Αγορά Πολιτών

Η δράση των ΜΜΕ διεξάγεται, ταυτόχρονα, σε δύο επίπεδα: το «αφανές» (δηλαδή, εκείνο που προσδιορίζεται από τα σύνολα των προθέσεων-επιθυμιών και των κοσμοεικόνων, καθενός εκ των εργαζομένων σε αυτά) και το «εμφανές» (δηλαδή οι εκπεφρασμένες προφορικές είτε γραπτές απόψεις και ειδήσεις, οι οργανωσιακές δομές, η κατηγοριοποίηση της δημοσιογραφικής ύλης, οι χρησιμοποιούμενες γραφικές τεχνικές, τα τεχνικά μέσα κ.λπ.).

Πρόλογος

«Όσον καιρό θα υπάρχει, μέσω των νόμων και των ηθών, μια κοινωνική καταδίκη που δημιουργεί τεχνητή κόλαση μεσ' στην πολιτισμένη κοινωνία κι επιβαρύνει με την ανθρώπινη νομοτέλεια τη μοίρα που είναι θεϊκή. Όσον καιρό θα μένουν άλυτα τα τρία προβλήματα του αιώνα: ο ξεπεσμός του ανδρός με την ανεργία [ή με το φάσμα της ανεργίας], η εξαχρείωση της γυναίκας με την πείνα [ή με το φάσμα της πείνας], το μαράγκιασμα του παιδιού με την αμάθεια. Όσον καιρό θα υφίστανται ορισμένα στρώματα κοινωνική ασφυξία. Με άλλα λόγια, και ακόμα γενικότερα, όσο θα σέρνεται στον κόσμο η αμορφωσιά και η ανέχεια, βιβλία σαν τούτο εδώ [οι άθλιοι] μπορεί να μην είναι περιττά». Ωτβίλ, 1 Ιανουαρίου 1862, Victor Hugo.

Ορισμοί

Πολιτική διακυβέρνηση είναι η υποβοήθηση των πολιτών στην πορεία τους προς την ολόπλευρη υπαρκτική ολοκλήρωση, μέσω της απομάκρυνσης «εξωτερικών» εμποδίων που συναντούν, οι πολίτες, στην πορεία τους προς την αυτογνωσία. Επομένως, τα μέσα που χρησιμοποιούνται, «μεταρρυθμίσεις», θεσμικές παρεμβάσεις, αναδομήσεις, νομοθετήσεις, κ.λπ. δεν αποτελούν αυτοσκοπό, ενώ αποκτούν νόημα μόνο όταν χαρακτηρίζονται (και στο βαθμό που χαρακτηρίζονται) από μια λογική αναφορικότητα ως προς τις ανθρωπολογικές ανάγκες των πολιτών. Η δε αποτελεσματικότητά τους επιμετρείται: από την υπαρκτική κατάσταση των πολιτών και στη συνέχεια, από τη δυνατότητα επιβίωσης (οικονομικής, κοινωνικής, συμβολικής κ.λπ.) την οποία απολαμβάνουν οι πολίτες, χωρίς διακρίσεις.

Κλειστές είναι εκείνες οι αγορές για την είσοδο (ή την παραμονή) στις οποίες, ο πολίτης, να πρέπει να υποβιβαστεί υπαρκτικά. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι, διάφορες κλίκες, παρέες, κυκλώματα, μαφίες, συντεχνίες, υπηρεσιακοί παράγοντες δημοσίων υπηρεσιών, πολιτικά πρόσωπα, «επιχειρηματίες», εξωθεσμικοί παράγοντες, πολιτιστικοί σύλλογοι, Μ.Μ.Ε., σέκτες, κ.ά., προκειμένου να επιτρέψουν την είσοδο είτε την παραμονή σε κάποια αγορά, επιβάλλουν στον πολίτη προσωπικές δεσμεύσεις (δηλαδή, δεσμεύσεις όσον αφορά την έκφραση προσωπικής ετερότητας είτε της λογικής τους αναφορικότητας) που υπερβαίνουν τους θεσμικά καθιερωμένους κανόνες ορθής λειτουργίας της ανταγωνιστικής αγοράς. Μια αγορά γίνεται κλειστή με διάφορους τρόπους: συμβολική βία, ευνοιοκρατία, τεχνητή πρόκληση ανεργίας, κατάλληλη επιχειρησιακή κουλτούρα, παίγνια απομείωσης της ποικιλομορφίας, ύπουλη εγκληματικότητα, χρήση ολογραφικών μεθόδων, κ.λπ.

Απόψεις

Η ανεργία (ή το φάσμα της ανεργίας) οδηγεί (σύμφωνα και με τον αφορισμό του Hugo) τον πολίτη στον υπαρκτικό ξεπεσμό του, δηλαδή σε μια κατάσταση όπου κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του παίζει το ένστικτο της επιβίωσης («όταν η φύση αυτονομείται, οι φυσικές λειτουργίες της ζωής γίνονται υπαρκτικός αυτοσκοπός, ως ύπαρξη λογαριάζεται η επιβίωση και όχι η σχέση»).

Ο πολίτης οδηγείται (αδικαιολόγητα! αν και αιτιολογημένα) συστημικά στη χρήση ναρκωτικών (είτε ψυχοτρόπων ουσιών), μόνο, από το συνδυασμό της απόγνωσης στην οποία οδηγεί η διακύβευση της επιβίωσης του ιδίου είτε της οικογένειάς του και της μεθοδικά (μέσω τηλεοπτικών προτύπων και γκρίζας διαφήμισης σε έντυπα) καλλιεργημένης σύγχυσης (μη αποφανσιμότητας) αναφορικά με τα αποτελέσματα αυτής της χρήσης. Το φαινόμενο της χρήσης ναρκωτικών είτε ψυχοτρόπων ουσιών έχει λάβει την έκταση πανδημίας. (τεκμηρίωση: άρθρο «Ελευθεροτυπία» 17/9/2005 Ε.Κ., Ν.Κ.: «Το 2004 μόνο, η συνολική κατανάλωση ηρεμιστικών, αντικαταθλιπτικών, αντιψυχωσικών και αντιεπιληπτικών [συνοδευτικά αντιψυχωσικών] ανήλθε στα 10.300.000 κουτιά». Αν υπολογίσουμε τη σημερινή χρησιμοποιώντας (χονδρικά) ένα ετήσιο ρυθμό αύξησης 20% και προσθέσουμε την ετήσια κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών, χονδρικά, μερικές νταλίκες φορτωμένες με ινδική κάνναβη, μερικές εκατοντάδες κιλά κοκαΐνη, μερικές εκατοντάδες κιλά ηρωίνη, χάπια έκσταση, αμφεταμίνες, κρακ και άλλες νευροτοξικές ουσίες και διαιρέσουμε με το πλήθος των ενηλίκων Ελλήνων, τότε θα συνάγουμε, ενδεχομένως, τραγικά συμπεράσματα όσον αφορά την έκταση του φαινομένου της αδικαιολόγητης χρήσης ναρκωτικών είτε ψυχοτρόπων ουσιών, στην πατρίδα μας). Η χρήση ναρκωτικών είτε ψυχοτρόπων ουσιών προκαλεί σοβαρές βλάβες (συχνά μη αναστρέψιμες) στο νευρικό σύστημα του χρήστη (τεκμηρίωση: www.breggin.com). Άρα, η ευθυκρισία και η υπευθυνότητα των χρηστών ναρκωτικών είτε ψυχοτρόπων ουσιών είναι αμφίβολη (στην καλύτερη περίπτωση). Αμφίβολη είναι και η δυνατότητα, αυτών των χρηστών, αποτελεσματικής άσκησης καθηκόντων σε πόστα ευθύνης είτε σε ρόλους διοικητικούς ή γονεϊκούς. Το χειρότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι οι νευροτοξικές αυτές ουσίες αποτελούν, οιονεί, καταστροφικά όπλα. Τεράστιες, ανεξέλεγκτες ποσότητες αυτών των ουσιών βρίσκονται στην κατοχή των χρηστών τους (και όχι μόνο), οι οποίοι χαρακτηρίζονται από αμφισβητήσιμη ευθυκρισία και υπευθυνότητα. Τι είδους χρήση αυτών των ουσιών διενεργούν οι χρήστες τους, υπό τις σημερινές συνθήκες κοινωνικής «ζούγκλας» και απόγνωσης, τις οποίες διαμορφώνουν: η ανεργία, το φάσμα της ανεργίας, η οικονομική κρίση των μικρών, των μεσαίων και των μεγάλων επιχειρήσεων, οι πιστωτικές κάρτες, τα καταναλωτικά δάνεια, η διάχυτη συμβολική βία όλων εναντίων όλων, η απάλειψη του προσωπικού χαρακτήρα των κοινωνικών και των οικογενειακών σχέσεων, η σύγχυση που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα και τα Μ.Μ.Ε., κ.ά.;

Τα ναρκωτικά και οι ψυχοτρόπες ουσίες, δυστυχώς, προσφέρονται και για αθέμιτη χρήση, ειδικά, στο πλαίσιο της ύπουλης εγκληματικότητας. Έχουν τη δυνατότητα – με εγκληματικό τρόπο – να «ανοίγουν» στόματα, να «κλείνουν» στόματα, να κάμπτουν τη βούληση ανταγωνιστών, να «κλείνουν» μπίζνες, να σπιλώνουν υπολήψεις, να αλλοιώνουν συνειδήσεις, να «αφαιρούν» ιδιότητες προσώπων (π.χ. να μετατρέπουν έντιμους ανθρώπους σε λαμόγια, να μετατρέπουν καλούς οικογενειάρχες σε μοιχούς), να εξασφαλίζουν (είτε να ξεφορτώνονται) ερωτικούς συντρόφους είτε συζύγους, να προσδίδουν λαμπρότητα σε παρουσιαστικά είτε να «αποχρωματίζουν» παρουσιαστικά, να οδηγούν πρόσωπα στην αυτοκτονία ή την παραφροσύνη, να μετατρέπουν δεινούς ρήτορες σε γραφικά πρόσωπα, να κάνουν τους ανθρώπους να μπερδεύουν τα λόγια τους, να αλλοιώνουν την έκφραση του προσώπου τους και πολλά άλλα (αποτροπιαστικά).

