε προς το κορμί του και πίεσε τη σκανδάλη. Το επόμενο που θυμάται είναι κάποιος να τον έχει ακινητοποιήσει πάνω στο έδαφος. Δύο άνδρες είχαν σπεύσει να βοηθήσουν τον αστυνομικό.
Ο αστυνομικός ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Έφερε πληγές και μώλωπες, ενώ ήταν σοκαρισμένος. Το ένα από τα πόδια του ήταν σπασμένο. Με τη βοήθεια, όμως, των δύο καλών Σαμαρειτών κατάφερε να αντιμετωπίσει το διαταραγμένο άτομο που του επιτέθηκε και αποπειράθηκε να του αρπάξει τα όπλο του από τη θήκη.
Κατά τη διάρκεια αυτής της τρομερά βίαιης επίθεσης εναντίον του αστυνομικού, ο Χάρι – ένας άνθρωπος γνωστός για την ευγενική και δοτική του φύση – δεν αντελήφθη ότι ένα ανθρώπινο πλάσμα. «Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως ήθελα να πεθάνω. Προφανώς δε σκέφτηκα τις όποιες συνέπειες θα προκαλούσα στον οποιονδήποτε». Δεν είχε προετοιμάσει κάποιο σχέδιο διαφυγής για την περίπτωση που δεν θα κατάφερνε να πέσει πάνω στο περιπολικό. Αισθανόταν ότι ήταν υποχρεωμένος να τερματίσει τη ζωή του επί τόπου, αμέσως και με κάθε κόστος.
Μετά το περιστατικό της επίθεσης, ο Χάρι δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της πράξης του η οποία είχε σαν αποτέλεσμα παραλίγο να καταστήσει ανάπηρο ή να θανατώσει έναν άλλο άνθρωπο, ένα όργανο της τάξης του οποίου τη θέση σεβόταν. Αργότερα, καθώς η χημική δράση του Paxil είχε αρχίσει να ατονεί, ο Χάρι, ένιωσε συντετριμμένος και μετανιωμένος. Ξανάγινε ο πραγματικός Χάρι Χέντερσον – χωρίς όμως η ζωή του να ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Ο ίδιος άνθρωπος που σε όλη του τη ζωή νοιαζόταν έντονα για τους άλλους, τώρα είχε αποκτήσει ένα φοβερό λόγο για να νιώθει ενοχές. Έτσι, εισήλθε σε μια περίοδο βαθιάς κατάθλιψης.
Εντελώς απροσδόκητα, ο αστυνομικός εκείνος εναντίον του οποίου διέπραξε τη βίαιη επίθεση ο Χάρι, έσπευσε για να του παράσχει νομική συμπαράσταση. Ο αστυνομικός, αφού πρώτα μελέτησε μια αναλυτική έκθεση την οποία συνέταξα και στην οποία αναφέρονταν, η ιδιότητα του Paxil να προκαλεί ψυχαναγκαστικές και βίαιες αυτοκτονίες και η κλινική ανάλυση της συγκεκριμένης περίπτωσης του Χάρι, αποφάσισε ότι ο Χάρι ήταν ένα από τα θύματα της προκαλούμενης από ψυχοφάρμακα παραφροσύνης (spellbinding) και για το λόγο αυτό θα έπρεπε αυτός να αντιμετωπιστεί με επιείκεια.
Κατά τα μέσα του 2002, όταν ο Χάρι Χέντερσον οδήγησε το αυτοκίνητό του καταπάνω στον αστυνομικό, είναι αμφίβολο το κατά πόσο υπήρχε στην Αμερική οποιοσδήποτε άλλος ψυχίατρος ο οποίος θα αναλάμβανε την περίπτωσή του. Σχεδόν όλοι τους ήταν τότε σε μια κατάσταση νοητικής άρνησης και οι περισσότεροι παραμένουν σε αυτή την κατάσταση, αναφορικά με την ιδιότητα των αντικαταθλιπτικών να εξωθούν τους ανθρώπους εκτός εαυτού. Ακόμη και σήμερα, μετά την παραδοχή εκ μέρους της FDA ότι τα νέας γενιάς αντικαταθλιπτικά, όπως είναι το Paxil και το Prozac, προκαλούν αυτοκτονίες, είναι ελάχιστοι οι ψυχίατροι που διαθέτουν ταυτόχρονα την αναγκαία εξειδίκευση και την αποφασιστικότητα να αντιπαρατεθούν εντός των δικαστηρίων με τις πανίσχυρες φαρμακοβιομηχανίες. Αν δεν είχα εμπλακεί στη δικαστική υπόθεση του Χάρι Χέντερσον, πιθανώς να είχε περάσει τα μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη φυλακή. Όμως, η ανάλυση που έκανα για την περίπτωσή του οδήγησε την εισαγγελία και το δικαστήριο, όπως επίσης και το τραυματισμένο θύμα της επίθεσης, να αναθεωρήσουν την αρχική σκληρή ετυμηγορία τους σε βάρος του Χάρι. Η μικρότερη ποινή που του επεβλήθη του επέτρεψε να αποφυλακιστεί μετά από ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.