Τέτοιου είδους νευροτοξικές ουσίες (σύμφωνα με σχετικά ντοκιμαντέρ του τ/ο σταθμού Σκάι) χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου από διάφορες μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης για πολιτικούς λόγους, π.χ. στα σοβιετικά Γκουλάγκ (Αλεξάντερ Σολζενίτσιν) καθώς επίσης και σε ορισμένα βαλκανικά ξερονήσια στο πλαίσιο της εφαρμογής των λεγόμενων «rehabilitation programs» δυτικής προελεύσεως, για τον έλεγχο ή την εξουδετέρωση των πολιτικά αντιφρονούντων, (πηγή: επετειακή πολιτιστική εκδήλωση του Ε.Μ.Π. περ. 1997). Παρά το γεγονός ότι οι ουσίες αυτές μεταβολίζονται γρήγορα εντός του ανθρώπινου οργανισμού (48 ώρες) και για το λόγο αυτό δεν ανιχνεύονται εύκολα, αρκετές περιπτώσεις (πιθανότατα, μόνο η κορυφή του παγόβουνου) εκδήλωσης αυτού του είδους ύπουλης εγκληματικότητας βλέπει το φως της δημοσιότητας (π.χ. «Καθημερινή» 28/9/2005, «Καθημερινή» 8/10/2004, «Καθημερινή» 5/6/2004, «Καθημερινή» 6/6/2004, «Καθημερινή» 9/6/2004).

Η χαμηλή αποδοτικότητα της κοινωνίας μας στους τομείς: του πολιτικού συστήματος, της παιδείας, των κρατικών υπηρεσιών, της οικονομίας, του συστήματος υγείας, των Α.Ε.Ι., της δικαιοσύνης, της εξωτερικής πολιτικής, της παραγωγής τέχνης και πολιτισμού, των κοινωνικών σχέσεων, της διαφάνειας, της αξιοκρατίας κ.λπ. είναι απολύτως συμβατή με την ανθρωπολογική καταστροφή (η οποία ευσχήμως ονομάζεται 'παρενέργειες') που σχετίζεται με την εκτεταμένη (κάθε είδους) χρήση ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών. Επομένως, το εικαζόμενο πρόβλημα της «διαφθοράς» αποτελεί – το πιθανότερο - απλώς ένα σύμπτωμα της ανθρωπιστικής αυτής καταστροφής.

Ο συντάκτης αυτού του κειμένου θεωρεί την τρέχουσα μανιώδη ενασχόληση με ροζ DVD, με οικονομικά ή πολιτικά (πραγματικά είτε εικαζόμενα) σκάνδαλα και μάλιστα υπό τις παρούσες, σχεδόν τραγικές, συνθήκες της κοινωνίας μας, ως μια ενασχόληση «εκτός τόπου και χρόνου». Χρειάζεται, να γίνουν όσες υπερβάσεις (νομικές, χορήγηση αμνηστίας, κ.λπ.) απαιτηθούν για να αντιμετωπιστεί δημιουργικά και μάλιστα στο συντομότερο δυνατό χρόνο, η αιτία του προβλήματος (ναρκωτικά, ψυχοτρόπες ουσίες) αντί του – πιθανότατα -συμπτώματος («διαφθορά»). Μόνο τότε οι Έλληνες θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τα στοιχειώδη εκείνα αγαθά που σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη είναι αυτονόητα:

• να εργάζεσαι σε κάποια εταιρία και να μη φοβάσαι να εκδηλώσεις τις ικανότητες και τη δημιουργικότητά σου
• να απευθύνεσαι σε κάποια δημόσια υπηρεσία και να σου συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια και στοιχειώδη – έστω -ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα
• να έχεις να επιλέξεις το καλύτερο πολιτικό κόμμα και όχι το λιγότερο προβληματικό
• για να έχεις εργασία να πρέπει απλώς να καλλιεργήσεις δημιουργικές ικανότητες και δημιουργικά προσόντα
• όταν έχεις κάποιο νομικό πρόβλημα να μπορείς να βρεις το δίκιο σου
• αν μείνεις χωρίς δουλειά, να υπάρχει κάποια ελεύθερη αγορά στην οποία να μπορείς να πας με την «πραμάτεια» σου ώστε να βρεις γρήγορα εργασία
• να μπορείς να συνεννοηθείς με το «γείτονά» σου
• η τοπική αυτοδιοίκηση να σε υποστηρίζει αντί να είναι «άντρο» ανομίας
• να μπορείς να εμπιστευθείς τους προμηθευτές τροφίμων
• να μπορείς να οδηγήσεις αυτοκίνητο χωρίς να ρισκάρεις σε υπέρμετρο βαθμό την ασφάλειά σου
• οι ηλικιωμένοι – όπως γίνεται στις πολιτισμένες χώρες – να διατηρούν ένα μέρος της δημιουργικότητάς τους, να κάνουν συντροφιά ο ένας με τον άλλον και να ψυχαγωγούνται παίζοντας παιχνίδια
• να μην καταδικάζονται ολόκληρα χωριά, ολόκληρες μειονοτικές κοινότητες της περιφέρειας σε ομαδικό μαράγκιασμα
• οι δημοσιογράφοι να μην παραμένουν έγκλειστοι σε νοητικά «κουκούλια» (όπως συμβαίνει κάποιες φορές) αλλά να εργάζονται εκτός των δημοσιογραφικών γραφείων τους και κοντά στους πολίτες, υποστηρίζοντας και καθοδηγώντας τους
• οι επιχειρηματίες να υποστηρίζουν τη δημιουργικότητα των εργαζομένων και να τους καθοδηγούν στο δρόμο τους προς την προκοπή
• οι πολιτικοί να θέτουν σαν πρώτο στόχο τους να καθίστανται οι ίδιοι «αχρείαστοι» καθώς διευθετούν τα κοινωνικά ζητήματα σε μια τέτοια δίκαιη διάταξη, ώστε εκεί που υπάρχει πρόβλημα να λύνεται «σαν από μόνο του» και εκεί που δεν υπάρχει, να μη δημιουργείται
• οι ιατροί να νοιάζονται εγκάρδια για την υγεία των συνανθρώπων τους και να μην αισχροκερδούν
• οι δικαστές «να θυμούνται ότι οι ίδιοι δεν είναι αφέντες αλλά υπηρέτες του νόμου και δημόσιοι φύλακες της Πολιτείας. ότι, επιπλέον, καθώς δικάζουν ανθρώπους δικάζονται και οι ίδιοι από τον Θεό»
• οι πολίτες «να υπακούουν τα κελεύσματα του Νόμου τόσο εθελόβουλα, ώστε να μη φαίνεται ότι καταναγκάζονται από την αναγκαιότητα του νόμου, αλλά ότι καθοδηγούνται από τη δική τους θέληση»
• κάθε ιδιώτης είτε κρατικός λειτουργός «να φροντίζει για τα κοινά με το ίδιο ενδιαφέρον που φροντίζει για τα προσωπικά του»
• οι έμποροι «με αξιοπιστία και επιμέλεια να τροφοδοτούν και την Πολιτεία και τον εαυτό τους με αγαθά ποιότητας»
• οι έμποροι οι βιοτέχνες και οι άλλοι «να επιδιώκουν τον πλούτο έτσι, ώστε να μη βλάπτουν κανένα, διότι ότι εγείρεται από το κακό θα πέσει πάλι στο κακό»
• οι εργοδότες «να υπηρετούν το νόμο και το λογισμό, ώστε να μπορούν να κυβερνούν και τους εργαζόμενους σύμφωνα με το νόμο και το λογισμό. Επίσης, να θεωρούν τους εργαζόμενους, ανθρώπους, εξίσου με κάθε εργοδότη, και πάντοτε να συνδυάζουν την αυθεντία με τον ανθρωπισμό»
• οι εργαζόμενοι «να είναι ευγνώμονες προς τους εργοδότες τους και να φροντίζουν τις υποθέσεις των εργοδοτών τους σαν να είναι δικές τους»
• οι σύζυγοι να «αγαπούν τη γυναίκα τους σαν το ίδιο το σώμα τους και σαν κόρη οφθαλμού και να την καθοδηγούν με μεγάλη προσοχή»
• οι σύζυγοι «να τιμούν τον άντρα τους σαν τον νου και τον λογισμό τους και να τον ακολουθούν πιστά»
• οι πατέρες «να αγαπούν τους απογόνους τους σαν κλωνάρια της ζωής τους που ρίζωσαν και αυτά και να τα κρατούν ολόρθα με το δικό τους ζωντανό παράδειγμα σαν να είναι μέλη του εαυτού τους»
• οι υιοί και οι κόρες «να ακολουθούν τον πατέρα τους σαν τη ρίζα και την κεφαλή τους και να τον σέβονται σαν δεύτερο Θεό»
• οι φίλοι «να αναζητούν την αλήθεια με συνομιλία και συμβουλή και να επιδιώκουν την αγαθοσύνη με [έντιμη] αλληλοβοήθεια»
• οι διδάσκαλοι «με τη διδαχή και την αγαθοσύνη τους να δημιουργούν γνωστικούς, καλούς μαθητές, σάμπως να γεννούν παιδιά του νου τους»
• οι κύριοι «να προσέχουν κάθε εκδήλωση θηλυπρέπειας»
• οι κυρίες «να επιδιώκουν να έχουν το αντρικό πνεύμα σε κάποιο βαθμό, αλλά πάνω από όλα να είναι σεμνές. Όπως η μεγαλοψυχία αρμόζει στον άντρα έτσι και στην γυναίκα αρμόζει η σεμνότητα».