Αρκετούς μήνες μετά την εκδίκαση της υπόθεσής του, ο Χάρι ταξίδεψε οδικώς μια μακρά απόσταση μαζί με τη σύζυγό του για να μου ζητήσει να τον βοηθήσω να αντιμετωπίσει το συναισθηματικό φορτίο που του προκάλεσε η περιπέτειά του. Ο ανθρώπινος νόμος τον συγχώρησε ευκολότερα από όσο μπορούσε να συγχωρήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Με πρόσθετη υποστηρικτική βοήθεια από άλλον ένα ντόπιο σύμβουλο και από τη σύζυγό του, ο Χάρι χρειάστηκε περισσότερο από ένα χρόνο για να ανάνηψη από τις εξουθενωτικές του ενοχές για την πράξη του. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα μπορέσει να απαλλαγεί πλήρως από τις συναισθηματικές συνέπειες της εμπλοκής του με την προκαλούμενη από ψυχοφάρμακα παραφροσύνης (spellbinding), αν και αυτό θα χρειαστεί το χρόνο του.
Η ΝΟΣΟΑΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ PAXIL
Η προκαλούμενη από ψυχοφάρμακα παραφροσύνη εκδηλώνεται με μια δριμύτητα που κυμαίνεται από την ήπια παραφροσύνη έως και την ακραία, ενώ ο Χάρι εξωθήθηκε από το Paxil στην ακραίας μορφής παραφροσύνη. Οι αντιδράσεις του στο Paxil είναι ενδεικτικές και των τεσσάρων απόψεων της προκαλούμενης από ψυχοφάρμακα παραφροσύνης (spellbinding):
-
Η νοητική του κατάσταση επιδεινώθηκε χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται.
-
Δεν είχε ούτε και την παραμικρή ιδέα σχετικά με το γεγονός ότι το ψυχοφάρμακο που έπαιρνε ήταν υπεύθυνο για όσα του συνέβαιναν.
-
Παρά το γεγονός ότι η κατάστασή του επιδεινωνόταν, υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες εκείνος πίστευε ότι η κατάστασή του ήταν καλύτερη όσο ποτέ άλλοτε, ιδίως σε ευφορικές στιγμές τις οποίες περνούσε γλεντώντας.
-
Τελικά, ανέπτυξε μια ψυχαναγκαστική, καταστροφική συμπεριφορά η οποία καθόρισε και μετέτρεψε σε συντρίμμια τη ζωή του.
ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΗ ΗΤΑΝ Η «ΑΝΑΝΗΨΗ» ΤΟΥ ΧΑΡΙ;
Ο ίδιος ο Χάρι δυσκολεύτηκε πολύ να πιστέψει ότι το ψυχοφάρμακο αυτό από μόνο του μπόρεσε να τον οδηγήσει σε τόσο φρικτές πράξεις και για το λόγο αυτό δημιούργησε στον εαυτό του κάποιες δυσκολίες. Για παράδειγμα, ενώ βρισκόταν έγκλειστος στη φυλακή, ο Χάρι απέστειλε πολλές επιστολές ενθάρρυνσης σε άλλους έγκλειστους στη φυλακή, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό τον γενναιόδωρο και δοτικό χαρακτήρα του, όμως για τις επιστολές αυτές η πληροφόρηση ήρθε σε μένα από τρίτα πρόσωπα. Στις συνεδρίες τις οποίες είχαμε ο Χάρι ουδέποτε υποστήριξε ότι τελούσε σε κατάσταση παραφροσύνης είτε ψύχωσης ενώ διέπραττε το έγκλημά του. Όπως ακριβώς και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους οι οποίοι τελούν σε κατάσταση προκαλούμενης από ψυχοφάρμακα παραφροσύνης (spellbinding), ο Χάρι είχε τόσο λίγη διαθέσιμη μνήμη και τόσο λίγη επίγνωση του βαθμού της νοητικής του διαταραχής της οφειλόμενης στο Paxil, ώστε οι περισσότερες από τις σχετικές με τη νοητική του επιδείνωση πληροφορίες χρειαζόταν να προέλθουν από τρίτα πρόσωπα.
Ο Χάρι δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την ψυχαναγκαστική του επιθυμία να τερματίσει τη ζωή του, η οποία μάλιστα καταπατούσε πλήρως τους ηθικούς του φραγμούς, ενώ ταυτόχρονα απέφευγε ολοκληρωτικά να αποδώσει την ευθύνη της πράξης του στο ψυχοφάρμακο. Μέχρι να τον ενημερώσω ο ίδιος, δεν είχε ούτε την και την παραμικρή ιδέα σχετικά με την ήδη υπάρχουσα και μάλιστα ογκώδη επιστημονική βιβλιογραφία στην οποία καταγράφεται η ψυχαναγκαστική ώση προς την αυτοκτονία και την παραφροσύνη που προκαλεί το Paxil και τα παραπλήσια αντικαταθλιπτικά όπως το Prozac, το Zoloft και το Celexa.
Ο Χάρι είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον εγκληματολόγο της Πενσυλβάνια κ. Γιώργο Ματανγκό ο οποίος πίστεψε ότι ο πελάτης του ήταν ένας καλός άνθρωπος που ξεστράτισε εξ αιτίας του Paxil και ο οποίος ήταν πρόθυμος να αξιοποιήσει την επιστημονική μου εξειδίκευση. Στα συμπεράσματα της εκτενούς 11000 λέξεων εισήγησής μου προς το δικαστήριο, αναφορικά με τις ποινικές ευθύνες του Χάρι, συνόψισα τη νοητική διεργασία από την οποία προκύπτει το κατά πόσο ένα ψυχοφάρμακο προκάλεσε είτε συνέργησε στην τέλεση μιας βίαιης πράξης – την ίδια νοητική διεργασία έχω περιγράψει περισσότερο συνεκτικά στα επιστημονικά μου άρθρα και βιβλία.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Η μικρή σε κυκλοφορία, τοπική εφημερίδα ‘Αττική Περιφέρεια’, αποδεικνύει ότι είναι μια λεοντόκαρδη εφημερίδα (την συγχαίρουμε!) καθώς, επιτελεί το καθήκον της τολμώντας να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αναφορικά με το βασικότερο, ένα, πρόβλημα των δυτικών κοινωνιών: την πανδημία ουσιοεξάρτησης. Την ίδια ώρα, οι περισσότερες από τις υπόλοιπες εφημερίδες και αναφορικά με το ίδιο αυτό θέμα, επιλέγουν μια ελάχιστα έντιμη σιωπή, επικαλούμενες διάφορες ευφάνταστες ψευδοδικαιολογίες που οι ίδιες επινοούν, ενώ ταυτόχρονα δεν διστάζουν να κατασυκοφαντήσουν περιπτώσεις προσώπων όπως της Susan Boyle και μιας άλλης τραγουδίστριας οι οποίες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από θύματα εκείνων των κοινωνικών δομών οι οποίες θησαυρίζουν από την πανδημία I.H.A.D. Κατά τα άλλα, υπεύθυνοι για τα δυσοίωνα ‘νέφη’ που σχηματίζονται πάνω από τα Μ.Μ.Ε. είναι οποιοιδήποτε άλλοι εκτός από τους δημοσιογράφους. Αμ δε! (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 'Αττική Περιφέρεια', στις 3/7/2009).
Από παιδί του έμαθαν και στη συνέχεια πείστηκε και ο ίδιος, ότι έπρεπε να ζει για να διατηρεί την εικόνα του Αιώνιου Συμβόλου. Και το πέτυχε … υποκύπτοντας όμως τελικά σε ό,τι τόσα χρόνια εξόρκιζε με εγχειρήσεις, θεραπείες και ψεύτικους κόσμους: τον θάνατο.
Ο Μάικλ Τζάκσον έφυγε «βυθισμένος» στα ναρκωτικά, την παράνοια και τα χρέη, όπως χαρακτηριστικά αποκαλύπτουν άτομα του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος στη βρετανική εφημερίδα «Sun». Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ο μεγάλος σταρ ήταν εμφανώς τρομοκρατημένος κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του, ενώ συνεχώς επαναλάμβανε ότι, αν δεν πραγματοποιούσε τις προγραμματισμένες για τον Ιούλιο συναυλίες, κινδύνευε η ζωή του.
Οι ποσότητες των φαρμάκων που λάμβανε, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα φυσιολογικά όρια. Σύμφωνα με πληροφορίες, έκανε τρεις φορές την ημέρα ένεση με το ισχυρό παυσίπονο Demerol, το οποίο - σύμφωνα με τους ειδικούς - εντάσσεται στην ίδια κατηγορία ισχύος με τη μορφίνη, χρησιμοποιείται συνήθως ύστερα από εγχειρήσεις ή πριν από τους τοκετούς και δεν πρέπει να λαμβάνεται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα.
Αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλες δόσεις του Demerol μπορεί να κάνουν τον λήπτη να σταματήσει να αναπνέει ή να έχει παραισθήσεις και κρίσεις.
Ο μεγάλος σταρ έπαιρνε ακόμη το χάπι Dilaudid, επίσης δυνατό παυσίπονο. Και η «θανατηφόρα» λίστα συνεχίζεται με:
- Vicodin, ένα οπιούχο φάρμακο [παρενέργειες: Κεντρικό Νευρικό Σύστημα: υπνηλία, διανοητική διαταραχή, λήθαργος, ψυχική διαταραχή, άγχος, φόβος, δυσφορία, ψυχική εξάρτηση, αλλαγές της διάθεσης. Αναπνευστική καταστολή: το vicodin μπορεί να προκαλέσει δοσοεξαρτώμενη αναπνευστική καταστολή αφύ ενεργεί άμεσα στο αναπνευστικό κέντρο του εγκεφάλου, πατήστε εδώ].