Το πρόβληµα

Η πατρίδα µας, όπως και οι περισσότερες άλλες χώρες του δυτικού κόσµου, αντιµετωπίζει τα δεινά της µάστιγας των ψυχοτρόπων και των ναρκωτικών ουσιών.

Η χρήση αυτών των ουσιών καθιστά το ανθρώπινο πλάσµα, στο νοητικό και το ψυχικό επίπεδο, ένα 'λιώµα'. Τη χρήση αυτών των ουσιών προαγάγει η παραπληροφόρηση, η έλλειψη µόρφωσης και καλλιέργειας καθώς επίσης και το κυρίαρχο πολιτισµικό υπόδειγµα της νεωτερικότητας.

Στο δηµόσιο βίο, το πρόβληµα αυτό εκδηλώνεται µε τη µορφή χρόνιας, συνεπούς ακρισίας, «διαφθοράς», «αναποτελεσµατικότητας», «εγκληµατικότητας», «αποξένωσης», κ.λπ.

Οι δύο Επιλογές

1η: Τζογάρουµε (εκµεταλλευόµαστε ιδιοτελώς) την παλαβοµάρα που θα κάνει ο οποιοσδήποτε 'χρήστης', ο ευρισκόµενος σε οποιαδήποτε γωνιά του δηµοσίου βίου (π.χ. πολεοδοµικά γραφεία, υπουργεία, Μ.Μ.Ε., δηµόσιες υπηρεσίες, µεγάλους ιδιωτικούς οργανισµούς, κοινωνικό περιθώριο, σχολείο, γειτονιά, συγκοινωνίες, κ.λπ.), προκειµένου να αποκοµίσουµε υλικό είτε συµβολικό όφελος. Π.χ. να ισχυροποιήσουµε την κοινωνική µας ταυτότητα στηλιτεύοντας µια ανυπόστατη, δήθεν «διαφθορά», κάποιους δήθεν «ανέντιµους» δηµόσιους λειτουργούς, µια δήθεν «αναποτελεσµατική» κρατική µηχανή. Να «δικαιώσουµε» την ύπαρξη της υπηρεσίας στην οποία υπαγόµαστε, π.χ. ελεγκτικοί/κατασταλτικοί µηχανισµοί, Μ.Μ.Ε. Να «αξιοποιήσουµε» το δράµα που ζουν οι διάφοροι µαστουρωµένοι φουκαράδες προκειµένου να «γεµίσουµε» τον τηλεοπτικό χρόνο και τις στήλες των εφηµερίδων µε αποπροσανατολιστικά άρθρα που δίνουν την έµφαση (και αναµηρυκάζουν) τα συµπτώµατα του προβλήµατος των ουσιών και όχι τις αιτίες και τους τρόπους υπέρβασης του προβλήµατος. Να παρεµβαίνουµε νοµοθετικά για την αντιµετώπιση των συµπτωµάτων και όχι του προβλήµατος.

2η: Επιτρέπουµε στην όποια ανθρωπιά και εντιµότητα υπάρχει µέσα στην ψυχή µας να λύσει το θεµελιώδες και κύριο κοινωνικό πρόβληµα της πατρίδας µας, αυτό της χρήσης ψυχοτρόπων και ναρκωτικών ουσιών, µε τον (προφανή) τρόπο που πολύ καλά, όλοι γνωρίζουµε.

Ο καθένας µας ας αναλάβει τις ευθύνες του, για να δει η πατρίδα µας και καθένας από µας προκοπή!

Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή ενδεχομένως, η οπτική του να αναβαθμίσει την συνεννόησή μας για το πώς μπορούμε να διαφυλάξουμε, τόσο τους πολίτες, όσο και την πολιτεία συνολικά από τη μάστιγα των πάσης φύσεως εξαστησιογόνων ουσιών.

Περίληψη: Η χρήση ουσιών αφορά συνολικά την κοινωνία μας. Η ανέχεια είναι ένα καταγωγικό δεδομένο αναφορικό πολλών από τα κοινωνικά προβλήματα.

Το έλασσον

Μια ντουζίνα αθλητές ευρέθησαν ντοπαρισμένοι.

Το μείζον

«Πραγματικά, όποιος είδε μόνο την ανέχεια του αντρός, δεν είδε τίποτε: πρέπει να ιδεί την ανέχεια της γυναίκας. Κι' όποιος είδε μόνο την ανέχεια της γυναίκας, δεν είδε τίποτε: πρέπει να ιδεί την ανέχεια το παιδιού.
Όταν ο άντρας φτάσει στην έσχατη ανάγκη, φτάνει ταυτόχρονα και στα έσχατα μέτρα. Αλλοίμονο τότε στ' ανυπεράσπιστα πλάσματα που τον τριγυρίζουν! Η εργασία, το μεροκάματο, το ψωμί, η φωτιά, το κουράγιο, η καλή θέληση, όλ' αυτά του λείπουν. Το φώς της μέρας φαίνεται να σβύνει έξω, το φως της ψυχής σβύνει μέσα του. Σ' αυτή τη σκοτεινιά ο άντρας βρίσκει μπροστά του την αδυναμία της γυναίκας και του παιδιού και τους βουτάει με το στανιό μες στη ντροπή.
Όλες οι φρικαλεότητες τότε είναι δυνατές. Η απελπισία περιβάλλεται από εύθραυστα μεσοτοίχια που οδηγούν όλα τους στο βίτσιο ή στο έγκλημα.
Η υγεία, τα νιάτα, η τιμή, οι ιερές και ανυπόταχτες αβρότητες της νεαρής ακόμα σάρκας, η καρδιά, η παρθενία, η αιδημοσύνη – αυτή η επιδερμίδα της ψυχής – όλα αναμοχλεύονται απαίσια απ' αυτό το ψαχούλισμα που αναζητά μέσα πορισμού, που συναντά το αίσχος και βολεύεται μ' αυτό. Πατέρες, μητέρες, παιδιά, αδερφές, άντρες, γυναίκες, θυγατέρες, γίνονται αλληλένδετοι και συσσωματώνονται σχεδόν όπως σε μια μεταλλική ουσία, μέσα σε μια δυσδιάκριτη σύμμιξη από φύλα, συγγένειες, ηλικίες, ατιμίες, αγνότητες. Διπλοποδιάζονται, ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, σ' ένα είδος τρωγλοσυμποσίου. Αλληλοκοιτάζονται αξιοδάκρυτα. Ω, τους κακόμοιρους! Τι χλωμοί που είναι! Πόσο κρυώνουν! Θαρρείς και βρίσκονται σ' έναν πλανήτη που απέχει απ' τον ήλιο πολύ μακρύτερα παρά εμείς». (Victor Hugo, Οι Άθλιοι).

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας διαβιώνει σε συνθήκες φτώχιας. Από τους υπόλοιπους, πολλοί αντιμετωπίζουν απελπιστικές οικονομικές δυσκολίες, ενώ όλοι αντιμετωπίζουν (υπό μία ή περισσότερες έννοιες) κάποιας μορφής ομηρία.

Η δεύτερη (παγκοσμίως) μεγαλύτερη βιομηχανία, αυτή των ναρκωτικών, έχει ρίξει στα δίκτυα της μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Του υπολοίπου μέρους, βασιλικό μερίδιο νέμεται η φαρμακοβιομηχανία με τα λεγόμενα ψυχοφάρμακα. Η (επουσιώδης) διαφορά μεταξύ των ναρκωτικών και των ψυχοφαρμάκων είναι η παρανομία των πρώτων και η νομιμότητα των δεύτερων. Κατά τα λοιπά υπάρχουν ουσιώδεις ομοιότητες. Η χρήση και των δύο, θεωρείται από τον χρήστη τους απαραίτητη κυρίως λόγω βλαβών (αναστρέψιμων ή μη) στον εγκέφαλό τους τις οποίες τα ίδια και μόνο αυτά, προκαλούν σε αυτόν. Η χρήση και των δύο, ξεκινά (εκούσια ή ακούσια) για ένα μέσο χρήστη κυρίως, είτε εξαιτίας κακών επιλογών όσον αφορά το στενά προσωπικό ανθρώπινο περιβάλλον (άλλοι χρήστες δηλαδή) είτε εξαιτίας ασυγχώρητης αφέλειας (εκ μέρους του χρήστη) αναφορικά με την επίγνωση του εδαφιαίου επιπέδου ηθικής της κοινωνίας μας. Οι επιπτώσεις της χρήσης τους πανομοιότυπες: καταστροφή του εγκεφάλου, απώλεια της ευθυκρισίας, απώλεια της υπαρκτικής ακεραιότητας.

Η απεξάρτηση από τις ναρκωτικές και τις ψυχότροπες ουσίες είναι τόσο περισσότερο εφικτή όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε – ως κοινωνία – την ύπαρξη και τη δεινότητα των υπαρχόντων βρόγχων ανατροφοδότησης της χρήσης και της μη απεξάρτησης. Επομένως, όσοι προβάλλουν τα χαμηλά ποσοστά επιτυχίας κάποιων από τα προγράμματα απεξάρτησης, ενδεχομένως, μας οφείλουν να μας πουν και την υπόλοιπη αλήθεια.