- Soma, μυοχαλαρωτικό - δύο φορές την ημέρα [παρενέργειες: Κεντρικού Νευρικού Συστήματος: υπνηλία, ζάλη, ίλιγγος, αταξία, τρόμος, διέγερση, ευερεθιστότητα, κεφαλαλγία, καταθλιπτικές αντιδράσεις, συγκοπή, αϋπνία και επιληπτικές κρίσεις, πατήστε εδώ].
- Xanax, ηρεμιστικό - δύο φορές την ημέρα [παρενέργειες: οι βενζοδιαζεπίνες ή ηρεμιστικά μπορεί να προκαλέσουν μια μεγάλη ποικιλία από ασυνήθιστες ψυχικές αντιδράσεις καθώς επίσης και επιθετική συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένων επίμονου άγχους και αϋπνίας, μανίας (ιδίως Xanax) και άλλες μορφές ψύχωσης, παράνοια, βία, οι αντικοινωνικές πράξεις, κατάθλιψη και αυτοκτονία. Αυτά τα φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν διάφορες βλάβες στη γνωστική λειτουργία, οι οποίες περιλαμβάνουν βλάβες στη βραχυπρόθεσμη μνήμη, σύγχυση και παραλήρημα. Επίσης, μπορούν να προκαλέσουν εξάρτηση και εθισμό. Σοβαρό στερητικό σύνδρομο με πυρετό, μείωση της αρτηριακής πίεσης, αστάθεια, μυϊκές κράμπες, θολή όραση, ανωμαλίες της αίσθησης και της αντιλήψεις, ψύχωση, σπασμούς, ενώ μπορεί να προκαλέσει ακόμη και θάνατο. Η βραχεία δράση των βενζοδιαζεπινών, της αλπραζολάμης (Xanax) και, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, της τριαζολάμης (Halcion) είναι ιδιαίτερα επιρρεπής να προκαλέσει ψυχολογικές και συμπεριφορικές ανωμαλίες. Ειδικά όταν υψηλές δόσεις χορηγούνται για πολλούς μήνες, σε πολλές περιπτώσεις οι λήπτες αυτής της ουσίας υπέφεραν από ψυχική και συναισθηματική αστάθεια και γνωστικές δυσλειτουργίες για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη και μετά τη διακοπή αυτών των φαρμάκων. Αυτές οι δυσμενείς επιπτώσεις του φαρμάκου μπορεί να επιβάλλουν το χάος στη ζωή των ατόμων και των οικογενειών τους, πατήστε εδώ].
- Zoloft, αντικαταθλιπτικό [παρενέργειες: άγχος, διέγερση, κρίσεις πανικού, αϋπνία, ευερεθιστότητα, εχθρότητα, παρορμητισμό, ακαθησία (σοβαρή ανησυχία), υπομανία, και μανία, πατήστε εδώ].
- Paxil, αντικαταθλιπτικό, ειδικό για τις κρίσεις άγχους και μανιώδους συμπεριφοράς [παρενέργειες: όμοιες με του Zoloft].
- Prilosec, για το στομάχι.
Επιπλέον, γιατροί του είχαν συνταγογραφήσει αντιβιοτικά για την ίαση μιας μικρής μόλυνσης, που παρουσίασε μετά την επέμβαση για τον καρκίνο του δέρματος.
Ο Τζάκσον, εκτός από αυτά τα προβλήματα, ήταν και στα πρόθυρα της νευρικής ανορεξίας, αφού ζύγιζε μόλις 51 κιλά και είχε ύψος 1,77.
Μάλιστα, οι γιατροί του εξεπλάγησαν, όταν ο Μάικλ τους εξομολογήθηκε ότι έτρωγε μόνο ένα γεύμα την ημέρα και είχε μανία να ζυγίζεται συνέχεια, με τον φόβο της πρόσληψης βάρους.
Ο Τζάκσον άρχισε να παίρνει παυσίπονα τακτικά από το 1985, τα οποία τον απάλλασσαν από τον πόνο που του προκαλούσαν οι δέκα και πλέον πλαστικές επεμβάσεις που είχε κάνει. Η δοσολογία των φαρμάκων αυξανόταν με το πέρασμα των χρόνων, υπό το βάρος της κατάρρευσης της καριέρας του, των μεγάλων χρεών και των κατηγοριών για παιδεραστία. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Μάικλ αναφέρεται στο παυσίπονο Demerol στο τραγούδι του «Μορφίνη». «Demerol, Demerol, ο Θεός παίρνει Demerol». Τελικά, ακόμη και οι βασιλιάδες όταν πεθαίνουν, μένουν γυμνοί.
Σχόλιο 1: Τα κείμενα εντός αγκυλών προσετέθησαν από τον Χ.Μ.
Σχόλιο 2: Η μικρή σε κυκλοφορία, τοπική εφημερίδα ‘Αττική Περιφέρεια’, αποδεικνύει ότι είναι μια λεοντόκαρδη εφημερίδα (την συγχαίρουμε!) καθώς, επιτελεί το καθήκον της τολμώντας να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αναφορικά με το βασικότερο, ένα, πρόβλημα των δυτικών κοινωνιών: την πανδημία ουσιοεξάρτησης. Την ίδια ώρα, οι περισσότερες από τις υπόλοιπες εφημερίδες και αναφορικά με το ίδιο αυτό θέμα, επιλέγουν μια ελάχιστα έντιμη σιωπή, επικαλούμενες διάφορες ευφάνταστες ψευδοδικαιολογίες που οι ίδιες επινοούν, ενώ ταυτόχρονα δεν διστάζουν να κατασυκοφαντήσουν περιπτώσεις προσώπων όπως της Susan Boyle και μιας άλλης τραγουδίστριας οι οποίες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από θύματα εκείνων των κοινωνικών δομών οι οποίες θησαυρίζουν από την πανδημία I.H.A.D. Κατά τα άλλα, υπεύθυνοι για τα δυσοίωνα ‘νέφη’ που σχηματίζονται πάνω από τα Μ.Μ.Ε. είναι οποιοιδήποτε άλλοι εκτός από τους δημοσιογράφους. Αμ δε!
Σχόλιο 3: Η περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον είναι μια τυπική περίπτωση προσώπου του οποίου η ζωή καταστράφηκε προοδευτικά από ψυχοτρόπες ουσίες. Η τυπική ακολουθία γεγονότων η οποία αφορά εκατομμύρια ανθρώπους έχει ως εξής: κάποτε ένας ξεκινά οικειοθελώς είτε ακούσια (βλ. κακή συντροφιά) από μία ψυχότροπη είτε ναρκωτική ουσία. Στη συνέχεια εκδηλώνονται στον ψυχισμό είτε τη νόηση είτε τη συμπεριφορά αυτού του προσώπου οι αντίστοιχες ‘παρενέργειες’ της ουσίας αυτής. Τότε πηγαίνει σε κάποιο ‘ειδικό’ ο οποίος και προκειμένου να αισχροκερδίσει του αποκρύπτει τη σύνδεση αιτίας (ψυχότροπη είτε ναρκωτική ουσία) και αποτελέσματος (παρενέργειες), του ‘κόβει’ και του ‘ράβει’ μια αληθοφανή ‘ψυχική πάθηση’ στα ‘μέτρα’ του (μέσω ψευδοδιαγνώσεων και μέσω του κολπέτου του ‘Διαγνωστικού και Στατιστικού οδηγού Ψυχικών Παθήσεων’) και τον πείθει να κάνει χρήση μιας άλλης ουσία (αντί να απεξαρτηθεί, απλώς από την πρώτη και μετά από ένα χρονικό διάστημα να ανακτήσει την αρχική φυσική του κατάσταση). Στην συνέχεια προστίθενται και άλλες ουσίες και ο κατήφορος σταματάει στο φυσικό θάνατο.
Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένες μόδες συμπεριφοράς των δυτικών κοινωνιών.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Τα "μεγαλεία" των λειτουργημάτων και των αξιωμάτων πολλοί ηγάπησαν, όμως την αντίστοιχη ευθύνη και λογοδοσία ουδείς. 'Παιδιά', αλαργινό είν' το βλέμμα σας. Προς τι και διατί;
Καράβι πάνω στη θάλασσα, έτος κατασκευής 1983, κλάση shuttle tanker, εκτόπισμα: 22.290 τόννοι.
Καπετάνιος.
Επιβατικό αεροσκάφος Airbus A380, μήκος: 73 μέτρα, μέγιστο βάρος απογείωσης: 560 τόννοι.
Κυβερνήτης επιβατικού αεροσκάφους.
Ημιαυτόματο πιστόλι τύπου Walter PPK 380 ACP.
Αστυνομικός.
Χειρουργικό νυστέρι.
Χειρουργός.
Επαγγελματικό μικρόφωνο τύπου Shure KSM32SL Studio
Δημοσιογράφος.
Κοινοβούλιο.
Εκλεγμένος πολιτικός.
Νήπιο 8χρονο.
Σχόλιο: Τα "μεγαλεία" των λειτουργημάτων και των αξιωμάτων πολλοί ηγάπησαν, όμως την αντίστοιχη ευθύνη και λογοδοσία ουδείς. 'Παιδιά', αλαργινό είν' το βλέμμα σας. Προς τι και διατί;
Υ.Γ.: Επέλεξα να εντάξω το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε την έννοια του καθήκοντος. |
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
 Περίληψη: Η πολιτεία μας πετάει στα σύννεφα… της επιπολαιότητας, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που ξεχνούν ότι έχει ο καιρός γυρίσματα… (φωτό: οδ. Βουκουρεστίου, 11/6/2009, 23:00)
Οι ουσιώδεις ανάγκες της πολιτείας μας, για:
-
απόκτηση εθνικού εισοδήματος από προστιθέμενη αξία
-
τοποθέτηση των κατάλληλων προσώπων στις υπάρχουσες θέσεις ευθύνης
-
καλλιέργεια σχέσεων κοινωνίας μεταξύ των πολιτών και
-
βελτίωση της ανθρωπολογικής κατάστασης των πολιτών
εξακολουθούν να αγνοούνται πεισματικά, ενώ ουδείς λόγος γίνεται περί αυτών.