Η I.H.A.D. (iatrogenic helplessness and denial) ιατρογενής ανυμπόρια και άρνησή της, αναφέρεται στην (έχουσα πραγματική υπόσταση) πανδημία της εποχής μας με την οποία αποσαφηνίζεται καταγωγικά, η σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας. Ένας κλάδος της ιατρικής υπό το καθεστώς σύγχυσης, οφειλόμενης σε μη αποφανσιμότητες της επιστημονικής θεωρίας, είτε σε ποταπά συμφέροντα, είτε σε παραπληροφόρηση, είτε σε I.H.A.D. δεύτερης τάξης, επιδίδεται σε συνταγογράφηση (ως μοναδικό γι' αυτούς βιοποριστικό μέσο) ψυχοτρόπων ουσιών, οι παρενέργειες των οποίων ταυτίζονται με τα θεωρούμενα συμπτώματα των προς ίαση θεωρούμενων «παθήσεων». Τόσο ο ιατρός όσο και ο χρήστης και μάλιστα υπό την επήρεια του συνδρόμου άρνησης (ο καθένας για διαφορετικούς λόγους) αδυνατεί να αντιληφθεί την καταστροφική επίδραση, των ουσιών αυτών, στην υγεία του χρήστη. Επομένως, η άποψη που υποστηρίζει, συλλήβδην, ότι «οι άνθρωποι δεν θέλουν να σωθούν», ενδεχομένως, παραγνωρίζει ουσιώδη ζητήματα: ο μαστουρωμένος χρήστης υπάγεται σε κάποιο ανθρώπινο υποείδος ή σε διαφορετικό του ανθρώπινου είδος; μπορούμε να καταλογίζουμε βούληση σε ένα μαστουρωμένο χρήστη; μας αρέσει πολύ η προοπτική να αποτελέσουμε – στο εγγύς μέλλον – μια μικροσκοπική μειοψηφία εντός μιας συντριπτικής (που τα συντρίβει όλα) πλειοψηφίας «ζόμπυ» και όλοι μαζί να ζήσουμε εντός της ίδιας κοινωνίας; θα μας άρεσε ο γείτονάς μας να είναι μόνιμα μαστουρωμένος; μήπως ο συνεργάτης μας; ο γιατρός που θα μας χειρουργήσει; ο πιλότος του αεροπλάνου με το οποίο θα ταξιδέψουμε; ο βουλευτής μας; ο υπουργός μας; μήπως πρέπει να επιλέξουμε τη δημιουργική δράση, τώρα;

Η οικονομική ελίτ της κοινωνίας πώς συμβάλει στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων; Δεν θέλουμε να την αδικήσουμε. Αναγνωρίζουμε ότι τα μέλη της οικονομικής ελίτ αποτελούν φυσικές μονάδες οι οποίες στην καθημερινότητά τους αλληλεπιδρούν με αριθμητικά ασύμμετρο (και για αυτό απειλητικό) πλήθος ανθρώπων, οργανισμών, θεσμών κ.λπ. Αναγνωρίζουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατό να «περιτριγυρίζονται» από το χειρότερο κατακάθι της κοινωνίας μας (τους πιο δόλιους και ανέντιμους ανθρώπους οι οποίοι επιδιώκουν να τους εξαπατήσουν). Αναγνωρίζουμε ότι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι (λόγω της ισχυρής οικονομικής, συμβολικής κ.λπ. δύναμής τους) σε ενδεχόμενους εκβιασμούς και πιέσεις, προερχόμενες από ενδιαφερόμενα μέρη (ντόπια είτε αλλότρια) τα οποία χαρακτηρίζονται από ασυμμετρία διαθέσιμης πληροφόρησης (δορυφόροι, επικοινωνιακά δίκτυα, κ.λπ.). Αναγνωρίζουμε την πίεση που δέχονται, την προερχόμενη από τη βλακώδη κοινωνικά διάχυτη πεποίθηση ότι δήθεν ο υλικός πλούτος, μόνος του εξασφαλίζει την ευτυχία. Όμως, γιατί οι αντίστοιχες οικονομικές ελίτ άλλων ευρωπαϊκών χωρών έχουν συγκρατήσει τις δικές τους κοινωνίες ώστε να μην ξεπέσουν τόσο χαμηλά όσο η δική μας; Αυτές οι ελίτ έχουν περισσότερη δημιουργικότητα; έχουν περισσότερη μόρφωση και καλλιέργεια; έχουν περισσότερη πονηριά στο να παρακάμπτουν τους εκβιασμούς; έχουν μεγαλύτερη, άραγε, επίγνωση του γεγονότος ότι τελικά, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε; Περιμένουμε, επιτέλους, η ελληνική ελίτ να επιλέξει τη συμμετοχή της στην συνολική προσπάθεια που γίνεται για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας μας!

Υ.Γ.: ενέταξα το άρθρο αυτό στην ενότητα "Συνεννόηση για Διαφύλαξη" επειδή πιστεύω ότι δυνητικά, θα μπορούσε να εμπλουτίσει την προβληματική μας αναφορικά με τους τρόπους διαφύλαξης της ακεραιότητας, τόσο των πολιτών, όσο και της πολιτείας μας, συνολικά.

Πρόλογος

Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην κατάδειξη του ολιστικού χαρακτήρα τον οποίο πρέπει να προσλάβει η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (σ.κ.α.), προκειμένου αυτό να καταστεί μακροχρονίως βιώσιμο και αποδοτικό. Επίσης, αποσκοπεί στην κατάδειξη της οργανικής αλληλεξάρτησης η οποία υπάρχει μεταξύ του σ.κ.α. και ορισμένος κρίσιμων (για την προκοπή της πατρίδας μας) κοινωνικών παραμέτρων.

Θα επιχειρήσω, επίσης, να δείξω ότι η δομή την οποία δίνουν, οι διενεργούντες το δημόσιο διάλογο για το λεγόμενο ασφαλιστικό πρόβλημα δυσχεραίνει την αποτελεσματική διαχείριση αυτής της θεωρούμενης προβληματικής κοινωνικής κατάστασης.

Στη συνέχεια ακολουθούν δύο εναλλακτικές εκδοχές δομών επίλυσης του «προβλήματος» μη βιωσιμότητας του σ.κ.α. Η πρώτη εκδοχή είναι συμβατή με τη δομή την οποία υποβάλλει ο δημόσιος διάλογος ενώ η δεύτερη δεν είναι συμβατή.

Δομή δημοσίου διαλόγου

Δεδομένα:

• Μη αλλαγή του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών.
• Μη αλλαγή του ύψους (και τρόπου υπολογισμού) των συντάξεων.
• Μη αλλαγή των γενικών ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.
• Δημογραφικές τάσεις.
• Πλήθος εργατικού δυναμικού.

Ζητούμενα:

• Επίτευξη μακροχρόνιας οικονομικής βιωσιμότητα.

Σχόλιο:

Υπάρχει μη αποφανσιμότητα οφειλόμενη:

• Στην επιδίωξη της εξασφάλισης οικονομικής βιωσιμότητας ενός συστήματος το οποίο λειτουργεί σε ένα περιβάλλον χαρακτηριζόμενο, τόσο από έντονες όσο και από απρόβλεπτες, συνεχείς μεταβολές, ενώ ταυτόχρονα το σύστημα αυτό δομείται και λειτουργεί ντετερμινιστικά (μηχανιστικά).
• Στο γεγονός ότι ενώ ορισμένες κοινωνικές παράμετροι - εκ φύσεως - ασκούν ισχυρή επίδραση σε ολόκληρη τη λειτουργία (άρα και στο σ.κ.α.) της κοινωνίας μας, οι παράμετροι αυτοί απουσιάζουν από το πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης για την επίλυση του «ασφαλιστικού» προβλήματος.
• Το ασφαλιστικό πρόβλημα και μάλιστα στο πλαίσιο του διεξαγόμενου δημόσιου διαλόγου εξετάζεται εντός των ορίων του υπουργείου απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας. Οι διεργασίες, όμως, οι οποίες χρειάζεται να τροποποιηθούν είναι «νησιωτικές» (island activities) σε σχέση με τον λειτουργικοί χώρο αυτού του υπουργείου και για το λόγο αυτό κάθε προσπάθεια επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος από το υπουργείο απασχόλησης είναι επόμενο ότι θα αποτυγχάνει και θα κατασπαταλάται κατά τον τρόπο αυτό πολύτιμος χρόνος και εθνικοί πόροι.