Η πολιτεία μας πετάει στα σύννεφα… της επιπολαιότητας, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που ξεχνούν ότι έχει ο καιρός γυρίσματα…
Υ.Γ.: επέλεξα να εντάξω το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε ορισμένα ζητήματα πολιτικής.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Άλλοι, με την επιλογή τους, ίσως, τίμησαν τη θέση είτε τη φύση τους, άλλοι, ίσως, όχι. Πάντως, τώρα, όλοι γνωριστήκαμε. Υπογράψαμε φανερά για του καθενός μας την προσωπική συμβολή στην πορεία της πολιτείας μας. Τώρα, ξέρουμε ποιος είναι ο ηγέτης, ποιος ο έμπορος, ποιος ο φύλακας και ποιος ο απλοϊκός.
Ο Θεόδοτος
Αν είσαι απ’ τους αληθινά εκλεκτούς,
την επικράτησί σου κύτταζε πώς αποκτάς.
Όσο κι αν δοξασθείς, τα κατορθώματά σου
στην Ιταλία και στην Θεσσαλία
όσο κι αν διαλαλούν οι πολιτείες,
όσα ψηφίσματα τιμητικά
κι αν σ’ έβγαλαν στη Ρώμη οι θαυμασταί σου,
μήτε η χαρά σου, μήτε ο θρίαμβος θα μείνουν,
μήτε ανώτερος – τι ανώτερος; - άνθρωπος θα αισθανθείς,
όταν, στην Αλεξάνδρεια, ο Θεόδοτος σε φέρει,
επάνω σε σινί αιματωμένο,
του αθλίου Πομπηΐου το κεφάλι.
Και μη επαναπαύεσαι που στην ζωή σου
περιωρισμένη, τακτοποιημένη, και πεζή,
Τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει.
Ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου
το νοικοκερεμένο σπίτι μπαίνει –
αόρατος, άϋλος – ο Θεόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι.
[Κ. Καβάφης]
Στις σημερινές ευρωεκλογές (7 Ιουνίου 2009) ο καθένας μας κατείχε κάποιο συγκεκριμένο πόστο (καθήκοντα), χαρακτηριζόταν από την δική του ιδιαίτερη φύση (κάστα) και έκανε την προσωπική του επιλογή.
Άλλοι, με την επιλογή τους, ίσως, τίμησαν τη θέση είτε τη φύση τους, άλλοι, ίσως, όχι. Πάντως, τώρα, όλοι γνωριστήκαμε. Υπογράψαμε φανερά για του καθενός μας την προσωπική συμβολή στην πορεία της πολιτείας μας. Τώρα, ξέρουμε ποιος είναι ο ηγέτης, ποιος ο έμπορος, ποιος ο φύλακας και ποιος ο απλοϊκός.
Αύριο θα ξημερώσει η μέρα για όλους τους άνεργους, τους ασθενείς, τους μη μορφωμένους, τα παιδιά χωρίς ευκαιρίες, τους νέους χωρίς προοπτική, τους περιθωριοποιημένους, τις πόρνες, τους απελπισμένους, τους άστεγους.
Τι παράξενο! Σεις τα παιδιά του Χρόνου και του Χώρου, δε μάθατε ακόμη ότι ο Χρόνος είναι η παγκόσμια μνήμη χαραγμένη στους πίνακες του Χώρου;
…
Σας λέω ότι ο Χρόνος θυμάται τα πάντα, όχι μόνο αυτά που θυμάστε ζωντανά, αλλά και αυτά που δε γνωρίζετε καθόλου.
Γιατί δεν υπάρχει λήθη στο Χρόνο, όχι, ούτε της παραμικρής κίνησης ή αναπνοής ή ιδιοτροπίας. Και όλα όσα φυλάγονται στη μνήμη του Χρόνου, είναι χαραγμένα βαθιά πάνω στα πράγματα του Χώρου.
…
Ο άνθρωπος έχει μια θέληση στο κάθε τι και κάθε πράγμα έχει μια θέληση στον Άνθρωπο. Η συναλλαγή συνεχίζεται ασταμάτητα. Αλλά πολύ αξιοθρήνητος λογιστής είναι το φθαρτό μυαλό του Ανθρώπου. Δεν είναι το ίδιο αλάθητη η μνήμη του Χρόνου που κρατά ένα πολύ ακριβή λογαριασμό των σχέσεων του ανθρώπου με τους συνανθρώπους και όλα τα άλλα όντα της δημιουργίας και τον σπρώχνει να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του κάθε δευτερόλεπτο, ζωή μετά από ζωή και θάνατο μετά από θάνατο.[Μιχαήλ Ναϊμύ, Το βιβλίο του Μιρδάδ, εκδ. πύρινος κόσμος]
Από αύριο ο καθένας μας σηκώνει το όποιο βάρος ευθύνης συνεπάγεται η επιλογή του. Θα δούμε, δηλαδή, πόσα βήματα θα αντέξουν τα μεριά του καθενός μας.