Δομή Εναλλακτική (προτεινόμενη)

Αλληλεπίδραση Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης με τις Παραμέτρους

1. Διεθνής Οικονομική Συγκυρία: Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα (μέρος του οποίου είναι και το οικονομικό σύστημα της Ελλάδας) παλινδρομεί – εκ φύσεως - μεταξύ καταστάσεων σχετικά υψηλής ανάπτυξης και σχετικά υψηλής ύφεσης. Την επίδραση των καταστάσεων αυτών, δέχεται η οικονομία της πατρίδας μας και την ‘απορροφά’ – απλουστευτικά μιλώντας - είτε αυξάνοντας την κατανάλωση είτε μειώνοντας τα αποθέματα πόρων της. Εάν θωρακίζαμε έναντι αυτών των οικονομικών κυμάνσεων, ένα μεγάλο (και διαρκώς αυξανόμενο, λόγω του δημογραφικού προβλήματος) κομμάτι της οικονομίας (τους συνταξιούχους και τις οικογένειές τους) τότε το υπόλοιπο κομμάτι (των εργαζομένων) θα ήταν υποχρεωμένο να απορροφά, μόνο του, δυσανάλογα μεγάλες (και ενδεχομένως συντριπτικές) οικονομικές πιέσεις. Εάν οι βασικές παράμετροι του σ.κ.α., ύψος συντάξεων, ύψος ασφαλιστικών εισφορών και ηλικίες συνταξιοδότησης δεν συναρτώνται δυναμικά, και με την διεθνή οικονομική συγκυρία, τότε διακυβεύεται η αναπτυξιακή δυνατότητα και η οικονομική βιωσιμότητα της χώρας μας.
2. Αποτελεσματικότητα Διοικητικής Οργάνωσης: Σε μια χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα δεν υπάρχει περιθώριο κατασπατάλησης δημόσιων πόρων. Το σ.κ.α. θα πρέπει να βασίζεται σε ένα και μοναδικό ασφαλιστικό ταμείο το οποίο θα είναι οργανωμένο με τρόπο που να ελαχιστοποιεί το κόστος λειτουργίας του και να βελτιστοποιεί την αξιοποίηση των διαθέσιμων αποθεματικών. Η οργάνωση του σ.κ.α. θα πρέπει να είναι τόσο αποτελεσματική και τόσο διαφανής ώστε να καθίσταται σχεδόν περιττό να παρεμβαίνει κανείς, συχνά, στη λειτουργία και τη δομή του.
3. Δημόσιο Χρέος: Το ζήτημα είναι ηθικής τάξεως. Μία πρώτη (υποθετική) γενιά ασφαλισμένων εργάζεται λίγο, αλλά καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία εισφορές οι οποίες προέρχονται, σε κάποιο ποσοστό, από αύξηση του ύψους του δημοσίου χρέους. Μια δεύτερη γενιά ασφαλισμένων εργάζεται πολύ και καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία όχι μόνο τις εισφορές οι οποίες της αναλογούν αλλά καταφέρνει παράλληλα να μειώσει και το ύψος του δημοσίου χρέους. Οι δύο αυτές γενιές ασφαλισμένων γιατί θα πρέπει να απολαύσουν συντάξεις του ιδίου ύψους;
4. Ύψος & Διάρθρωση Α.Ε.Π.: Όταν ο ρυθμός αύξησης του Α.Ε.Π. είναι ανεπαρκής είτε όταν ένα δυσανάλογα μεγάλο μέρος του Α.Ε.Π. προέρχεται από οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες δεν συνιστούν μια υγιή οικονομική ανάπτυξη, τότε το σ.κ.α. θα πρέπει, αναπροσαρμόζοντας αυτόματα τις βασικές παραμέτρους της λειτουργίας του να εναρμονίζεται στην συνολική κοινωνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Αντίθετα, όταν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας και η διάρθρωση του Α.Ε.Π. είναι ικανοποιητική, τότε το σ.κ.α. θα πρέπει, αυτόματα, πάλι να αναπροσαρμόζει τη λειτουργία του ανάλογα. Η τακτική αυτή ενισχύει το μηχανισμό ομοιόστασης της χώρας μας.
5. Βαθμός Εργασιακής Απόλαυσης: Ας εξετάσουμε δύο ακραίες, αντίθετες περιπτώσεις: α) οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν την εργασίας τους καθώς, «με αισιοδοξία κάνουν επαγγελματικά σχέδια, οι εργοδότες τους, πληρώνουν καλύτερα και τους δίνουν περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης», οι εταιρίες στις οποίες εργάζονται χαρακτηρίζονται από συστήματα διοίκησης ασύμβατα με όλες τις μορφές βίας (συμβολική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική κ.λπ.), στις επιχειρήσεις αυτές οι εργαζόμενοι αυξάνουν την μόρφωσή τους, καλλιεργούν τη δημιουργικότητά τους και αναπτύσσουν σχέσεις έντιμης αμοιβαιότητας, ενώ αναγνωρίζεται και επιβραβεύεται η εργασιακή και προσωπική αξία, η δημιουργικότητα, η εφευρετικότητα κ.λπ. β) οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν την εργασία τους επειδή ισχύουν τα αντίθετα από ότι στην προηγούμενη περίπτωση. Εργάζονται όσο γίνεται λιγότερο χρόνο, ημερησίως. Λαμβάνουν σύνταξη στο συντομότερο δυνατό χρόνο. Κάνουν χρήση αδειών ασθένειας όσο συχνότερα μπορούν. Είναι προφανές ότι ένα σ.κ.α. ευνοείται όταν οι εργαζόμενοι-ασφαλισμένοι υπάγονται στην α) περίπτωση καθώς το προϊόν της εργασίας τους είναι και περισσότερο και ποιοτικότερο. Οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται έχουν (πολύ) περισσότερες πιθανότητες ανάπτυξης και προκοπής. Η εθνική οικονομία στην οποία δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις αυτού του είδους είναι, το πιθανότερο, περισσότερο δυναμική.
6. Κατά Κεφαλήν Καλλιέργεια: Όσο πιο καλλιεργημένος και μορφωμένος γίνεται ο άνθρωπος τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται το φαινόμενο της ζωής με ενιαίο τρόπο (ολιστικά)· τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται και ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις της δράσης του πάνω στους συνανθρώπους του και την κοινωνία μας στο σύνολό της. Όσο αυξάνεται η κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τόσο λιγότερο θέση έχουν στην κοινωνία μας νοσηρά φαινόμενα όπως η εισφοροδιαφυγή, οι παράνομες αναπηρικές συντάξεις, οι παρανομίες στη διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων, ο διορισμός στις διοικήσεις ασφαλιστικών ταμείων προσώπων χωρίς επαρκή προσόντα, η διατήρηση οργανωσιακών δομών στα ασφαλιστικά ταμεία οι οποίες κατασπαταλούν πολύτιμους οικονομικούς πόρους, κ.λπ.
7. Δημογραφικές Τάσεις: Αφορά τη γνωστή επιδείνωση της αναλογίας μεταξύ συνταξιούχων και εργαζομένων και την συναφή επιδείνωση της οικονομικής βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων.
8. Επιχειρησιακή Κουλτούρα: Από την ποιότητα της επιχειρησιακής κουλτούρας εξαρτώνται, ο χρόνος τον οποίο επιθυμεί να διαθέσει ο πολίτης για την εργασία του, η ποιότητα και η ποσότητα του προϊόντος (ή της υπηρεσίας) που θα παραχθεί, η διάρκεια της εργασιακής ζωής, το πλήθος των επιθυμητών απογόνων του, η υγεία του εργαζομένου, κ.α. Επομένως, είναι ισχυρή η αλληλεπίδραση που υπάρχει μεταξύ της επιχειρησιακής κουλτούρας και της αποδοτικότητας του σ.κ.α.
9. Κόστος Διαβίωσης: Το σχετικό και όχι το απόλυτο ύψος των συντάξεων, θα πρέπει να χρησιμοποιείται για την – εν μέρει – αξιολόγηση του σ.κ.α. Οι μεταβολές του κόστους διαβίωσης επηρεάζουν την αντίληψη των πολιτών για την αποδοτικότητα του σ.κ.α.
10. Ανταγωνιστικότητα Ελληνικής Οικονομίας: Οποιαδήποτε λύση του ασφαλιστικού προβλήματος οπωσδήποτε συναρτάται με αντίστοιχη λύση του προβλήματος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Σε μια οικονομία η οποία λειτουργεί με εξωτερικά δανειακά κεφάλαια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, οι συνταξιούχοι θα βρίσκονται πάντα σε μειονεκτική θέση αναφορικά με την διεκδίκηση αυτών των εξωτερικών πόρων καθώς η πολιτική, η συμβολική και η καταναλωτική δύναμη που διαθέτουν είναι σχετικά μικρή. Ο ανταγωνισμός που γεννά η διεκδίκηση των πόρων αυτών θα απορροφά πολύτιμη δημιουργικότητα από τους πολίτες της χώρας μας.
11. Βαθμός Ελευθερίας Έκφρασης Προσωπικής Ετερότητας: Ο ενδεχόμενος χαμηλός βαθμός έκφρασης της προσωπικής ετερότητας συνεπάγεται χαμηλή ποικιλομορφία. Η χαμηλή ποικιλομορφία συνεπάγεται χαμηλή δημιουργικότητα (αποδοτικότητα, λογικότητα, συνέπεια, αναφορικότητα κ.λπ.). Όταν αναστέλλεται (με διάφορους τρόπους) η έκφραση της προσωπικής ετερότητας των πολιτών, τότε η εθνική οικονομία παραμένει καχεκτική.
12. Πολιτική Ευθύνη Πολιτών: Υπάρχει μια χρονική υστέρηση μεταξύ της καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών και της είσπραξης των συντάξεων. Αποτελεί, πιστεύουμε, μια έκφραση δικαιοσύνης, ο συνυπολογισμός στο ύψος των συντάξεων (της κάθε γενιάς) και της πολιτικής υπευθυνότητας που επέδειξε η αντίστοιχη γενιά, όταν η γενιά αυτή βρισκόταν στο χρονικό στάδιο της καταβολής ασφαλιστικών εισφορών. Η γενιά που υπερψήφισε στις βουλευτικές εκλογές πολιτικά κόμματα τα οποία διαχειρίστηκαν αποτελεσματικά το σ.κ.α., που επαύξησαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που εξοικονόμησαν οικονομικούς πόρους διαμορφώνοντας αποτελεσματικές και διαφανείς οργανωσιακές δομές και που διαμόρφωσαν ένα σ.κ.α. το οποίο συνέργησε στην γενικότερη προσπάθεια προκοπής της πατρίδας μας, αυτή η γενιά δικαιούται υψηλότερες συντάξεις από τις άλλες οι οποίες υιοθέτησαν πολιτική συμπεριφορά λιγότερο υπεύθυνη.
13. Βαθμός Ανάπτυξης Σχέσεων Κοινωνίας: Η ανάπτυξη λογικής αναφορικότητας μεταξύ των πολιτών συσχετίζεται θετικά με την αποδοτικότητα της εργασίας των πολιτών και την αποδοτικότητα καθώς επίσης και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων και γενικότερα των ‘οργανισμών ανθρώπινης δραστηριότητας’. Η ευρωστία (και όχι η καχεξία) των πολιτών, των επιχειρήσεων και των λοιπών οργανισμών ανθρώπινης δραστηριότητας συσχετίζεται θετικά με την ευρωστία ενός σ.κ.α.