Υ.Γ.: ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" που χρησιμοποιούμε για να σκεφτούμε ορισμένα ζητήματα πολιτικής.
|
|
Συνεννόηση για Ισορροπία -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Όσοι νόμοι τόση φτώχεια. Όσα όπλα τόσο χάος. Όση ευφυΐα τόσα τρομερά συστήματα. Όσες διαταγές τόση αταξία. Γι’ αυτό ο συνετός δεν επεμβαίνει. Οι άνθρωποι ας αλλάξουν μοναχοί τους. Είναι ειρηνικός, ας γίνουν όλοι έτσι. Δεν τον απασχολεί αν θα διορθωθεί ο κόσμος. Δεν έχει προσδοκίες. Ας γίνει ό,τι έχει να γίνει.
Όσοι νόμοι τόση φτώχεια. Όσα όπλα τόσο χάος. Όση ευφυΐα τόσα τρομερά συστήματα. Όσες διαταγές τόση αταξία.
Γι’ αυτό ο συνετός δεν επεμβαίνει. Οι άνθρωποι ας αλλάξουν μοναχοί τους. Είναι ειρηνικός, ας γίνουν όλοι έτσι. Δεν τον απασχολεί αν θα διορθωθεί ο κόσμος. Δεν έχει προσδοκίες.
Ας γίνει ό,τι έχει να γίνει.
(σ.τ.μ. Μπορεί να ακούγονται κάπως κυνικά αυτά τα λόγια, αλλά στις μέρες μας εκφράζουν μια δραματικά διαπιστωμένη πραγματικότητα: Ο κόσμος δεν καλυτέρευσε, επειδή κάποιοι τον έσπρωξαν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση).
[σ. 84, Λάο Τσε, Τάο Τε Κινγκ, Το βιβλίο του λόγου και της φύσης, 1996, εκδ. Σμίλη].
Σχόλιο
Μπορεί να είναι αγαθή επιλογή:
- Η επισήμανση των πραγματικών αιτίων των προβλημάτων που μαστίζουν την πολιτεία προκειμένου να δημιουργηθούν ολοκληρωμένες μορφές αποκατάστασης (gestalt) των προβλημάτων αυτών.
- Η ανάληψη προσωπικής ευθύνης και ενεργητικής δραστηριότητας για τη διάδοση της πληροφόρησης αυτής (αναφορικά με τις γενεσιουργές αιτίες).
Μπορεί να είναι ευχάριστη επιλογή:
- Η ανάληψη του ρόλου του (επικερδώς) αμέτοχου κριτή (διαιτητή).
- Η αφανής, θετική ανατροφοδότηση των γενεσιουργών αιτίων της παρούσας προβληματικής κοινωνικής κατάστασης και η εκμετάλλευση των παρεπόμενων καταστάσεων ασύμμετρης κατανομής κοινωνικής εντροπίας.
- Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης αναφορικά με τις πραγματικές αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων και η με τον τρόπο αυτό κατασκευή καταστάσεων μη αποφανσιμότητας.
- Η πρόκληση πλασματικών καταστάσεων προσωπικής είτε κοινωνικής αντιπαλότητας μέσω της κατάχρησης συμβολικής βίας.
Από μια δυναμική (λαμβάνοντας υπόψη την παράμετρο του χρόνου) οπτική:
Ουδεμία ουσιώδη διαφορά έχει μια αγαθή επιλογή έναντι μιας ευχάριστης.
Στου άρχοντα τη στέψη και στου κυβερνήτη το διορισμό πολλοί προσφέρουν άμαξες και πετράδια, όμως υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το Λόγο; Γιατί τον τιμούσαν οι παλιοί; Δεν έλεγαν πως χάρη σ’ αυτόν βρίσκεις ό,τι γυρεύεις και τα κρίματά σου συγχωρούνται; Γι’ αυτό ο Λόγος είναι ανεκτίμητος. [ο.π. σ.62].
Υ.Γ.: ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή αφορά ορισμένα οντολογικά ζητήματα.
|
|
Συνεννόηση για Διαφύλαξη -
Απόψεις
|
|
Περίληψη: Ο άνδρας πλέον δεν είχε κανένα λόγο να αγοράσει οτιδήποτε καθώς όλα τα εκθέματα ανήκαν πια στον ίδιο. Μπορούσε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε από αυτά, οποτεδήποτε, ενώ ήταν απολύτως περιττό τόσο να ζητήσει όσο και να διεκδικήσει κάποιο από αυτά. Άρκεσε μόνη η αυτοπαράδοση – μέσω της αγάπης - στον οργανωτή της εμποροπανήγυρης για να τα αποκτήσει όλα.