Αλληλεπίδραση των Παραμέτρων με την υπαρκτική κατάσταση και την οικιστική αποκέντρωση των πολιτών

1. Δημόσιο Χρέος: Οι πολίτες μιας χώρας της οποίας ο μισός πληθυσμός έχει συγκεντρωθεί σε μια ανθρωπολογικώς αφιλόξενη πόλη, βρίσκονται σε δυσχερή θέση όσον αφορά τη δυνατότητα αποπληρωμής του υπερβολικά μεγάλου δημόσιου χρέους. Αντίθετα, πολίτες οι οποίοι απολαμβάνουν το σύνολο των δημιουργικών τους δυνατοτήτων (διαμένοντες σε εγγύτητα με το φυσικό περιβάλλον και τις δυνατότητες αναψυχής που αυτό παρέχει) μπορούν ευχερέστερα να επινοήσουν λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της πατρίδας τους και να αυτοπειθαρχήσουν προκειμένου οι λύσεις αυτές να εφαρμοστούν πρακτικά.
2. Ύψος & Διάρθρωση Α.Ε.Π.: Ισχύουν οι ίδιοι λόγοι με εκείνους του δημοσίου χρέους.
3. Βαθμός Εργασιακής Απόλαυσης: Ο υπαρκτικά ακέραιος πολίτης διαθέτει το προνόμιο (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό) της χωρίς προφανή αιτία απόλαυσης του «να είναι ο εαυτός του». Η ποιότητα είναι το βασικότερο συστατικό της δράσης του. Η εργασιακή απόλαυση αποτελεί τη μια από τις δύο εργασιακές απολαβές του υπαρκτικά ακέραιου εργαζόμενου. Η αποκεντρωμένη διαβίωση (κοντά στη φύση) αυξάνει την πιθανότητα ο εργαζόμενος να διαθέτει επαρκείς ευκαιρίες ανάπαυσης και αναψυχής, με προφανή αποτελέσματα αναφορικά με το βαθμό εργασιακής απόλαυσης, του εργαζομένου αυτού. Η εξοικονόμηση χαμένου στις μετακινήσεις χρόνου, η εξοικονόμηση ανθρώπινης ψυχικής αντοχής η οποία σπαταλάτε στις συνηθισμένες κοινωνικές τριβές της καθημερινότητας των μεγαλουπόλεων, η ζωτικότητα την οποία προσδίδει στον ανθρώπινο οργανισμό ο καθαρός αέρας, η ησυχία από τους θορύβους της μεγαλούπολης και η αρμονία των ήχων της φύσης, αποτελούν πρόσθετους λόγους αναβάθμισης της εργασιακής απόλαυσης.
4. Κατά Κεφαλήν Καλλιέργεια: Ο ανθρωπολογικώς ικανοποιημένος πολίτης που διαβιώνει σε αποκεντρωμένους οικισμούς βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την αναβάθμιση της μόρφωσής του και της καλλιέργειάς του, για τους λόγους που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο. Αντίθετα ο μαζικοποιημένος και μοναχικός (ανεξαρτήτως του πλήθους των ανούσιων κοινωνικών του συναναστροφών) κάτοικος των μεγαλουπόλεων, ο χωρίς ελεύθερο χρόνο, ο χωρίς ψυχική ηρεμία και ο χωρίς ισχυρή νοητική συγκέντρωση, βρίσκεται σε δυσχερή θέση όσον αφορά τη δυνατότητα αναβάθμισης της μόρφωσης και της καλλιέργειάς του.
5. Δημογραφικές Τάσεις: Η αποκεντρωμένη και κοντά στο φυσικό περιβάλλον μακροχρόνια διαβίωση, προσφέρει στην οικογένεια μια βαθύτερη γνώση για τον κόσμο και μια μεγαλύτερη (πολύπλευρη) ευελιξία αναφορικά με την αντιμετώπιση των συνηθισμένων δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, γενικά, οι οικογένειες. Ταυτόχρονα, παρέχει πολλές ευκαιρίες αναψυχής, ενώ απουσιάζουν οι περισσότερες από τις αιτίες (οι οποίες είναι συνηθισμένες στις μεγαλουπόλεις) πρόκλησης οικογενειακής νοσηρότητας. Υπό τις συνθήκες αυτές ένας ανθρωπολογικά ικανοποιημένος πολίτης είναι πιθανό ότι θα επιλέξει να γεννήσει ένα μεγαλύτερο πλήθος απογόνων σε σχέση με την αντίστοιχη επιλογή του εάν αυτός διαβίωνε σε μια μεγαλούπολη.
6. Επιχειρησιακή Κουλτούρα: Ο ανθρωπολογικά ικανοποιημένος πολίτης ο οποίος διαθέτει ακέραιες τις δημιουργικές του δυνάμεις (καθώς διαβιώνει κοντά σε φυσικό και ανθρωπολογικά φιλικό περιβάλλον) είναι ένας εργαζόμενος συμβατός με εργασιακά περιβάλλοντα εντός των οποίων εφαρμόζονται οργανωσιακές δομές υψηλής απόδοσης και υψηλής βιωσιμότητας. Η μη βία και η τάση για αυτογνωσία, μόρφωση και καλλιέργεια αποτελούν για αυτόν (σύμφωνα με την ασθενή εκδοχή της λεγόμενης ‘ανθρωπικής αρχής’) φυσικές επιλογές. Ο πολίτης αυτού του είδους είναι απόλυτα συμβατός με τις οργανωσιακές αρχές της αξιοκρατίας και της διαφάνειας.
7. Κόστος Διαβίωσης: Οι ευκαιρίες σχετικής μείωσης του κόστους διαβίωσης είναι πάρα πολλές. Ένας ανθρωπολογικά ικανοποιημένος πολίτης ο οποίος διαβιώνει – ο ίδιος και η οικογένειά του – π.χ. σε μια αγροικία κοντά στη φύση, αποφεύγει το μεγαλύτερο μέρος του (χρονικού και χρηματικού) κόστους μετακίνησης εντός των μεγαλουπόλεων. Εξασφαλίζοντας, παράλληλα, την τακτική σωματική του εκγύμναση μπορεί να οργανώσει την καλλιέργεια ενός μικρού κήπου από τον οποίο (μετά από μια σύντομη εξοικείωση) θα προμηθεύεται ένα σημαντικό μέρος των αναγκαίων (άριστης ποιότητας) τροφίμων της οικογένειάς του. Η συντήρηση λίγων οικόσιτων ζώων (π.χ. δύο χαριτωμένες κατσίκες, πέντε-έξι κότες και φυσικά κόκορα) θα εξασφάλιζε στην οικογενειακή διατροφή μια ποιότητα σχεδόν απρόσιτη για τον συνηθισμένο κάτοικο των μεγαλουπόλεων. Επίσης, ένας πολίτης με τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν, διαβιώνοντας κοντά στη φύση απολαμβάνει μεγαλύτερη δυνατότητα ‘άμυνας’ απέναντι στον καταναλωτισμό, με ότι συνεπάγεται η δυνατότητα αυτή αναφορικά με τη μείωση του οικογενειακού κόστους διαβίωσης. Είναι πολλές οι ευκαιρίες οικογενειακής και προσωπικής ψυχαγωγίας, μηδενικού (ή μηδαμινού) οικονομικού κόστους, τις οποίες παρέχει το φυσικό περιβάλλον, ενώ η ψυχαγωγία στη μεγαλούπολη κοστίζει ακριβά επιβαρύνοντας τον οικογενειακό οικονομικό προϋπολογισμό. Επίσης, η διαβίωση μακριά από τις μεγαλουπόλεις εξασφαλίζει ένα πλεόνασμα ζωτικού χώρου και χρόνου, τα οποία επιτρέπουν στις οικογένειες να εξοικονομούν οικονομικούς πόρους από μαστορέματα και διάφορες πρακτικές κατασκευές.
8. Ανταγωνιστικότητα Ελληνικής Οικονομίας: Οι παράμετροι του προβλήματος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας γνωστές. Χαμηλό εργατικό κόστος των ασιατικών οικονομιών, τεχνολογική υπανάπτυξη και αποβιομηχάνιση της εθνικής μας οικονομίας. Έλλειψη παραγωγής με υψηλή προστιθέμενη αξία, χαμηλή κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αναποτελεσματική επιχειρησιακή κουλτούρα των επιχειρήσεων, χαμηλή ποιότητα τεχνολογικής και επιστημονικής εκπαίδευσης, αναποτελεσματικές κρατικές υπηρεσίες, αναποτελεσματική κεντρική διοίκηση, χαμηλή ποιότητα ζωής στις μεγαλουπόλεις, κ.λπ. Κοινός παρονομαστής των όποιων λύσεων, ενδεχομένως, υπάρχουν αναφορικά με το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, είναι και τα εξής:
α. οι λύσεις θα πρέπει να ενεργοποιούν/αποκαθιστούν καθώς επίσης και να αξιοποιούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό όλες τις δημιουργικές δυνατότητες των ελλήνων πολιτών, και
β. θα πρέπει να γίνει ελαχιστοποίηση του (οριακού) κόστους της εργασίας.
Και οι δύο προϋποθέσεις / προδιαγραφές των λύσεων (του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας) εκπληρώνονται – εξ ορισμού – όταν, ταυτόχρονα, ικανοποιούνται οι ανθρωπολογικές ανάγκες του πολίτη και όταν ο πολίτης απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα της οικιστικής αποκέντρωσης. Επίσης, ο θεσμός της τηλεργασίας συμβάλλει στη μείωση του (οριακού) κόστους του προϊόντος (και των υπηρεσιών) μέσω της ελαχιστοποίησης του κόστους χρήσης ακριβών εργασιακών χώρων, ευρισκόμενων εντός των μεγαλουπόλεων.
9. Βαθμός Ελευθερίας Έκφρασης Προσωπικής Ετερότητας: Ο υψηλός βαθμός έκφρασης της προσωπικής ετερότητας αποτελεί τη μια από τις δύο προϋποθέσεις κατάκτησης της υπαρκτικής ακεραιότητας. Μοιάζει ευκολότερη και πιθανότερη η αναβάθμιση της έκφρασης προσωπικής ετερότητας στις ηπιότερες και αρμονικότερες συνθήκες της αποκεντρωμένης διαβίωσης κοντά στη φύση, παρά στις συνθήκες διαβίωσης των μεγαλουπόλεων οι οποίες διέπονται από ισχυρότατα ένστικτα επιβίωσης.
10. Πολιτική Ευθύνη Πολιτών: Ο υπαρκτικά ακέραιος πολίτης που διαβιώνει μακριά από τις μεγαλουπόλεις και κοντά στη φύση είναι πιθανότερο να απολαμβάνει μεγαλύτερη ανεξαρτησία, τόσο εξωτερική (οικονομική, εργασιακή, κ.λπ.) όσο και εσωτερική (ωριμότητα, καλλιέργεια, μόρφωση, αυτογνωσία, κ.λπ.). Εξωτερική γιατί διαθέτει περισσότερες εναλλακτικές δυνατότητες για να ικανοποιήσει τόσο τις πρακτικές ανάγκες όσο και τις επαγγελματικές (ειδικά υπό συνθήκες ανεπτυγμένου θεσμού τηλεργασίας) και σχετικά χαμηλό κόστος διαβίωσης. Σχετικά με την εσωτερική ελευθερία, είναι προφανές ότι ο υπαρκτικά ακέραιος πολίτης αντιλαμβάνεται και επιτελή τα καθήκοντά του απέναντι στην κοινωνία μας λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τα ιδιωτικά του συμφέροντα αλλά και τα συμφέροντα του συνόλου της πατρίδας μας. Επιλέγει ποιο πολιτικό κόμμα θα ψηφίσει με αξιοκρατικά κριτήρια, ενώ ενδιαφέρεται για την ορθή λειτουργία των κοινωνικών θεσμών (βλ. σ.κ.α.) και συμμετέχει στην επιτήρηση της υψηλής αποτελεσματικότητάς τους. Η συνείδηση τέτοιου τύπου πολιτών δεν είναι εύκολο να εκμαυλιστεί από πολιτικά ρουσφέτια και από ποταπή ιδιοτέλεια.
11. Βαθμός Ανάπτυξης Σχέσεων Κοινωνίας: Ο υψηλός βαθμός ανάπτυξης αρμονικών και λογικών σχέσεων μεταξύ των πολιτών αποτελεί τη δεύτερη από τις δύο προϋποθέσεις κατάκτησης της υπαρκτικής ακεραιότητας. Μοιάζει ευκολότερη και πιθανότερη η σύναψη αρμονικών και λογικών σχέσεων κοινωνίας στις ηπιότερες και αρμονικότερες συνθήκες της αποκεντρωμένης διαβίωσης κοντά στη φύση, παρά στις συνθήκες διαβίωσης των μεγαλουπόλεων οι οποίες διέπονται από ισχυρότατα ένστικτα επιβίωσης. Καινοτομία: Υπόδειγμα Κοινοτικής Οργάνωσης Παραγωγής
12. Περιεχόμενο της καινοτομίας: το περιεχόμενο του «Υποδείγματος Κοινοτικής Οργάνωσης Παραγωγής» (υ.κ.ο.π.) δεν μπορεί να παρουσιαστεί σε μια μελέτη επίλυσης του «ασφαλιστικού προβλήματος». Γενικά, πάντως, το υπόδειγμα αυτό αποτελεί μια δημιουργική σύνθεση δύο θεωριών: μέρους της θεωρίας του E. F. Schumacher (1973), Small Is Beautiful – Economics as if people mattered, Harper & Row, New York, και κάποιων στοιχείων από τη θεωρία του Jeremy Rifkin (2000), The Age of Access (Η Εποχή της Πρόσβασης), Εκδ. Οργ. Λιβάνη, Αθήνα.
13. Αλληλεπίδραση με υπαρκτική κατάσταση πολιτών και οικιστική αποκέντρωση: Η καινοτομία «Υπόδειγμα Κοινοτικής Οργάνωσης Παραγωγής» αποσκοπεί: a.Στον παραμερισμό μερικών από τα εμπόδια που συναντά ο κάτοικος των μεγαλουπόλεων στο ‘δρόμο’ του για την υπαρκτική ακεραιότητα και την αυτογνωσία. b.Στην πρακτική εφαρμογή της οικιστικής αποκέντρωσης της πατρίδας μας.