«Ήταν κάποτε ένας Μαχαραγιάς ο οποίος διοργάνωσε με λαμπρότητα μια ξακουστή εμποροπανήγυρη. Προσκάλεσε σε αυτή εκθέτες από ολόκληρο τον κόσμο και έτσι πάγκοι με υπέροχα εκθέματα κοσμούσαν την εμποροπανήνυρη αυτή.
Το πλήθος συνέρευσε εκεί για να προμηθευτεί οτιδήποτε μπορούσε να ικανοποιήσει τα γούστα του. Ανάμεσα στο πλήθος αυτό παρευρισκόταν και ένας άνδρας ο οποίος αν και διαρκώς περιφερόταν ανάμεσα στους πάγκους εξετάζοντάς τους με μεγάλη προσοχή, απέφευγε να αγοράσει το παραμικρό. Αυτό συνεχίστηκε για ολόκληρη τη μέρα. Οι παρευρισκόμενοι εύλογα αναρωτιόνταν γιατί ο άνδρας αυτός εξέταζε τα εμπορεύματα χωρίς όμως να αγοράζει οτιδήποτε. Διάφοροι προσπάθησαν να του πλασάρουν κάποια από τα προϊόντα αυτά, εκείνος όμως επέμενε ότι θα αγόραζε μόνο εφόσον εύρισκε κάτι το οποίο να τον ικανοποιεί πραγματικά.
Όταν απέμεναν μόνο δύο ημέρες μέχρι τη λήξη της εμποροπανήγυρης μερικοί του υπενθύμισαν ότι του απέμενε λίγος χρόνος, οπότε θα έπρεπε να βιαστεί διαφορετικά θα έχανε την ευκαιρία να αγοράσει το οτιδήποτε. Εκείνος επέμεινε να περιμένει μέχρις ότου βρει κάτι που πραγματικά να τον ικανοποιεί. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και το τελευταίο λεπτό πριν ξεκινήσει το μάζεμα των πάγκων, οπότε ο άνδρας πήγε στον Μαχαραγιά που διοργάνωσε αυτή τη λαμπρή εμποροπανήγυρη και έβαλε στην παλάμη του το χέρι του Μαχαραγιά. Τότε του είπε, ‘Επιθυμώ να αγοράσω αυτό εδώ το χέρι που διοργάνωσε τη λαμπρή εμποροπανήγυρη’. Ο Μαχαραγιάς του απάντησε, ‘Μου είναι δύσκολο να σκεφτώ ότι ο ίδιος είτε το χέρι μου μπορούν να γίνουν αντικείμενο αγοραπωλησίας! Άλλα αντικείμενα μπορούν να πωληθούν, όχι όμως ο Μαχαραγιάς’. Ο άνδρας επέμεινε, ‘Θέλω να αποκτήσω εσένα που είσαι η αιτία αυτής της λαμπρής εμποροπανήγυρης και όχι απλώς τα εκθέματα που περιλαμβάνονται σε αυτή’. Ο Μαχαραγιάς του απάντησε, ‘Αν θέλεις εμένα πραγματικά, μπορείς να με αποκτήσεις όχι με τα χρήματά σου αλλά με την αγάπη σου’. Ο άνδρας απάντησε ότι ήταν ήδη προετοιμασμένος γι΄ αυτό και αμέσως, παραδόθηκε στον Μαχαραγιά με τόσο ισχυρή και απεριόριστη αφοσίωση ώστε αμέσως κατέκτησε τόσο τον ίδιο τον Μαχαραγιά όσο και όλα τα εκθέματα της εμποροπανήγυρης τα οποία ανήκαν σε αυτόν.
Ο άνδρας πλέον δεν είχε κανένα λόγο να αγοράσει οτιδήποτε καθώς όλα τα εκθέματα ανήκαν πια στον ίδιο. Μπορούσε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε από αυτά, οποτεδήποτε, ενώ ήταν απολύτως περιττό τόσο να ζητήσει όσο και να διεκδικήσει κάποιο από αυτά. Άρκεσε μόνη η αυτοπαράδοση – μέσω της αγάπης - στον οργανωτή της εμποροπανήγυρης για να τα αποκτήσει όλα».
Υ.Γ.1: Οι πολιτικοί κατάλαβαν τίποτα; Οι πολίτες; Οι διανοούμενοι;
Υ.Γ.2: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει την ποικιλομορφία της "γλώσσας" με την οποία σκεφτόμαστε, γενικά, την πολιτική.
|
|
Περίληψη: Ο καθένας μας, επιλέγει στη ζωή του εκείνο το μονοπάτι που του ταιριάζει καλύτερα, ενώ μάλιστα, είναι εκ των προτέρων γνωστό το αντίστοιχο σημείο στο οποίο το κάθε μονοπάτι οδηγεί. Πάντα έτσι ήταν σκέφτηκα και ένιωσα μια βαθιά γαλήνη.