Το υ.κ.ο.π. χαρακτηρίζεται από:

1. Την αξιοποίηση της ισχυρής συμβατότητας που συνδέει τις ανθρωπολογικές ανάγκες των προσώπων με τις μικρού μεγέθους ανθρώπινες ομάδες.
2. Την αξιοποίηση της υψηλής ανθρώπινης δημιουργικότητας (ως ένα βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα) για την επίτευξη υψηλής οικονομικής αποδοτικότητας.
3. Την αξιοποίηση της ευρωστίας την οποία παρέχει στο βιοψυχικό ανθρώπινο οργανισμό η οικογενειακή διαβίωση κοντά στη φύση.
4. Την εξοικονόμηση πολύτιμων προσωπικών και οικογενειακών πόρων την οποία συνεπάγεται η διαβίωση εκτός των μεγαλουπόλεων.
5. Την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτουμε, οι Έλληνες: γλώσσα υψηλής ποικιλομορφίας, το γεωφυσικό κάλλος της πατρίδας μας, πολιτισμική κληρονομιά υψηλής ποικιλομορφίας.
6. Την αξιοποίηση του θεσμού της τηλεργασίας.
7. Την αξιοποίηση της οργανωσιακής δομής «shamrock».

Προτεινόμενη Λύση για το «Ασφαλιστικό Πρόβλημα»

1.Υπολογίζουμε ένα συνδυασμό C_αρχικό = (Ε_α, Η_α, Σ_α), ο οποίος να αντιστοιχεί σε μία ορθολογική αναλογική εξίσωση ‘προς τα βέλτιστα' των σημερινών ασφαλιστικών εισφορών, ηλικιακών ορίων και ύψους συντάξεων.

2.Υπολογίζουμε ένα συνδυασμό C_τελικό = (Ε_τ, Η_τ, Σ_τ), ο οποίος να αντιστοιχεί σε μία ‘θέση’ βιωσιμότητας του σ.κ.α. υπό όρους πλήρους οικιστικής αποκέντρωσης, σύμφωνα με τα δεδομένα του υποδείγματος «Κοινοτικής Οργάνωσης Παραγωγής».

3.Κατασκευάζουμε τρεις μαθηματικές συναρτήσεις υπολογισμού των Ε, Η, Σ ως εξής:

E_t = f(ssse_t, nee_t, lc_t, dt_t, eic_t, oe_t, nd_t, ngp_t, i(t))

H_t = g(ssse_t, nee_t, lc_t, dt_t, eic_t, oe_t, nd_t, ngp_t, j(t))

Σ_t = h(ssse_t, nee_t, lc_t, dt_t, eic_t, oe_t, nd_t, ngp_t, k(t))

με τρόπο ώστε

• το σ.κ.α. να ‘τείνει’ δυναμικά σε σημείο βιώσιμης ισορροπίας
• το σημείο C₀=(Ε₀, Η₀, Σ₀) = C_αρχικό
• και το σημείο C₅=(Ε₅, Η₅, Σ₅) = C_τελικό

4. Το νόημα της προτεινόμενης λύσης είναι το εξής:

• Αρχικά, γίνεται εξίσωση προς «τα βέλτιστα» αντίστοιχα, των συντάξεων, των ασφαλιστικών εισφορών και των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.
• Παραμετροποιούνται οι βασικές μεταβλητές του σ.κ.α. και γίνονται δυναμικές (εξαρτώνται και από την παράμετρο του χρόνου).
• Το σ.κ.α. ξεκινά από μια ‘θέση’ C₀ επιθυμητή (στον παρόντα χρόνο) από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, αλλά οικονομικώς μη βιώσιμη.
• Δίνεται, στη συνέχεια, η δυνατότητα σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να επιτύχουν εντός μιας (π.χ.) πενταετίας την (υπό συνθήκες πλήρους οικιστικής αποκέντρωσης) επιθυμητή, αλλά και βιώσιμη για το σ.κ.α. ‘θέση‘ C₅. Επίσης, δίνονται και οι αντίστοιχοι τρόποι (οι οποίοι προκύπτουν ευθέως και μονοσήμαντα τόσο από την ανάλυση των παραμέτρων που παρουσιάστηκαν όσο και από τις μαθηματικές συναρτήσεις E_t, H_t , Σ_t) επίτευξης της ‘θέσης’ αυτής, για κάθε μια από τις ομάδες ενδιαφερομένων.
• ‘Αφήνεται’ το σ.κ.α. να ‘επιπλεύσει’ δυναμικά προς το σημείο ισορροπίας εκείνο (έστω το C_eq) το οποίο θα προκύψει με βάση τη ‘συμπεριφορά’ όλων των ομάδων ενδιαφερομένων και τις μαθηματικές συναρτήσεις E_t, H_t , Σ_t.
• Εκείνα που επιτυγχάνονται τελικά είναι:
  • η επίτευξη δυναμικής (μόνιμης) οικονομική βιωσιμότητας
  • η επίτευξη μέγιστης (υπό συνθήκες) οικονομικής αποδοτικότητας η δίκαιη λειτουργία του συστήματος σ.κ.α.
  • η διαφάνεια στη λειτουργία του σ.κ.α.
  • η κοινωνική συναίνεση
  • η δημιουργία αντίστοιχων μηχανισμών ανατροφοδότησης:
    • της πολιτικά υπεύθυνης συμπεριφοράς των πολιτών
    • της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας
    • της μείωσης του κόστους οικογενειακής διαβίωσης
    • της βελτίωσης των δημογραφικών χαρακτηριστικών του γενικού πληθυσμού
    • της βελτίωσης του επιπέδου εργασιακής απόλαυσης των εργαζομένων
    • της αριστοποίησης της οργανωσιακής δομής του (μελλοντικώς ενός και μοναδικού) ασφαλιστικού ταμείου.
    • της μείωσης του δημοσίου χρέους. της βελτίωσης του ρυθμού αύξησης του Α.Ε.Π. καθώς επίσης και της διάρθρωσής του
    • της αναβάθμισης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. της βελτίωσης της επιχειρησιακής κουλτούρας των επιχειρήσεων
    • της αναβάθμισης της έκφρασης συλλογικής, καθώς επίσης και προσωπικής ετερότητας
    • της αναβάθμισης της σύναψης συλλογικής, καθώς επίσης και διαπροσωπικής λογικής αναφορικότητας

Επεξήγηση συντομογραφιών (συντελεστών).

1. Σ: ύψος χορηγουμένων συντάξεων (έχει τη μορφή Σ(σ¹, σ², …, σ^ν), όπου ν = το πλήθος κατηγοριών συνταξιούχων).
2. Ε: ύψος καταβαλλόμενων ασφαλιστικών εισφορών (έχει τη μορφή Ε(ε¹, ε², …, ε^κ), όπου κ = το πλήθος κατηγοριών εργαζομένων)..
3. Η: ηλικιακά όρια χορήγησης σύνταξης (έχει τη μορφή Η(η¹, η², …, η^λ), όπου λ = πλήθος κατηγοριών δικαιούχων σύνταξης).
4. ssse: αποδοτικότητας συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (εκφράζει την πολιτική ευθύνη των πολιτών).
5. nee: ανταγωνιστικότητας της οικονομίας (εκφράζει την αποδοτικότητα της δομής του οικονομικού συστήματος της πατρίδας μας).
6. lc: κόστους διαβίωσης (εκφράζει το κόστος της οικογενειακής διαβίωσης).
7. dt: δημογραφικής τάσης (εκφράζει την τάση μεταβολής του γενικού πληθυσμού).
8. iec: διεθνούς οικονομικής συγκυρίας (εκφράζει τη φάση ανάπτυξης είτε ύφεσης την οποία διέρχεται η παγκόσμια οικονομία).
9. oe: οργανωσιακής αποδοτικότητας του σ.κ.α. (εκφράζει την αποτελεσματικότητα με την οποία διαχειρίζονται από το σ.κ.α. οι οικονομικοί πόροι του).
10. nd: δημοσίου χρέους (εκφράζει το ρυθμό αύξησης είτε μείωσης του δημοσίου χρέους).
11. ngp: ακαθάριστου εγχωρίου προϊόντος (εκφράζει το ρυθμό αύξησης – γενικά – των εισοδημάτων που πραγματοποιούνται).
12. t: χρόνος (εκφράζει το δυναμικό χαρακτήρα του προτεινόμενου σ.κ.α.).

Υ.Γ.: Ενέταξα αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συννενόηση για Διαφύλαξη" επειδή πιστεύω ότι το άρθρο αυτό, δυνητικά, μπορεί να συμβάλλει στην κατανόηση της δυναμικής η οποία διέπει το ζήτημα του "ασφαλιστικού". Το ασφαλιστικό σύστημα, δε, το θεωρώ ως μια κοινωνική διεργασία η οποία συμβάλει στην διαφύλαξη, τόσο των πολιτών, όσο και της πολιτείας συνολικά, από δυνητικούς κινδύνους.

«Ο άνθρωπος είναι ένας Θεός σε σπάργανα. Ο Χρόνος είναι σπάργανα. Ο Χώρος είναι σπάργανα. Η σάρκα είναι σπάργανο και όμοια όλες οι αισθήσεις και τα πράγματα που γίνονται αντιληπτά μ’ αυτές. Η μητέρα γνωρίζει καλά ότι τα σπάργανα δεν είναι το μωρό. Το μωρό, όμως, δεν το γνωρίζει.

Ο άνθρωπος ακόμη έχει μεγάλη ιδέα για τα σπάργανά του που αλλάζουν μέρα με τη μέρα κι από εποχή σε εποχή». [σ. 53, Μιχαήλ Ναϊμύ, «Το βιβλίο του Μιρδάδ», 1978, εκδ. Πύρινος Κόσμος].

«Η απόφαση [ως επιλογή Της κοσμοεικόνας] εδράζεται λοιπόν σε μια διπλή περικοπή της ολότητας του αντικειμενικά υπαρκτού: λαμβάνει χώρα σ’ ένα πεδίο εξ υπαρχής ξεχωρισμένο – γι’ αυτό και είναι, τουλάχιστον εν μέρει, απόφαση παρμένη προκαταβολικά – και επί πλέον επιτάσσει την αποβολή όσων στοιχείων ανήκουν μεν στο πεδίο αυτό, όμως δεν επιδέχονται μεταχείριση σύμφωνη με τις δικές της επιδιώξεις.

Έτσι η απόφαση σημαίνει τόσο τον άλλοτε άγριο κι άλλοτε ήπιο βιασμό της αδιευθέτητης πραγματικότητας ενός δεδομένου προκαταρκτικού κόσμου, όσο και την άλλοτε συνεκτική κι άλλοτε αποσπασματική συγκρότηση της πραγματικότητας ενός οργανωμένου κόσμου». [σ. 24, Παναγιώτη Κονδύλη, «Ισχύς και Απόφαση. Η διαμόρφωση των κοσμοεικόνων και το πρόβλημα των αξιών», 1991, εκδ. Στιγμή].

Η πολιτεία μας μαστίζεται από μια ακραία ασυμμετρία: Την πληθωρική Πρόσβαση μόνο λίγων πολιτών, σε γνώση, αγαθά και υπηρεσίες, σε αντιδιαστολή με την επιβεβλημένη ανέχεια των υπολοίπων.

Όσο περισσότερο οι πολίτες αντιδρούν [απερίσκεπτα] στην πράξη της επιβολής πάνω τους ψευδών ταυτοτήτων, μέσω της ασύμμετρης επικοινωνίας των συμβατικών Μ.Μ.Ε., τόσο περισσότερο θα εκτραχύνονται και θα διαιωνίζονται οι κοινωνικές ασυμμετρίες γνώσης και υλικού πλούτου. Για παράδειγμα, όταν θέλουμε ν αναγκάσουμε έναν ανόητο πολίτη να αγοράσει ένα αυτοκίνητο το οποίο αυτός δεν χρειάζεται, τότε, απλά σπερμολογούμε ότι δήθεν, όποιος δεν διαθέτει αυτοκίνητο είναι ένας αποτυχημένος άνθρωπος. Συμβολικά μιλώντας, όταν θέλουμε να εξουδετερώσουμε έναν ανταγωνιστή μας (η ύπαρξη του οποίου αποδομεί την κοσμοεικόνα μας) τον αναγκάζουμε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του κάνοντας πιρουέτες προκειμένου να αποδείξει, σε όσους έπεισε η σχετική σπερμολογία μας, ότι αυτός δεν είναι ένας ελέφαντας.

Όσο ταπεινότερο είναι το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας της πολιτείας μας, τόσο περισσότερο ο νους των πολλών θα θυμίζει τις κινήσεις μιας παιχνιδιάρας και άτακτης μαϊμούς και τόσο περισσότερο η απληστία και ο παραλογισμός των λίγων, θα καταδυναστεύει τους υπόλοιπους πολίτες και θα καταδικάζει ολόκληρη την πολιτεία σε υπανάπτυξη.

Κλειδί για την προκοπή της πολιτείας μας είναι η αναγνώριση και η εμπέδωση της αληθινής ταυτότητας των πολιτών:

«Και ποτέ δε θα στερεωθεί η ισορροπία, αν οι άνθρωποι δε μάθουν να ζυμώνουν όλους τους πόθους τους με το ζύμωμα της Αγάπης και να ψήνουν μ’ αυτούς το ψωμί της Άγιας Κατανόησης». [σ. 263, Μιχαήλ Ναϊμύ, ό.π.].

Όταν οι πολίτες αναγνωρίσουν, επιτέλους, ότι οι ίδιοι, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ενσαρκώσεις της Αγάπης, αποτυπωμένες πάνω στην πρώτη ύλη της Αλήθειας, τότε και μόνο τότε, θα πάψουν να είναι έρμαια της προπαγάνδας των συμβατικών «Μ.Μ.Ε.» και του κουκλοθέατρου της «Πολιτικής».

Υ.Γ.: επέλεξα να εντάξω αυτό το άρθρο στην ενότητα "Συνεννόηση για Ισορροπία" επειδή επιχειρεί να αναβαθμίσει τη "γλώσσα" με την οποία σκεφτόμαστε την αυτογνωσία.